Διαβάζω, ακούω και καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα σημαντικό μέρος φίλων του Ολυμπιακού με την τάση να δυσανασχετήσει για τις μεταγραφές που ακούει ή βλέπει να υλοποιούνται. Ναι, ούτε εγώ ξέρω ή έχω διαβάσει πολλά για τον Λιούμπομιρ Φέισα, αλλά και αρκετούς ακόμη από τους ποδοσφαιριστές που έχουν παρουσιαστεί ως μεταγραφικοί στόχοι του Ολυμπιακού. Αφενός όμως έχω λόγους να δείχνω εμπιστοσύνη στον Ερνέστο Βαλβέρδε και αφετέρου χαίρομαι πολύ που ο Ολυμπιακός κάνει τις μεταγραφές που έχει ο ίδιος ανάγκη και όχι αυτές που έχουν ανάγκη οι οπαδοί του ή τα media.
Αυτό που συμβαίνει στον Ολυμπιακό από το περασμένο καλοκαίρι μέχρι σήμερα είναι με διαφορά ό,τι πιο οργανωμένο και σχεδιασμένο έχει συμβεί στο αγωνιστικό τμήμα οποιασδήποτε επαγγελματικής ομάδας ποδοσφαίρου στην Ελλάδα των τελευταίων ετών. Και είναι το μόνο σχέδιο που δημιουργεί μια προοπτική. Μια υποδομή. Κανείς θα έπρεπε να είναι, το λιγότερο, αφελής για να πιστεύει ότι αυτή την εποχή ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να ανταγωνιστεί σε ψώνια την Γαλατά Σαράι, ή τις ρωσικές ομάδες που ξοδεύουν αλόγιστα. Ακόμη και αν μπορούσε όμως θα λάθευε αν το επιχειρούσε. Διότι δεν θα πετύχαινε τίποτα παραπάνω από το να αγοράσει την επιτυχία της μιας ή των δύο σεζόν. Αυτό που προσπαθεί να συναρμολογήσει ο Βαλβέρδε έχει σαφώς μεγαλύτερη προοπτική. Εχει μέλλον. Θα έχει μέλλον, εφόσον οι ποδοσφαιριστές αποδειχθούν ότι είναι αυτό που έχει στο μυαλό του ο προπονητής: εξελίξιμοι. Για να εξελιχθούν μαζί του, μαζί με τον Ολυμπιακό.
