Ναι, πολύ καλά καταλάβατε, το ποδόσφαιρο μπήκε στην εποχή που δεν παίζεται ούτε στο χόρτο, ούτε στο παρασκήνιο. Παίζεται στις ηχογραφημένες συνομιλίες, στις ανακρίσεις, στους φανερούς και κρυφούς λογαριασμούς, στις οφσόρ, στην Κίνα και τη Μαλαισία, στα pc του ΣΔΟΕ και των εισαγγελέων, στα κυβερνητικά γραφεία. Αυτή θα είναι η καθημερινότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου για πολύ καιρό ακόμη. Κατά τα φαινόμενα όχι απλώς για μέρες και μήνες, αλλά για χρόνια. Μέχρι να ολοκληρωθούν οι έρευνες, των οποίων τα ευρήματα ακόμη δεν έχουμε δει μπροστά μας, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, μέχρι να ολοκληρωθούν οι εκδικάσεις, μέχρι να τελεσιδικήσουν οι ποινές. Αλλαξε εποχή το ελληνικό ποδόσφαιρο. Και τώρα μένει να δούμε πώς θα ξαναμπεί στο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο.
Οι αποκαλύψεις είναι δεδομένο ότι θα συνεχιστούν. Το ζήτημα είναι πώς και πότε θα αποφασίσουν να τις διαχειριστούν η διοίκηση του ποδοσφαίρου και η διοίκηση του κράτους. Εχουν μπει εδώ και μέρες σε αυτή τη διαδικασία, αλλά δεν είναι εύκολο να βγάλουν άκρη. Και δεν έχουμε ακόμη καταλάβει τι ακριβώς άκρη θέλουν να βγάλουν. Θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε στη διάρκεια των επόμενων ημερών και εβδομάδων. Μόνο που εδώ υπάρχει μια σημαντική, καθοριστική απορία: ποιος, ποιοι θα βγάλουν άκρη; Ποιος θα πάρει επάνω του την ευθύνη να αλλάξει τον χάρτη και το καθεστώς του ποδοσφαίρου, να ξαναβάλει τους αυθεντικούς κανόνες στο παιχνίδι και να τους επιβάλει σε νομοταγείς και παράνομους; Δεν έχω ιδέα. Δεν έχω κανέναν, μα κανέναν στο μυαλό μου. Και αν οι υγιείς δυνάμεις δεν συνασπιστούν, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θα αλλάξει, όσα και αν αποκαλύψει η έρευνα.
Τούτη εδώ είναι η τελευταία ευκαιρία του ελληνικού ποδοσφαίρου: ή θα υπογραφεί το πιστοποιητικό του θανάτου του ή θα ξαναγεννηθεί. Είναι ώρα να διαλέξουμε, όλοι εμείς οι συγγενείς του, τι θέλουμε να γίνει.
