Μια βόλτα στις αναφορές των ξένων media στην υπόθεση διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο, με την αφορμή της επίσκεψης του Μισέλ Πλατινί στην Αθήνα, πείθει τον αναγνώστη ότι η Ελλάδα προσπαθεί να καθαρίσει το πρωτάθλημα. Η είδηση και το ρεπορτάζ της επίσκεψης, μαζί με την … ιστορική φωτογραφία από τη συνάντηση, έχει, κυρίως μέσω Associated Press κάνει τον γύρο του κόσμου. Εχει φτάσει μέχρι το τελευταίο σημείο του πλανήτη. Και φυσικά δημιουργεί εντυπώσεις. Κάπως έτσι φτάνουν ξένοι δημοσιογράφοι να μπαίνουν στον πειρασμό να ψάξουν, μέσω επαφών με Ελληνες συναδέλφους τους, για να μάθουν αν όντως κάτι τρέχει και η Ελλάδα προσπαθεί να καθαρίσει το ποδόσφαιρό της, ή αν όλα γίνονται για το θεαθήναι.
Για πολλοστή φορά σε αυτή την υπόθεση διαπιστώνω το μέγεθος της ευκαιρίας που δίνει στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο. Το καθαρίζεις και στέλνεις μήνυμα προς την Ευρώπη ότι αποφάσισες να σοβαρευτείς, να γίνεις χώρα, να βάλεις μια τάξη στο σπίτι σου. Το καθαρίζεις και δίνεις σε μια τόσο δύσκολη εποχή στον κόσμο μια φτηνή, λαϊκή ψυχαγωγική διέξοδο. Ναι, στην Ελλάδα σήμερα ακόμη υπάρχει κόσμος με το πορτοφόλι και την κουλτούρα για να εξαντλεί τα 23 χιλιάδες εισιτήρια της Επιδαύρου για την παράσταση του Κέβιν Σπέισι. Με τον πολύ τον κόσμο όμως, που δεν έχει τα λεφτά, τι γίνεται; Αν του κόψεις και τη μπάλα, τι θα βλέπει; Με τι θα ψυχαγωγείται; Πού θα εκτονώνεται;
Το γεγονός ότι ο Παύλος Γερουλάνος έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί ποδοσφαιρικούς όρους στον δημόσιο λόγο του για την υπόθεση του ποδοσφαίρου και έχει καταφέρει, στις τελευταίες τοποθετήσεις του, να μη μοιάζει εκτός θέματος, δείχνει ότι η κυβέρνηση έχει αρχίσει να βλέπει τα οφέλη αυτής της ιστορίας, τα πολιτικά οφέλη μιας κάθαρσης, αν αυτή είναι αληθινή και όχι εικονική. Αυτή η διαπίστωση δημιουργεί μια ελπίδα: να καταλάβει η κυβέρνηση το μέγεθος της ευκαιρίας που έχει μπροστά της και να σπάσει αβγά.
