Καιρό τώρα συνηθίζω να επιλέγω αυθόρμητα να γράφω για τον αθλητισμό που ζω, στο blog μου στο gazzetta. Να αποτυπώνω τις σκέψεις και τα συναισθήματα που μου δημιουργούν τα ερεθίσματα που δέχομαι από τον αθλητισμό που "καταναλώνω" σε κάθε ευκαιρία. Κι είναι πολλές οι φορές που μου έχει προκαλέσει πολύ ευχάριστη έκπληξη η απήχηση κειμένων που δεν πραγματεύονται ζητήματα που αφορούν μόνο τις μεγάλες ομάδες του ποδοσφαίρου, ή μόνο το ποδόσφαιρο. Αυτό όμως που συνέβη με ένα κείμενο που πόσταρα το μεσημέρι του Σαββάτου ξεπέρασε κάθε προηγούμενο (πάτα εδώ για να το διαβάσεις).
Περισσότεροι από 2.200 άνθρωποι βρήκαν νόημα να μοιραστούν το κείμενό μου μέσα από το facebook με τους φίλους τους. Κι ήταν ένα κείμενο που δεν αφορά τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, το ποδόσφαιρο. Ένα κείμενο με βασικό περιεχόμενο τη σκέψη μου σχετικά με την επιλογή των γονιών για τον αθλητισμό του παιδιού τους. Ένα σημείωμα δίχως "εμπορικό" τίτλο, αφού μιλά για πόλο, όχι για ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Ένα κείμενο που αποδεικνύει ότι ανάμεσα στους επισκέπτες - αναγνώστες των αθλητικών websites υπάρχουν πάρα πολλοί ανήσυχοι, περισσότεροι από όσο συχνά οι δημοσιογράφοι νομίζουμε.
Αυτά τα 2.200+ likes σε αυτό το κείμενο είναι ένα πολύ καλό μήνυμα για μένα, που επεξεργάζομαι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Stay tuned.
