Μέρες τώρα προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει να αισθάνεται η Εθνική μπάσκετ ότι απαντά σε κάποιον με την πορεία που κάνει μέχρι σήμερα στο Eurobasket. Σαν να υπήρξε κόσμος, σημαντικό μέρος της κοινωνίας που αμφισβήτησε τη διάθεσή της να κάνει το καλύτερο που μπορεί σε αυτό το τουρνουά υπό τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μέσα από τις αρνήσεις και τους τραυματισμούς πολλών σημαντικών της προηγούμενης ομάδας.
Μέσα από τα μηνύματα που λαμβάνω επιβεβαιώνω ότι το έχω καταλάβει σωστά. Ο μέσος Ελληνας φίλαθλος δεν είχε φορτώσει καμιά απαίτηση στην πλάτη αυτής της ομάδας. Εχει εκπλαγεί ευχάριστα, νοιάζεται πολύ για την πορεία της, στον βαθμό που πείθεται να ρίξει κανόνι σε κοινωνικές υποχρεώσεις βράδυ Σαββάτου για να παρακολουθήσει το παιχνίδι της, όπως συνέβη πριν από τρεις μέρες. Τον έχει κερδίσει και με το παραπάνω τον μέσο Ελληνα αυτή η Εθνική. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθουν οι παίκτες ότι απαντούν σε κάποιον που δεν περίμενε την απάντηση που δίνουν με την πορεία τους στη Λιθουανία.
Καταλαβαίνω ότι παραμένει στη φύση του αθλητισμού η ανάγκη να δημιουργούνται κίνητρα που εμπνέουν ή ερεθίζουν τους αθλητές. Αν μόνο περί αυτού πρόκειται, οκ, να το συνεχίσουν οι συντελεστές. Μέχρι εκεί όμως. Αυτή η Εθνική έχει κερδίσει τον κόσμο. Ο,τι κι αν κάνει την Πέμπτη με τη Γαλλία. Τελεία και παύλα. Αν σε κάποιον απαντά είναι μόνο σε αυτούς που απουσίασαν αδικαιολόγητα ή για λόγους ατομικού συμφέροντος από το εθνικό προσκλητήριο. Ναι, σε αυτούς απαντά ότι δεν τους έχει ανάγκη και ότι δεν θέλει να τους ξαναδεί μπροστά της!
