Παρατηρώ την πορεία και την εξέλιξη του Ντάνιελ Λίβι ως διευθυντή της Τότεναμ με μια θλίψη που πηγάζει από τις συνειρμικές συγκρίσεις με τη συμπεριφορά, τη στάση και τις αποφάσεις του τον καιρό που επηρέαζε ή και συχνά καθόριζε το μέλλον της ΑΕΚ. Τον βλέπω τώρα να λέει τα "όχι" στην πώληση του Λούκα Μόντριτς στην Τσέλσι μολονότι αντιλαμβάνεται ότι με τα κριτήρια που έβαζε παλαιότερα στις αποφάσεις του, στενά επιχειρηματικά, αυτή η επιλογή είναι μια τρέλα. Το κάνει επειδή καταλαβαίνει το μέγεθος του ξενερώματος που θα έτρωγαν οι οπαδοί της Τότεναμ αν έφευγε από την ομάδα ο πιο ανταγωνιστικός ποδοσφαιριστής που διαθέτει η ομάδα. Το κάνει επειδή πλέον νιώθει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι λογιστική, δεν είναι μόνο μαθηματικές πράξεις και ισολογισμοί.
Τον καιρό που αποφάσιζε για την ΑΕΚ όλα αυτά του φαίνονταν αδιανόητα. Ακόμη θυμάμαι το βλέμμα του όταν, σε μια συνέντευξη για "Το Βήμα", προσπαθούσα να του εξηγήσω τον αντίκτυπο των αποφάσεών του στην ΑΕΚ. Τότε που στα μάτια του όλα ήταν αριθμοί, κόστη, νούμερα και τίποτα περισσότερο. Σήμερα τον βλέπω να προσπαθεί να εμπνεύσει ως πρόεδρος τους οπαδούς της Τότεναμ. Πόσο άτυχη ήταν η ΑΕΚ που ήρθε πρώτη στα χέρια του Λίβι, προτού αυτός τριφτεί και μάθει στο κεφάλι μιας άλλης ομάδας. Αν είχε τέτοια τύχη, η ΑΕΚ σήμερα θα ήταν ένα άλλο, υπολογίσιμο ευρωπαϊκό μέγεθος με δικό της γήπεδο και προγραμματισμό.
