Επειδή μου έχει τύχει
να γίνω πολλές φορές συνομιλητής, ή να
πάρω μέρος σε μια συζήτηση προβληματισμού
ενός νυν ή πρώην αθλητή σχετικά με το
αν έχει ή όχι νόημα, αν “πρέπει” να
γράψει και να εκδώσει την βιογραφία ή
την αυτοβιογραφία του, εδώ και χρόνια
έχω διαμορφώσει μια αντίληψη που έχει
μέσα μου παγιωθεί: σκοπεύεις να
τσαλακωθείς; Κάν'το, έχει νόημα, εκτός
και αν νιώθεις πως δεν έχεις τίποτα να
πεις, δηλαδή ότι η ιστορία σου δεν θα
διδάξει, δεν θα εμπνεύσει, δεν θα βοηθήσει
κανέναν. Δεν σκοπεύεις να τσαλακωθείς;
Σκοπεύεις να είσαι καθωσπρέπει, να
σιδερώσεις τον λόγο σου, να κρύψεις τα
εσώψυχά σου, να μη διηγηθείς την πραγματική
ιστορία αλλά μια έκδοση που σε βολεύει,
να αποφύγεις την αλήθεια; Δεν υπάρχει
κανένας λόγος να εκδώσεις βιογραφία ή
αυτοβιογραφία. Δεν θα έχει κανένα νόημα
για τον αναγνώστη της. Και, τελικά, είναι
πιο πιθανό να λειτουργήσει βλαπτικά
για σένα και την εικόνα που έχει ο κόσμος
για σένα. Να νιώσει ο κόσμος είτε ότι
είσαι πιο “δήθεν” από όσο είσαι, είτε
ότι είσαι πιο “κενός” από όσο είσαι.
Ολα αυτά γύρισαν στο
κεφάλι μου καθ' όλη τη διάρκεια της
ανάγνωσης του βιβλίου της αυτοβιογραφίας
του Ζιοβάνι (αν θέλεις να το βρεις, πάτα εδώ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "mvpublications"). Λόγω της ικανοποίησης που μου έδωσε
η διαπίστωση ότι ο Ζιο την έκανε συνειδητά
αυτή την επιλογή και άνοιξε την καρδιά
του για μια σειρά από σοβαρά και ανθρώπινα
ζητήματα που συνάντησε στον δρόμο της
ζωής του. Αν ο στόχος του ήταν να γνωρίσουμε
τον άνθρωπο που χρόνια τώρα κρυβόταν
μέσα σε αυτόν τον ποδοσφαιριστή – μάγο,
ο Ζιοβάνι πέτυχε τον στόχο του. Και, για
καλή του τύχη, είχε πολύ καλή βοήθεια
από έναν εξαιρετικό δημοσιογράφο, τον
Αλέξανδρο Λοθάνο, ο οποίος κατάφερε να
μετατρέψει τον λόγο του Ζιο σε λογοτεχνικό
δίχως όμως να αφαιρέσει από μέσα του τα
στοιχεία της ταυτότητάς του, για να μη
χάσει ο λόγος την γνησιότητα, την
αυθεντικότητά του. Είναι σαν να διαβάζεις
τον Ζιοβάνι, αλλά με τον λόγο που ο
Βραζιλιάνος μάγος θα ήθελε να αρθρώσει
προκειμένου να σου διηγηθεί όπως ακριβώς
θέλει εκείνος την ιστορία του.
Μέρες που είναι, θεωρώ
ότι αυτό το βιβλίο είναι πολύ καλό δώρο
για ένα παιδί κοντά στην εφηβεία το
οποίο σκέφτεται να δοκιμάσει να γίνει
ποδοσφαιριστής ή να κάνει πρωταθλητισμό
σε ένα άθλημα μεγάλης απήχησης. Το
“Ζιοβάνι – Ο Θρύλος” όμως δεν απευθύνεται
μόνο σε αυτά, τα νέα παιδιά. Είναι γραμμένο
για όλους εμάς που θαυμάσαμε τον Μάγο
και θέλαμε/θέλουμε να γνωρίσουμε τον
άνθρωπο που κρύβεται μέσα από τη φανέλα
με το 10. Και έχει να σας πει πολλά. Σε
μένα είπε. Η αυτοβιογραφία του Ζιο μπήκε
ήδη στην “άξιζε που την έγραψε, άξιζε
που την διάβασα” λίστα της συνείδησής
μου.
