Ζήσε τον Μαραθώνιο της Αθήνας, θα εντυπωσιαστείς!

Αυτό (πάτα εδώ) είναι ένα κείμενο που έγραψα στο blog μου στο gazzetta για να μοιραστώ με τους αναγνώστες την εμπειρία της πρώτης μου φοράς στα 5 χλμ. του Μαραθώνιου της Αθήνας. Με την ελπίδα να παρακινήσω έστω και λίγο ορισμένους από εσάς για να το πάρετε απόφαση, να σηκωθείτε, να ζήσετε μια τόσο καλή εμπειρία στην Αθήνα, αλλά και να ξεκινήσετε την άσκηση. 

Μια συζήτηση για την αθλητική βία

Στη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας κάναμε μια συζήτηση με την Σοφία Παπαϊωάννου για τις “360 μοίρες”, την εκπομπή της στον Alpha, που προσέγγισε το θέμα της αθλητικής βίας, εστιάζοντας στα θύματά της. 

Στη διάρκεια αυτής της συζήτησης έπιασα τον εαυτό μου να την παρατηρεί να σοκάρεται με συνηθισμένες, για εμάς τους αθλητικούς δημοσιογράφους, διαπιστώσεις σχετικά με την σημερινή αθλητική πραγματικότητα που είναι γεμάτη από βία. Σκεφτόμουν πόσο πολύ θα το σκεφτεί την επόμενη φορά που θα ακούσει τον γιο της να της ζητά επίμονα μια επίσκεψη σε ένα γήπεδο για να δει από κοντά έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Σκεφτόμουν πόσο αποτρεπτικά λειτουργούν τα φαινόμενα βίας στο μυαλό των γονιών που σήμερα φτάνουν να απαγορεύουν στους πιτσιρικάδες την επίσκεψη στην κερκίδα υπό τον φόβο επεισοδίων ή και κακών συναναστροφών. Σκεφτόμουν γιατί ερημώνουν τα γήπεδα. Διαπίστωνα για ακόμη μια φορά ότι οι κανονικοί, πολιτισμένοι άνθρωποι αδειάζουμε τα γήπεδα, δίνουμε τα γήπεδα στους κάφρους για να τα κάνουν χειρότερα.

Αν θέλεις να δεις την πολύ ενδιαφέρουσα εκπομπή πάτα εδώ. 

Γράψε μια αθλητική ιστορία στο gazzetta.gr

Μια συζήτηση με έναν Τούρκο ποδοσφαιρόφιλο

Προ ημερών είχα την εμπειρία μιας συζήτησης με ένα τουρκικό site. Επρόκειτο για μια κουβέντα που έκανα με έναν Τούρκο ποδοσφαιρόφιλο, οπαδό της Μπεσίκτας, (πάτα εδώ) ο οποίος πριν από μερικούς μήνες μου είχε εμπιστευθεί το κείμενο (πάτα εδώ) μιας έρευνας που είχε κάνει για τα πρώτα χρόνια ζωής του τουρκικού ποδοσφαίρου. 

Μια ιστορία που ταξίδεψε μέχρι την Κορέα

Στις 15 Σεπτεμβρίου, πάνω σε μια πολύ ευαίσθητη στιγμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, δημοσίευσα στο blog μου στο gazzetta.gr αυτή την ιστορία (πάτα εδώ). Μια ιστορία γραμμένη από έναν αναγνώστη των κειμένων μου, ο οποίος ήταν και πρωταγωνιστής της. Αυτή η ιστορία ταξίδεψε μέχρι την Κορέα και συγκίνησε τους συμπρωταγωνιστές της, που είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν πόσο νόημα είχαν για έναν Ελληνα η συναναστροφή και οι δεσμοί φιλίας που αναπτύχθηκαν μεταξύ τους.

Αυτή ήταν μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές μου στα δύο χρόνια αυτού του blog στο gazzetta. Μια πολύ ανθρώπινη στιγμή. Μια από τις στιγμές που με βρίσκουν να καμαρώνω πολύ για την ποιότητα, τις ευαισθησίες, τις ανησυχίες, την ανθρωπιά και τον πολιτισμό των αναγνωστών μου. Μου δίνει μεγάλη χαρά κάθε φορά που διαπιστώνω ότι ένας από εσάς μου εμπιστεύεται μια αθλητική ιστορία με όποιες προεκτάσεις. Και διαρκώς ενθαρρύνω όλους εσάς να επικοινωνείτε με αυτό τον τρόπο με μια πολύ μεγάλη κοινότητα ανθρώπων που αγαπούν τον αθλητισμό όπως εσείς. Που δεν είναι κάφροι, που δεν γυρεύουν μόνο εκτόνωση, που αναζητούν την ψυχαγωγία και όλα τα άλλα, την καλή τροφή του αθλητισμού για την ψυχή.

Οι καλύτερες αθλητικές ταινίες της 5ετιας

Εφτιαξα στο blog μου στο gazzetta (πάτα εδώ) μια λίστα με τις 10 καλύτερες αθλητικές ταινίες της τελευταίας 5ετίας, ή πιο σωστά με τις 10 καλύτερες από αυτές που ανακάλυψα/είδα από το 2009 μέχρι σήμερα. Θα ήταν χαρά μου να δω τις προτάσεις σας, αν έχετε να συμπληρώσετε τη λίστα με αθλητικές ταινίες που απουσιάζουν από τη δική μου και αξίζει να δει κανείς.
Update: H παραπάνω από θερμή υποδοχή αυτής της ανάρτησης, και τα πολλά μηνύματα που έλαβα στους social λογαριασμούς και στο email μου με παροτρύνουν να ετοιμάσω μια νέα λίστα με τις επιλογές της 10ετίας. Χαίρομαι πολύ που διαπιστώνω ότι η συντριπτική πλειονότητα των αναγνωστών δεν έχει μόνο στεγνά αθλητικές ανησυχίες. Και υπόσχομαι να επανέλθω. 

Τρία βιβλία που έχει νόημα να διαβάσεις

Τούτη τη φορά γράφω πολύ καθυστερημένα ένα σημείωμα για βιβλία, και στεναχωριέμαι που δεν πρόφτασα εγκαίρως να το κάνω, προτού πάτε διακοπές οι περισσότεροι. Το γράφω τώρα όχι μόνο επειδή “κάλλιο αργά παρά ποτέ”, αλλά κυρίως επειδή θέλω να σημειώσω τρία βιβλία από αυτά που διάβασα τον τελευταίο καιρό.

Δυστυχώς είναι μόνο ένα το σχετικό με τον αθλητισμό: η αυτοβιογραφία του σερ Αλεξ Φέργκιουσον, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Παπαδόπουλος” (πάτα εδώ). Αν είσαι προπονητής, αν θέλεις να γίνεις προπονητής, αν είσαι διευθυντής ανθρώπινου δυναμικού ή σκοπεύεις/επιθυμείς να γίνεις, αν έχεις σχέση με τη διοίκηση επαγγελματιών, είμαι βέβαιος ότι θα βρεις μεγάλη χρησιμότητα σε αυτό το εγχειρίδιο με την απλή γραφή, από το οποίο αναβλύζει η σοφία ενός σπουδαίου μάνατζερ. Αν πάλι σε νοιάζει μόνο η εκδοχή του σερ Αλεξ για κάθε “κιτρινίλα” που είχες ακούσει/διαβάσει στα χρόνια του στη Γιουνάιτεντ, μάλλον θα σε απογοητεύσει, συνεπώς κάνε στον εαυτό σου τη χάρη να αποφύγεις την ανάγνωση του βιβλίου.

Εκτός αθλητικών βιβλίων, θα μπορούσα να γράψω εκατομμύρια λέξεις για όσα μου δημιουργεί η ανάγνωση κάθε βιβλίου του Γκαμπριελ Γκαρσία Μάρκες. Οπως λέω στους φίλους μου, θα με μάγευε ακόμη και η ανάγνωση συνταγών μαγειρικής αν ήταν γραμμένες από εκείνον παρ' όλο που δεν έχω καμιά σχέση με την μαγειρική. Δεν έχει κανένα νόημα να προτείνω ένα, δύο από τα βιβλία του από αυτά που διάβασα εσχάτως. Θα έλεγα “διάβασέ τα όλα” σε εσένα που με ρωτάς. Σήμερα θα σημειώσω δύο βιβλία άλλων συγγραφέων που απήλαυσα αυτό το καλοκαίρι.

Το ένα το λες “σφηνάκι”, αφού τελειώνει προτού προλάβεις να αρχίσεις, αλλά η γεύση του είναι παραπάνω από δυνατή. “Η γιορτή της ασημαντότητας” του Μίλαν Κούντερα, που έχει μόλις κυκλοφορήσει από την “Εστία” (πάτα εδώ), θα σου κρατήσει – το πολύ – δυο μέρες συντροφιά στις παραλίες, αλλά θα σε μαγέψει.

  Το άλλο είναι η πιο ευχάριστη “ανακάλυψη” που έκανα, εντελώς τυχαία, αυτό το καλοκαίρι. “Ανακάλυψα” έναν “νέο” (συνομήλικό μου) Κολομβιανό συγγραφέα, τον Χουάν Γκάμπριελ Βάσκες. “Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν” (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Ικαρος” - πάτα εδώ) είναι το πρώτο από τα βιβλία του που μεταφράστηκε στα ελληνικά. Αν μπορούσα, θα ξεκινούσα μόνος μου την μετάφραση όλων των προηγούμενων. 

Είναι ένα σπουδαίο μυθιστόρημα, ένα φιλοσοφικό θρίλερ, που σε βάζει εντελώς στο νόημα και σου ζωγραφίζει το σκηνικό της Κολομβίας της εποχής του Εσκομπάρ. Ενα υπαρξιακό νουάρ, όπως έγραψε ένας κριτικός των New York Times. Κλείνοντάς το ένιωσα πολύ τυχερός, ευτυχής που βρέθηκε στα χέρια μου.

 

Χάρη στα social media οι “φανατικοί” έχουν πλέον αποθρασυνθεί

Είναι στιγμές που με βρίσκουν να δοκιμάζω την υπομονή και τις αντοχές μου, όταν διαπιστώνω πόσο δηλητηριασμένα είναι τα μυαλά ποδοσφαιρόφιλων, που διαβάζουν κείμενα με διάθεση μόνο να αρπαχτούν, να φανατιστούν, να “την πουν”, στον συντάκτη του κειμένου ή σε κάποιον που έχει σχολιάσει ένα κείμενο. Δίχως καμιά διάθεση να κατανοήσουν, να προβληματιστούν, να εμβαθύνουν, να προχωρήσουν τον συλλογισμό, να διαφωνήσουν δημιουργικά. Δίχως καμιά απολύτως ανησυχία για να μάθουν, να αμφισβητήσουν, να αναθεωρήσουν, να κάνουν ουσιαστικό και δημιουργικό διάλογο.

Συμπεριφέρονται ως αναγνώστες ακριβώς όπως συμπεριφέρονται ως οδηγοί, που κοιτάζουν στο φανάρι τον μπροστινό, τον πίσω ή τον διπλανό αναζητώντας μια αφορμή για τσαμπουκά, για μπινελίκια. Κι όλη αυτή η συμπεριφορά εκδηλώνεται σήμερα πιο πολύ από ποτέ, χάρη στα social media, που δίνουν σε ένα σωρό τέτοιους την ευκαιρία να εκτονωθούν.

Ευτυχώς για την ψυχική υγεία και ισορροπία μου, όλοι αυτοί είναι ισχνή μειοψηφία του κοινού στο οποίο απευθύνομαι, του κοινού που διαβάζει/ακούει τακτικά τον δημοσιογραφικό λόγο μου. Ευτυχώς είναι συντριπτική πλειοψηφία όλοι αυτοί που με τα μηνύματα, τα σχόλια, την δημιουργική διαφωνία τους, τον εμπλουτισμένο από τεκμηριωμένα επιχειρήματα λόγο ή αντίλογό τους μου δίνουν πολύ κουράγιο και με πείθουν ότι αξίζει τον κόπο να συνεχίζω να ασχολούμαι και να μη τα αφήνω όλα να πέφτουν κάτω, να περνούν στα ψιλά, ή στα μουγκά και στα μουλωχτά.

Αφορμή για όλα αυτά, τα οποία συχνά πυκνά νιώθω την ανάγκη να μοιράζομαι, ήταν ορισμένα εκ των σχολίων που διάβασα μετά από αυτό το κείμενο (πάτα εδώ) που μιλά για την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου με την ευκαιρία της αναμενόμενης άφιξης του Κλαούντιο Ρανιέρι. Το 20% αυτών που μου έστειλαν μήνυμα ή σχολίασαν το κείμενο στο gazzetta και στα social media δεν κατάλαβε καν τι γράφω και τι προσπαθώ να πω. Και δεν είναι μικρό το 20%...

Ένα μεγάλο ραδιοφωνικό "ευχαριστώ" για μια πολύ καλή σεζόν

Το απόγευμα της Παρασκευής έκανα στον NOVAΣπορFM 94.6 την τελευταία εκπομπή για τη σεζόν. Κι αυτή ήταν μια ευκαιρία να κοιτάξω πίσω, σε μια σεζόν που ήταν πολύ δύσκολη για μένα, κατά της οποίας τη διάρκεια το ραδιόφωνο ήταν πολύ καλή παρέα. Ήταν πολύ καλή η παρέα που κάναμε με τους ακροατές και ήταν πάρα πολλοί οι άνθρωποι του αθλητισμού που μου έδωσαν την χαρά της επικοινωνίας και της συζήτησης μαζί τους για όσα συνέβησαν στη ζωή του αθλητισμού, σε μια διαρκή προσπάθειά μου να βοηθώ τους ακροατές και τον εαυτό μου προκειμένου να καταλαβαίνουμε λίγο καλύτερα όσα παρακολουθούμε να συμβαίνουν στα σπορ.
Καλώς εχόντων, θα είμαι πάλι πίσω από το μικρόφωνο λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο.

Με την ευκαιρία θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς, που κρατούσατε σταθερά στη διάρκεια της σεζόν αυτή την εκπομπή ανάμεσα στις πρώτες σε ακροαματικότητα εκπομπές αυτής της ζώνης. Κι ένα ευχαριστώ σε κάθε έναν από εσάς που μου έστειλε έναν καλό λόγο, που δεν διάβασα στον αέρα. 

Η σιωπή της ΕΠΟ και των media μου φαίνεται όπως σας φαίνεται και εσάς: αδιανόητη και ντροπιαστική

Μου έδωσαν ικανοποίηση, στην συντριπτική πλειονότητά τους, τα μηνύματα που δέχθηκα από τους αναγνώστες αυτού του κειμένου μου (πάτα εδώ) στο gazzetta.gr για την αδιανόητη απόλυτη δημόσια σιωπή του προέδρου της ΕΠΟ σχετικά με το θέμα της ύπαρξης και δράσης εγκληματικής οργάνωσης στο ποδόσφαιρο και για τα τρία τελευταία σημειώματά μου στη SportDay (πάτα εδώ). 

Απαντώντας συνολικά σε μηνύματα, στα οποία δεν βρήκα αρκετό χρόνο ώστε να απαντήσω μεμονωμένα, επαναλαμβάνω κάτι που σας λέω συχνά: μη με βάζετε σε θέση να υπερασπιστώ το σύνολο των αθλητικών και λοιπών media σχετικά με τη στάση που έχουν κρατήσει στο θέμα αυτό. Δεν υπήρξα ποτέ υπερασπιστής των media. Και πραγματικά με θλίβει η σημερινή μας κατάντια. 

Με την ευκαιρία, μου αρέσει που προτιμάτε να "πιάνουμε" συζήτηση μέσα από τα σχόλια κάτω από τα κείμενα που ποστάρω εδώ. Συνεχίστε να το κάνετε. Μόνο, για να μη χάνετε χρόνο, μη μπαίνετε στον κόπο να στέλνετε μηνύματα με υβριστικό ή μηνύσιμο περιεχόμενο. Προφανώς δεν μπορώ να τα δημοσιεύω. 

Η έρευνα του Εισαγγελέα και η ένοχη σιωπή του ποδοσφαίρου

Εγραψα σήμερα στο gazzetta (πάτα εδώ για να το βρεις) ένα σημείωμα με όσα άκουσα και κατάλαβα, συζητώντας με επιστήμονες που έχουν την εμπειρία, σχετικά με την έρευνα του Εισαγγελέα Αριστείδη Κορέα για την ύπαρξη και τη δράση εγκληματικής οργάνωσης στο ποδόσφαιρο.

Μένω άναυδος με τη στάση που τηρεί, μέχρι ώρας, η διοίκηση του ποδοσφαίρου, με αυτή την ένοχη σιωπή της στην υπόθεση, για την οποία έγραψα στη σημερινή SportDay. 

Η εγκληματική οργάνωση στο ποδόσφαιρο και η έρευνα του εισαγγελέα Κορέα

Αυτή (πάτα εδώ) είναι μια υπόθεση που μόλις αρχίζει, ή πιο σωστά συνεχίζεται, για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για κάποιο λόγο που ουδείς από εμάς, τους δημοσιογράφους, γνωρίζει, τα δικαστικά έγγραφα διέρρευσαν και δημοσιοποιήθηκαν, προτού ο εισαγγελέας ακούσει τους υπόπτους και τους εμπλεκόμενους και προτού συντάξει το πόρισμά του και ασκήσει διώξεις, δηλαδή ενώ η έρευνά του βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και άρα μπορεί να επηρεαστεί ή και να εμποδιστεί.

Αυτή η έρευνα του Αθλητικού Εισαγγελέα Αριστείδη Κορέα τον έχει οδηγήσει στην πεποίθηση περί ύπαρξης εγκληματικής οργάνωσης που δρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τούτη τη στιγμή τα media απαγορεύεται να αναφερθούν σε ονόματα και να αναδημοσιεύσουν τα δικαστικά έγγραφα στα οποία καταγράφονται οι ηχογραφημένες τηλεφωνικές συνομιλίες. Τα media θα μπορούν να δημοσιεύσουν ονόματα και στοιχεία μόνο όταν θα σχηματιστεί η δικογραφία, δηλαδή το πόρισμα του Εισαγγελέα και όταν και εφόσον αυτός ασκήσει διώξεις για κακουργηματικές και λοιπές αξιόποινες πράξεις. Αυτό αναμένεται να συμβεί στα τέλη του Αυγούστου. Θεωρητικώς βέβαια η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη δεν έχει κανέναν λόγο να περιμένει το πόρισμα του Εισαγγελέα Κορέα για να ασκήσει τις δικές της διώξεις με βάση την πρόταση του Κορέα προς το συμβούλιο Πλημμελειοδικών.  

Η ελληνική αθλητική αγορά που επιμένει να φοβάται τα νέα μορφωμένα μυαλά

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα για ακόμη μια φορά στην αμήχανη θέση να πρέπει να απαντήσω σε έναν νεαρό Ελληνα με πολύ καλή μόρφωση και εκπαίδευση στο sports management ότι δεν μπορώ να του φανώ ιδιαιτέρως χρήσιμος στην προσπάθεια που κάνει στην αναζήτηση μιας θέσης εργασίας στην διοίκηση αθλητικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα.

Περίπου 15 μήνες πίσω έθιγα το ίδιο θέμα (πάτα εδώ). Και σήμερα, κοιτάζοντας πίσω, διαπιστώνω ότι αυτή η αγορά δεν έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου, ότι επιμένει να αρνείται να βάλει νέο αίμα και φρέσκα εκπαιδευμένα μυαλά στον οργανισμό της. Οι ελληνικές αθλητικές εταιρείες, με κάποιες εξαιρέσεις, εξακολουθούν να λειτουργούν με άδειες τσέπες και κεφάλι άδειο από ιδέες, και συνεχίζουν να λειτουργούν με τα εργαλεία της προηγούμενης εποχής. Ψαρεύουν σε όλο και μικρότερη λίμνη και παρ' όλα αυτά επιμένουν να πηγαίνουν για ψάρεμα με το ίδιο δόλωμα, που δεν “τσιμπάει”, και την ίδια φθαρμένη και ξεπερασμένη πετονιά. Ψαρεύουν με την ίδια τεχνική παρ' όλο που κυκλοφορούν ελεύθεροι ένα σωρό νέοι ψαράδες που έχουν τη γνώση, την αντίληψη και την εμπειρία στο ψάρεμα με τη χρήση των εργαλείων της τελευταίας τεχνολογίας.

Ο νεαρός Ελληνας που ήταν ο τελευταίος που επιδίωξε να με συναντήσει λόγω της απελπισίας του στην αναζήτηση μιας θέσης εργασίας είναι ένα παιδί με μεταπτυχιακές σπουδαίες στο εξωτερικό και βιογραφικό που δείχνει ένα ανήσυχο πνεύμα που καλλιέργησε το μυαλό του και κούρασε το κεφάλι του προκειμένου να αποκτήσει τα σημαντικά εφόδια που σήμερα κουβαλά μαζί του. Κι αυτό το βιογραφικό δεν έπεισε παρά μόνο μια ΠΑΕ να τον δεχθεί σε μια συνέντευξη ώστε να τον έχει υπόψη. Οι υπόλοιπες απλώς δεν του απάντησαν.

Βεβαίως για να απαντήσεις εκτός από ευγένεια και πολιτισμό πρέπει να έχεις και την στοιχειωδώς σύγχρονη αντίληψη. Για να σου φανεί ενδιαφέρον αυτό που διαβάζεις πρέπει να ξέρεις να το διαβάζεις και να έχεις την γνώση και την αντίληψη ώστε να το εκτιμήσεις και να του δώσεις σημασία. Αντε όμως να καταλάβει τώρα ο κλασσικός ο Ελληνας ο παράγοντας τι είναι η μέθοδος κατηγοριοποίησης των οπαδών και γιατί να διαφέρει ο τρόπος προσέλκυσης κάθε μιας εξ αυτών.

Με απογοητεύει αυτό που συμβαίνει σε αυτή την αγορά. Με θλίβει που οι νεαροί Ελληνες με σημαντικές σπουδές μένουν άνεργοι και, τελικώς, είτε μεταναστεύουν είτε αλλάζουν πορεία. Διότι η ζημιά είναι διπλή: οι νέοι μένουν άνεργοι και η αθλητική αγορά παραμένει στην παρακμή, παραδομένη στα παρωχημένα κεφάλια που την διοικούν και στους παράγοντες που μοιάζουν με τον πρόεδρο της διαφημιστικής καμπάνιας που τρέχει η wind.

Επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, μελετάω την ιδέα να δημοσιεύω σε αυτό το blog κάθε αγγελία που συναντώ και είναι σχετική με θέση εργασίας στην αθλητική αγορά. Αν και αυτές οι αγγελίες είναι είδος προς εξαφάνιση.  

Ολο και περισσότεροι Ελληνες του εξωτερικού στις “σημειώσεις” μου

Από την πρώτη ημέρα που έφτιαξα αυτό το blog, περίπου 7 χρόνια πίσω, με μάγευε να παρατηρώ τις χώρες προέλευσης των επισκεπτών του. Και τον τελευταίο καιρό, που διαπιστώνω ότι η επισκεψιμότητα που έρχεται από Ελληνες του εξωτερικού αυξάνεται αλματωδώς, δεν ξέρω αν πρέπει να χαίρομαι ή να λυπάμαι. Κυρίως επειδή με θλίβει αυτή η αίσθηση που μου δημιουργείται, ότι γίνονται όλο και περισσότεροι οι Ελληνες που μεταναστεύουν.

Χαίρομαι πολύ να διαπιστώνω ότι Ελληνες από όλο τον πλανήτη βρίσκουν νόημα στην επίσκεψη στο blog μου. Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο όταν ανταλλάσσουμε ψηφιακά απόψεις, δηλαδή κάθε φορά που μου μεταφέρουν τις αθλητικές παραστάσεις που αποκτούν μακριά από την Ελλάδα και συγκρίνουν με αυτές της Ελλάδας.

Σε κάθε περίπτωση, με την ευκαιρία, θέλω να ξέρετε, οι επισκέπτες αυτού του blog, ότι είναι χαρά μου που είστε εδώ. :) 

Η ποδοσφαιρική Ελλάδα απέκτησε για πρώτη φορά βάση δεδομένων

Εκανα μια συζήτηση για την Εθνική ομάδα και το εθνικό ποδόσφαιρο μετά τον κύκλο της 4ετίας του Φερνάντο Σάντος με έναν πολύ ειδικό για αυτή την κουβέντα, τον Ρικάρντο Σάντος. Ο 33χρονος scouter δούλεψε πολύ για να βοηθήσει στην δημιουργία της βάσης δεδομένων και του συστήματος παρακολούθησης εθνικών ομάδων και νεαρών διεθνών ποδοσφαιριστών, δηλαδή για να υλοποιήσει όλη την ιδέα που είχε και ανέπτυξε ο πρώην Ομοσπονδιακός Προπονητής για να φτιάξει το ελληνικό εθνικό ποδόσφαιρο.

Στα αφτιά και το μυαλό των πολλών, αυτή η κουβέντα μοιάζει έως και αδιάφορη. Μόνο τέτοια όμως δεν είναι για την κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και, όπως έγραψα στο blog μου στο FourFourTwo by gazzetta.gr (πάτα εδώ για να το διαβάσεις), ελπίζω η ΕΠΟ να έχει εκτιμήσει τη δουλειά αυτή αλλά και τη σημασία που έχει, δηλαδή το πόσο καθοριστικής σημασίας είναι να συνεχιστεί η δουλειά με την ίδια συνταγή και τους ίδιους συντελεστές. 

Μια κουβέντα μετά το "αντίο" της Ελλάδας από το Μουντιάλ της Βραζιλίας

Την επομένη του αποκλεισμού από την Κόστα Ρίκα είχα μια πολύ ωραία συζήτηση με την Μαρία Χούκλη στο δελτίο ειδήσεων του Αντ1, την οποία μπορείς να δεις πατώντας εδώ. Την επόμενη ημέρα είχαμε ακόμη μια συζήτηση σχετικά με τον τρόπο της αποχώρησης του Φερνάντο Σάντος (πάτα εδώ για να τη δεις). 

Η Ελλάδα του Brazil 2014 μέσα από τα μάτια ενός ξένου

Συχνά έχει πολύ μεγάλο, αν όχι μεγαλύτερο νόημα να βλέπεις τη δική σου ομάδα μέσα από τα ματιά των ξένων. Στην περίπτωση της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου αυτό είναι βέβαιο. Είναι καλό να ακούς τους ξένους να σου μιλούν για αυτό που είχες, διότι συχνά σε βοηθά να το εκτιμήσεις περισσότερο. Κάπως έτσι σκέφτηκα μετά τη συνομιλία που είχα με έναν ποδοσφαιρικό δημοσιογράφο της Guardian, την οποία μπορείς να διαβάσεις πατώντας εδώ.

Μια συζήτηση για την Εθνική ομάδα και το ματς με την Κόστα Ρίκα

Είναι πολύ ωραίο που τα γραπτά μένουν

Δεν είναι κάτι που κάνω συχνά. Είναι όμως μια ημέρα που με βρήκε πολύ περήφανο για την Εθνική ομάδα, και πολύ χαρούμενο με τη συνείδησή μου, επειδή έκανα τη δουλειά μου σωστά. Χρησιμοποιώ δύο παραδείγματα, επειδή τα γραπτά μένουν. Κι είναι ωραίο να μένουν τα γραπτά. Μπορείς να διαβάσεις, αν πατήσεις εδώ και εδώ. Επειδή με ενοχλεί πολύ το τσουβάλιασμα. 

Μια συζήτηση με την Carla Dauden για το πιο πολιτικοποιημένο Μουντιάλ

Πάτα εδώ για να βρεις ένα σημείωμα που έγραψα στο blog μου στο gazzetta.gr μετά από μια συζήτηση που είχα με την Carla Dauden, που σκηνοθέτησε το "No, I 'm not going to the World Cup" video με τα 4.3 εκατ. views στο YouTube, στο οποίο πρωταγωνιστεί, σχετικά με το πιο πολιτικοποιημένο Μουντιάλ που έγινε ποτέ, αυτό της Βραζιλίας. Μια συζήτηση που σε βοηθά να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι για την Βραζιλία που αντιδρούν άνθρωποι με επιρροή, σε αντίθεση με ότι έγινε στην Ελλάδα στην προ 2004 εποχή της. 

Το σπρέι των διαιτητών του Μουντιάλ τώρα και στην Ελλάδα

Όσοι δεν τους έχετε ανακαλύψει τηλεοπτικά, και μέχρι τώρα τους γνωρίζατε μόνο ραδιοφωνικά, από τον NovaΣπορFM 94.6 ή από τις προηγούμενες δουλειές τους, πάρτε μια γεύση. 

Ο Πέτρος Πολυχρονίδης και ο Μάνος Σπανόπουλος φέρνουν καθημερινά το Μουντιάλ στην Ελλάδα, μέσα από την ψυχαγωγική ενότητα της εκπομπής SportShow Brazil 2014, που προβάλλεται στις 21.00 από το OTESport4. 

Η ευχή του Κώστα Κατσουράνη ενόψει του ματς με την Ιαπωνία

To βίντεο της συνέντευξης που πήραν από τον Κώστα Κατσουράνη ο Αλέξης Σπυρόπουλος και ο Αγγελος Τόμπρος, στην καθημερινή εκπομπή του ΟΤΕ TV για το Μουντιάλ, το "SportShow Brazil 2014", που κάνουμε με τον Μιχάλη Τσόχο κάθε βράδυ στις 21.00. 

Η χάρη του Μπλάτερ και της FIFA έφτασε μέχρι την Αμερική. Δες το βίντεο!

Αξίζει να ακούσεις όσα λέει ο Βρετανός κωμικός John Oliver στο "Last Week Tonight with John Oliver" σόου του ΗΒΟ για την FIFA, τον Μπλάτερ, κι όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στη Βραζιλία. 

Ο Φερνάντο Σάντος και η Ελλάδα που αγάπησε

Αυτό είναι το 2ο μέρος της συνέντευξης που παραχώρησε ο Φερνάντο Σάντος στο "SportShow Brazil 2014", την καθημερινή εκπομπή του OTE TV για το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Θα τον δεις να μιλά για την αγαπημένη του ελληνική λέξη, τον αγαπημένο του Έλληνα, το αγαπημένο ελληνικό φαγητό, τα μπουζούκια, αλλά και την επιλογή του να εκπροσωπεί την Ελλάδα μακριά από τα ελληνικά εδάφη. 

Η τελευταία τηλεοπτική συνέντευξη του Σάντος πριν από το Μουντιάλ

Αυτό είναι το πρώτο μέρος της τηλεοπτικής κουβέντας που κάναμε με τον Φερνάντο Σάντος πριν από το τελευταίο του ταξίδι με την ιδιότητα του προπονητή της Εθνικής ομάδας. Το πρώτο μέρος προβλήθηκε από το "SportShow Brazil 2014", την καθημερινή εκπομπή που κάνουμε με τον Μιχάλη Τσόχο στο ΟΤΕSport4 (στις 21.00) για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Αναμένω τα σχόλιά σας. 

Μια κουβέντα με τον Simon Kuper για το Μουντιάλ της Βραζιλίας

Το πρωί της Τετάρτης είχα την χαρά να κάνω μια ψηφιακή κουβέντα με τον Simon Kuper, έναν εκ των πιο σημαντικών αθλητικών δημοσιογράφων της σύγχρονης εποχής, σχετικά με το Παγκόσμιο Κύπελλο που αρχίζει. Κι επειδή πρόκειται για μια κουβέντα που μας βοηθά να αντιληφθούμε τον κίνδυνο να χαλάσουν οι δυστυχισμένοι Βραζιλιάνοι το πάρτι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, αλλά και να συνειδητοποιήσουμε πόσο άγνωστη παραμένει η ελληνική Εθνική ομάδα στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας του ποδοσφαίρου, μοιράστηκα αυτή την κουβέντα με τους αναγνώστες του blog μου στο FourFourTwo by gazzetta.gr (πάτα εδώ). 

Το Μουντιάλ που δεν θα δεις από τη Βραζιλία

Εγραψα ένα κείμενο, στο blog μου στο gazzetta (πάτα εδώ), για το Μουντιάλ που δεν πρόκειται να δούμε, δηλαδή για όλα όσα συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν στην Βραζιλία εξαιτίας του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ή πιο σωστά εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο η κυβέρνηση της χώρας διαχειρίζεται το χρήμα που “επενδύει” στο Μουντιάλ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αν δεν έχεις ασχοληθεί καθόλου, έχει νόημα να δεις το βίντεο που έχω ποστάρει παραπάνω. Θα πάρεις μια καλή γεύση. 

Οι “Στιγμές Μουντιάλ” του Χρήστου Σωτηρακόπουλου

Καλοκαίρι μπήκε, γι' αυτό και σύντομα θα ποστάρω μια ανάρτηση με τη λίστα των βιβλίων που έχω συλλέξει για ανάγνωση, αλλά και αυτών που έχω διαβάσει και σας προτείνω, συχνά, προς ανάγνωση. 

Κάνω εξαίρεση όμως αρχίζοντας από ένα βιβλίο που έφτασε μόλις χθες στα χέρια μου. Το “Στιγμές Μουντιάλ”, του Χρήστου Σωτηρακόπουλου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Τόπος” (πάτα εδώ).

Την εξαίρεση δεν την κάνω μόνο επειδή το βιβλίο είναι επίκαιρο και το αντιλαμβάνομαι ως ένα σπουδαίο ορεκτικό πριν από το κυρίως πιάτο, που είναι το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Την κάνω και επειδή χαίρομαι και θαυμάζω τη συγγραφική δουλειά του Χρήστου Σωτηρακόπουλου και επειδή αντιλαμβάνομαι ως μεγάλη τη σημασία δημιουργίας μιας ελληνικής αθλητικής βιβλιοθήκης. Οι αθλητικοί δημοσιογράφοι πιθανότατα δεν είμαστε, τουλάχιστον όλοι, μεγάλης συγγραφικής δεξιότητας. Είναι όμως βέβαιο ότι είμαστε πολλές φορές οι πιο αξιόπιστοι μάρτυρες των αθλητικών ιστοριών. Κι έχει μεγάλο νόημα να αφήνουμε πίσω την εμπειρία και τη γνώση, για να κόβουν δρόμο αυτοί που έρχονται μετά από εμάς. Τον καιρό που μεγάλωνα θα ήθελα να έχω βρει μια ποιοτική ελληνική αθλητική βιβλιογραφία για να μου ανοίξει το κεφάλι. Με στεναχωρούσε πολύ που σε κάθε ταξίδι στον πολιτισμένο κόσμο διαπίστωνα ότι η αθλητική βιβλιογραφία στα περισσότερα σημεία του πλανήτη που επισκέφτηκα ήταν πολύ πλουσιότερη και ποιοτικότερη από την ελληνική. Γι' αυτό και σήμερα χαίρομαι πολύ για κάθε ποιοτικό βιβλίο που αντιλαμβάνομαι ότι προστίθεται στην ελληνική αθλητική βιβλιοθήκη.

Ο Χρήστος έβαλε σε ένα βιβλίο αναμνήσεις, τεκμήρια και δημοσιεύματα εποχής, ιστορίες βιωματικές ή αποτυπωμένες έντονα στη μνήμη, ιστορίες διδακτικές, ψυχαγωγικές, επιμορφωτικές. Ενα ξεφύλλισμα αρκεί για να το χαρακτηρίσω σπουδαίο ορεκτικό πριν από το Μουντιάλ, αλλά και σπουδαία τροφή για όποιον διψά για αυθεντικό, καθαρό ποδόσφαιρο. Καλοτάξιδο!   

Η τελευταία ελληνική ποδοσφαιρική παράσταση του Φερνάντο Σάντος

Μέρες που είναι, το "Big Fish", το περιοδικό που κυκλοφορεί σήμερα με το "Πρώτο Θέμα", μου ζήτησε να γράψω για τον Φερνάντο Σάντος και την τελευταία του ελληνική εθνική ποδοσφαιρική παράσταση, αυτή που θα δώσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. 

Πάνω στη συγγραφή αυτού του κειμένου συνειδητοποίησα τον χρόνο που έχει περάσει από την πρώτη φορά της γνωριμίας με τον Σάντος. Συμπληρώνω 13 χρόνια συναναστροφής με ένα από τα καλύτερα μυαλά που συνάντησα στο ποδόσφαιρο. Πολύ σύντομα θα σας πω περισσότερα, μιας και ετοιμάζω μια ανθρώπινη αποχαιρετιστήρια συνέντευξη του στην κάμερα του ΟΤΕ TV. 

Μια κουβέντα με ένα οπαδικό site

Αυτή (πάτα εδώ) είναι μια συζήτηση που είχα με ένα "οπαδικό", όπως τα έχουμε βαφτίσει, site. Μια πολύ ωραία κουβέντα, που είναι μια καθαρή απόδειξη που τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι δεν είναι "κάφροι" όλοι οι οπαδοί σ' αυτή τη χώρα. Κάνουμε πολύ συχνά το λάθος να τους τσουβαλιάζουμε όλους, κι αυτό είναι κάτι που διαχρονικά με ενοχλούσε, από τον καιρό που ήμουν πιτσιρικάς, προτού καν μπω στην αθλητική δημοσιογραφία. Κάθε τέτοια συναναστροφή μου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί μου δείχνει ότι δεν πέφτω έξω. 

Οι στιγμές που καμαρώνω για την ποιότητα των αναγνωστών μου

Αυτό το κείμενο, που δημοσίευσα στο blog μου στην ελληνική έκδοση του FourFourTwo (πάτα εδώ για να το διαβάσεις), είναι γραμμένο από έναν αναγνώστη των σημειωμάτων μου. Κι αυτή ήταν ακόμη μια στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου να χαίρεται πολύ και να καμαρώνει για το επίπεδο, την ποιότητα, τις ανησυχίες και την αντιληπτική ικανότητα των αναγνωστών μου.
Σε κάθε ευκαιρία ενθαρρύνω αναγνώστες που επικοινωνούν μαζί μου να τολμούν να αποτυπώνουν τις σκέψεις και - κυρίως - τις εμπειρίες τους από τον αθλητισμό σε κείμενα, τα οποία συχνά αναδημοσιεύω στο blog μου. Κι είναι πλέον όλο και περισσότερες οι στιγμές που τα σημειώματα που λαμβάνω με βρίσκουν να γεύομαι την ικανοποίηση που αντλώ από την διαπίστωση ότι εκεί έξω υπάρχετε πολλοί κανονικοί άνθρωποι που αγαπάτε τον αθλητισμό όπως θα έπρεπε να είναι και όχι όπως τον έχουμε καταντήσει στην Ελλάδα. 

Ακου τον Jay, τον αξιολάτρευτο φίλο του Σαμαρά

Είναι μια από τις ωραιότερες ιστορίες που γέννησε το ποδόσφαιρο τον τελευταίο καιρό. Κι είναι μι ιστορία με συμπρωταγωνιστή έναν Ελληνα διεθνή ποδοσφαιριστή και πρωταγωνιστή ένα σπάνιο πλάσμα, το οποίο οι Ελληνες έχουμε ήδη αγαπήσει, τον μικρό Jay που πάσχει από το σύνδρομο Down.

Ακουσα και διάβασα τη συνέχεια της ιστορίας χάρη στη συναναστροφή με την Lisa McAlister, μια συνάδελφό μου από την Ιρλανδία, την οποία έστειλε το BBC, στο οποίο εργάζεται, στο σπίτι του Jay για να κουβεντιάσει μαζί του για τον Γιώργο Σαμαρά και την Σέλτικ. Και μετέφερα την ιστορία, μαζί με όσα κατάλαβα, στο blog μου στο gazzetta. Ανάμεσα στα άλλα, θα ακούσεις τον μικρό Jay. Και θα νιώσεις περήφανος για τον Σαμαρά. Πάτα εδώ. 

Το FourFourTwo μιλάει ελληνικά

Εδώ και μερικές μέρες βρίσκεται στον “αέρα” του gazzetta η ελληνική ψηφιακή έκδοση του FourFourTwo, του κορυφαίου ποδοσφαιρικού περιοδικού στον πλανήτη. Αυτή η συνεργασία μας κάνει παραπάνω από χαρούμενους, όπως μπορείς να διαβάσεις εδώ. Κι αυτό το microsite που είναι στον αέρα και έχει ήδη πολύ μεγάλη απήχηση, είναι το πρώτο μας βήμα, όπως μπορείς να διαβάσεις εδώ.  

Ενας Ελληνας του εξωτερικού για να τον καμαρώνεις!

Είναι μια από τις πιο σημαντικές, τις πιο μεγάλες, τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές Ελληνα ποδοσφαιριστή στο εξωτερικό. Δεν θυμάμαι μια προηγούμενη που να με έχει αγγίξει τόσο, και να έχω διαπιστώσει ότι έχει αγγίξει τόσους ανθρώπους τόσο πολύ. Είναι μια από τις σημαντικότερες πράξεις που έχει κάνει στην ποδοσφαιρική του καριέρα ο Γιώργος Σαμαράς. Μια πράξη με την οποία έκανε υπερήφανους τους Ελληνες. Μια μεγάλη πράξη, με ένα πολύ δυνατό μήνυμα προς όλους αυτούς που τον θαυμάζουν και ειδικά προς τους σημερινούς πιτσιρικάδες που τον έχουν ως πρότυπο και ίνδαλμα.

Δεν χορταίνω να βλέπω αυτό το video. Οπως και όλοι μας, αν κρίνει κανείς από τον αριθμό των views που έχει κάνει στο youtube μέσα σε λίγα 24ωρα. 

Αν θέλεις να μάθεις την ιστορία πίσω από το video, πάτα εδώ.  

Ωρα Panini, ώρα για Μουντιάλ

Κάθε φορά που πιάνω ένα Panini album στα χέρια μου γίνομαι παιδί. Και κάθε φορά που πλησιάζει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, η στιγμή που παίρνω το Panini album στα χέρια μου είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ ότι έρχεται η ώρα για Μουντιάλ.

Αυτή είναι μια παράδοση δεκαετιών. Οι ποδοσφαιρόφιλοι της δικής μου γενιάς είχαν την τύχη να μεγαλώσουν με τα Panini albums. Για καλή μας τύχη μυηθήκαμε από μικροί, και χάρη στα χαρτάκια κάναμε φίλους, συναναστροφές, και κερδίσαμε αναμνήσεις ανεκτίμητης αξίας.

Τέσσερα χρόνια πίσω, με την ευκαιρία του προηγούμενου Μουντιάλ, είχα καταφέρει να κάνω στους αναγνώστες της “Εξέδρας των Σπορ” ένα πολύ ακριβό δώρο, όλα τα albums της Panini για το Παγκόσμιο Κύπελλο, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο. Χάρη σε εκείνη την προσφορά τα χαρτάκια έγιναν ξανά δημοφιλή, και η μόδα επηρέασε τους σημερινούς πιτσιρικάδες. Χαίρομαι πολύ για αυτό, διότι τα χαρτάκια είναι αληθινό παιχνίδι, που ωθεί τα παιδιά στη γειτονιά, στη συναναστροφή με τους συμμαθητές και τους πιτσιρικάδες, στην επικοινωνία.

Το νέο album της Panini για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας έχει μόλις κυκλοφορήσει. Καλά κολλήματα σε όλους μας! :)

Ενα βιβλίο - κληρονομιά για τις επόμενες γενιές των ΑΕΚτσήδων

Για περίπου 11 χρόνια, από το 1993 μέχρι το 2004, δηλαδή στο πρώτο μισό της ζωής μου στην δημοσιογραφία, κάλυπτα το ρεπορτάζ της ΑΕΚ. Και πριν από μερικούς μήνες η ΑΕΚ μου έκανε την τιμή να μου ζητήσει να συμμετέχω, ανάμεσα σε 30 δημοσιογράφους, στην πρώτη και πολύ σοβαρή προσπάθεια για την καταγραφή της ιστορίας των 90 χρόνων της ζωής της.

Για όλους όσοι υπήρξαν ή ακόμη είναι μάρτυρες και παρατηρητές της καθημερινής ζωής της ΑΕΚ αυτή ήταν μια πολύ μεγάλη τιμή. Το πιο σημαντικό της υπόθεσης αυτής όμως είναι ότι η σημερινή διοίκηση δεν θέλησε να ετοιμάσει μια επιλεκτική ή βολική διήγηση της ιστορίας του συλλόγου. Αφησε ελεύθερους τους δημοσιογράφους να γράψουν την αλήθεια που έχουν ζήσει και έχουν καταλάβει στο πέρασμα του χρόνου. Κατά συνέπεια αυτό το βιβλίο των 700+ σελίδων, το οποίο δεν έχω ακόμη ξεκινήσει να διαβάζω, μοιάζει εκ πρώτης όψεως με την αυθεντική, την πραγματική ιστορία της ΑΕΚ και όχι με μια ιστορία που βολεύει κάποιον ή εξυπηρετεί κάποιο συμφέρον.

Είναι μεγάλη δουλειά αυτή και μεγάλη η κληρονομιά που αφήνει στις επόμενες γενιές των οπαδών της η σημερινή ΑΕΚ. Πάνω σ' αυτό έγραψα ένα σημείωμα στο blog μου στο gazzetta.gr (πάταεδώ). 

Επιτέλους, μια ελληνική γιορτή του ποδοσφαίρου

Το Σάββατο είχα την τύχη να ζήσω μια από τις καλύτερες βραδιές του ελληνικού ποδοσφαίρου των τελευταίων ετών. Ο,τι πλησιέστερο σε γιορτή. Ναι, το ξέρω καλύτερα από τους περισσότερους από εσάς, χρειάστηκε να επιστρατευτεί η μισή Αστυνομία της χώρας για να γίνει ο τελικός σε πολιτισμένο περιβάλλον. Ομως δεν ήταν μόνο αυτό. Ηταν και που όλοι στο ΟΑΚΑ, και φαντάζομαι και όσοι το είδαν από τον ΟΤΕ TV, ασχολήθηκαν μόνο με το ποδόσφαιρο. Οχι με τον διαιτητή και τους βοηθούς, όχι με τους παράγοντες, όχι με το παρασκήνιο. Ηταν νικητής το ποδόσφαιρο στον τελικό του κυπέλλου.
Εγραψα σχετικά με αυτή την εμπειρία στο blog μου στο gazzetta.gr (πάτα εδώ). Και πόσταρα μερικά videos στο youtube. 

Η σημασία της επιστροφής της ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια

Η Athens Voice μου ζήτησε, για το τεύχος που κυκλοφόρησε σήμερα, να κλείσω σε ένα κείμενο (πατήστεεδώ) τη σκέψη που μου δημιουργεί η επικείμενη έναρξη εργασιών στη Νέα Φιλαδέλφεια για την κατασκευή του νέου γηπέδου της ΑΕΚ. 

Δεν είναι καθόλου εύκολο να βάλει κανείς σε λίγες λέξεις όλες τις σκέψεις που γεννά η αρχή, η εξέλιξη και η κατάληξη αυτής της πονεμένης ιστορίας για τους ΑΕΚτσήδες. Είναι όμως γεγονός ότι αυτό το έργο, που θα αναστήσει την ΑΕΚ, θα αναστήσει και μια περιοχή που έμοιαζε/μοιάζει με νεκροταφείο στη διάρκεια των τελευταίων 11 ετών, δηλαδή από τον Μάιο του 2003, που οι μπουλντόζες του Γρανίτσα κατεδάφισαν το Σπίτι της ΑΕΚ. 

Οι ψηφιακές αλλαγές στην αθλητική δημοσιογραφία

Στο powerpoint που ακολουθεί θα βρείτε τις σημειώσεις μιας συζήτησης που έκανα το μεσημέρι του Σαββάτου με σπουδαστές δημοσιογραφίας σχετικά με την δημοσιογραφία στην εποχή της έκρηξης των new media και των ψηφιακών Μέσων, σε ένα σεμινάριο που είχε και φιλανθρωπικό σκοπό και στο οποίο συμμετείχαμε αφιλοκερδώς αρκετοί αθλητικοί δημοσιογράφοι. Επειδή πολλοί από εσάς, τους αναγνώστες αυτού του blog έχετε ή επιθυμείτε να αποκτήσετε σχέση με τη δημοσιογραφία, σκέφτηκα να τις μοιραστώ μαζί σας. 

Για τους δημοσιογράφους της δικής μου γενιάς, που μπήκαν στη δημοσιογραφία στην εποχή του χειρόγραφου και του σταθερού τηλεφώνου, πριν ακόμη από την εμφάνιση των υπολογιστών στα δημοσιογραφικά γραφεία, η εποχή που ζούμε σήμερα είναι βγαλμένη από επιστημονική φαντασία. Μια εποχή μου μας προκαλεί να αλλάζουμε, αλλά και να γευόμαστε τη δημοσιογραφία σε κάθε της διάσταση.

Ο δημοσιογράφος αλλάζει

Το ρεύμα για υγιεινό ποδόσφαιρο μεγαλώνει

Δεν είναι η πρώτη φορά που το διαπιστώνω, αλλά η κάθε φορά είναι το ίδιο σημαντική και ενθαρρυντική για μένα. Ενα κείμενο (πάτα εδώ για να το διαβάσεις) που μιλά για το fair play, δηλαδή για τον σεβασμό προς τις αξίες του ποδοσφαιρικού παιχνιδιού και προς τον αντίπαλο, ξεπερνά τα 700 likes σε διάστημα μικρότερο των 24 ωρών και ταξιδεύει μέσω facebook και λοιπών social media, για να αναδεικνύει το θέμα σε ένα από τα πιο δημοφιλή αθλητικά θέματα συζήτησης των τελευταίων ημερών. Και μάλιστα η ικανοποίηση γίνεται ακόμη μεγαλύτερη, δεδομένου ότι συντάκτης του κειμένου δεν είμαι εγώ, ή ακόμη ένας δημοσιογράφος, αλλά ένας καθαρός ποδοσφαιρόφιλος, με το προφίλ που όλοι εμείς, των media, οραματιζόμαστε να έχουν οι Ελληνες ποδοσφαιρόφιλοι.

Στο gazzetta.gr διαπιστώνουμε καθημερινά ότι το ρεύμα των Ελλήνων που επιθυμούν και το δείχνουν, με κάθε διαδραστικό εργαλείο που τους παραδίδεται, την επιστροφή του κανονικού και υγιεινού ποδοσφαίρου στον τόπο μεγαλώνει. Κι είναι ευχή μας να γιγαντωθεί. 

Επίθεση σε αθλητικό δημοσιογράφο; Δεν είναι πια είδηση

Εβαλα σε ένα σημείωμα, στο blog μου στο gazzetta.gr (πάτα εδώ για να το διαβάσεις), τη βασική μου σκέψη πάνω στο καυτό για εμάς πρόβλημα των συχνών επιθέσεων που δεχόμαστε, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι. Εγραψα για μια μάχη που την έχουμε χάσει επειδή δεν νοιαστήκαμε ποτέ να την κερδίσουμε. Επειδή δεν νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. 

Καρκίνος στα σκυλιά: Ψάξ’ το τώρα!

Αν τα σκυλιά τα αντιλαμβάνεσαι ως παιχνίδια ή διακοσμητικά στοιχεία, καλύτερα να προσπεράσεις αυτή την ανάρτηση. Αυτό το σημείωμα απευθύνεται μόνο προς αυτούς που δίνουν στον σκύλο τα αισθήματα και την αξία μιας ανθρώπινης, για μην τα παραπώ, αγάπης. 

Η Φρίντα ήρθε στη ζωή μου περίπου 4.5 χρόνια πίσω. Ένα κουτάβι golden retriever, μιας ράτσας για την οποία γνώριζα ελάχιστα προτού την καλωσορίσω σπίτι. Αγαπούσα από παιδί τα σκυλιά, αλλά δεν μπορούσα να ξεπεράσω εύκολα την ανησυχία που μου είχε δημιουργήσει μια δαγκωματιά από ένα λυκόσκυλο ενός ανεύθυνου τύπου στην προεφηβεία μου. Αν μου έβαζες έκθεση με το “περιέγραψέ μου το ιδανικό σκυλί” topic το σκυλί που θα ζωγράφιζα με τις επιθυμίες και τις ευχές μου θα μειονεκτούσε έναντι της Φρίντας. Στο γράφω αυτό για να συνεννοηθούμε, ειδικά με εσένα που έχεις σκύλο, προτού πάω παρακάτω, σχετικά με την θέση της Φρίντας στη ζωή μου. 

Η Φρίντα, που ζει στο σπίτι σαν ισότιμο μέλος της οικογένειας, έβγαζε από μικρή ογκίδια, που ήταν είτε λιπώματα είτε αδενώματα, πλήρως ακίνδυνα. Παρ’ όλα αυτά η όλη διαδικασία μας είχε εκπαιδεύσει να την “σκανάρουμε” συχνά πυκνά ώστε να εντοπίζουμε τα ογκίδια και να τσεκάρουμε ότι αυτά δεν θα μεγάλωναν και θα εξαφανίζονταν. Κάπως έτσι είχα μάθει να την ψηλαφίζω πολύ τακτικά. Και κάπως έτσι έπιασα πριν από περίπου ενάμιση μήνα ένα ογκίδιο σε σχήμα και μέγεθος φουντουκιού κάτω από τον λαιμό της. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα ογκίδια, το φουντούκι της ιστορίας δεν εξαφανίστηκε. Παρέμενε εκεί. Και η ανησυχία μας οδήγησε στον γιατρό, που της έκανε παρακέντηση. Δύο εξετάσεις διαφορετικού δείγματος έδειξαν ότι στη σύνθεση υπήρχαν άτυπα κύτταρα, τα οποία ευτυχώς προβλημάτισαν τον γιατρό μας τόσο που της αφαίρεσε τον όγκο κάνοντας καθαρισμό σαν να επρόκειτο για κακοήθεια. 

Και ήταν κακοήθεια, όπως έδειξε εκ των υστέρων η βιοψία. Γλιτώσαμε όμως τα πολύ χειρότερα ακριβώς επειδή είχαμε την τύχη να εντοπίσουμε νωρίς τον όγκο και να κάνει πολύ καλή δουλειά στην αφαίρεση και τον καθαρισμό της περιοχής ο γιατρός. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο στα γράφω όλα αυτά, με την ελπίδα αυτό να σε βοηθήσει στην πρόληψη του καρκίνου στον σκύλο σου. Όσο κι αν γκούγκλαρα δεν το βρήκα πουθενά γραμμένο, στα ελληνικά, όλο αυτό που σου γράφω. Κι είπα να στο πω.

Διότι ναι, όπως στους ανθρώπους, η ψηλάφηση, δηλαδή η έγκαιρη διάγνωση μπορεί να σε σώσει ή τουλάχιστον να σου εξασφαλίσει την προοπτική μακροζωίας για τον σκύλο σου. Και μην αρκείσαι στο στήθος του θηλυκού και τα γεννητικά όργανα του αρσενικού. Ούτε να περιμένεις να περάσει τα 10 του χρόνια για να αρχίσεις να ψάχνεσαι. Καν’ το, ψάξ’ το, στον κορμό και στα πόδια, παντού. Κι αν θέλεις να αυξήσεις τις πιθανότητες επιμήκυνσης του διαστήματος της κοινής σας ζωής, μη πεις “δεν βαριέσαι” όταν πιάσεις κάτι ασυνήθιστο. Μια παρακέντηση διαρκεί ελάχιστα, κοστίζει λίγο αν ο γιατρός σέβεται το λειτούργημά του, και δεν ταλαιπωρεί ιδιαίτερα το σκυλί, ούτε κι εσένα. 

Περίπου ενάμιση μήνα μετά η Φρίντα είναι και πάλι παρέα με τον γιο της, τον Ντιέγκο, για να συνεχίσουν το παιχνίδι. Και ο γιατρός μου απαντά ότι έχει όσες πιθανότητες έχει οποιοδήποτε άλλο σκυλί της ράτσας της να ξαναεμφανίσει είτε νέο καρκίνο είτε μετάσταση αυτού που εντοπίσαμε. Έχει δηλαδή περίπου ίδιες πιθανότητες με τον Ντιέγκο και όλα τα άλλα retrievers του κόσμου να ζήσει πολύ. Να μείνει κοντά μου για μια δεκαετία. Δεν της χρειάζεται ούτε χημειοθεραπεία, ούτε άλλη θεραπεία. Επειδή εντοπίσαμε τον όγκο νωρίς. 

Όταν άκουσα “κακοήθεια” και άρχισα να γκουγκλάρω, μου συνέβη το ίδιο με αυτό που είχα πάθει την πρώτη φορά που μπήκε ο καρκίνος στη ζωή μου, σε σχέση με τους ανθρώπους. Βομβαρδίστηκα από μαύρες αναρτήσεις, ήταν σαν να έπρεπε να κλείσω τον υπολογιστή και να αρχίσω να κλαίω για τη Φρίντα που χάνω. Δεν ήταν έτσι. Το έμαθα, το έζησα, το ζω και είπα να το μοιραστώ, με την ελπίδα να σε βοηθήσω. Θα ήθελα πολύ να είχα διαβάσει μια παρόμοια ανάρτηση, ώστε τουλάχιστον να γλιτώσω τον πανικό των πρώτων στιγμών. 

Ανόθευτη “οπαδική” αθλητική δημοσιογραφία

Το μεσημέρι της Τρίτης είχα την ευκαιρία μιας συνάντησης με έναν σημαντικό Αγγλο αθλητικό δημοσιογράφο της γενιάς μου, τον Andy Mitten, ο οποίος – ανάμεσα σε άλλα – εκδίδει εδώ και 25 χρόνια, δηλαδή από τον καιρό που ήταν 15 ετών, το United We Stand, ένα ανεξάρτητο περιοδικό που απευθύνεται στους οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ενα περιοδικό που ξεκίνησε με την ιδέα να απευθύνεται στην κοινωνία του “Ολντ Τράφορντ” και κυκλοφορούσε έξω από τις θύρες του και σήμερα έχει φτάσει να απλώνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη μέσα από συνδρομές, αρκετές εκ των οποίων είναι ελληνικές.

Μπορώ να αναφερθώ σε πάρα πολλά στοιχεία της επαγγελματικής ζωής του Αγγλου δημοσιογράφου που με εντυπωσιάζουν, αλλά νιώθω την ανάγκη να ξεχωρίσω μόνο αυτό: στα 20 του χρόνια, όταν ολοκλήρωνε τις σπουδές του στην αθλητική δημοσιογραφία, ο Mitten, ανιψιός ενός παλιού σημαντικού ποδοσφαιριστή της Γιουνάιτεντ, δέχθηκε πρόταση από τον σύλλογο για να αναλάβει την ευθύνη της έκδοσης του επίσημου περιοδικού της Man U. Τον καιρό εκείνο το δικό του περιοδικό είχε ήδη αποκτήσει το μέγεθος της επιρροής του λόγου του πάνω σε μερικές δεκάδες χιλιάδες οπαδούς, που το αγόραζαν κάθε φορά έξω από το “Ολντ Τράφορντ”. Μεγαλύτερη επαγγελματική εξασφάλιση δεν θα μπορούσε να προταθεί σε έναν πρωτόπειρο δημοσιογράφο, στα 20 του χρόνια. Ο Mitten όμως απέρριψε την πρόταση για έναν και μόνο λόγο: επειδή ήθελε να παραμείνει ανεξάρτητος και να κρατήσει τον λόγο του κριτικό και την κρίση του ελεύθερη, σε αυτή την επικοινωνία που είχε επιλέξει να κάνει με τους οπαδούς της αγαπημένης του ομάδας.

Περίπου 12 χρόνια αργότερα, το 2005 το περιοδικό του αντιτάχθηκε στην εξαγορά της Γιουνάιτεντ από τον Μάλκομ Γκλέιζερ. Σήμερα ο Mitten, που ήταν ανέκαθεν μισθοσυντήρητος, εργάζεται ως freelancer για ένα σωρό media προκειμένου να εξασφαλίζει τα προς το ζην και να συνεχίζει να βρίσκει το νόημά του στην έκδοση του United We Stand, το οποίο παραμένει μια ανεξάρτητη φωνή που απευθύνεται στους οπαδούς της Γιουνάιτεντ. Κι έχει ήδη εκδώσει 11 πολύ ψαγμένα βιβλία για την Γιουνάιτεντ.

Αυτή είναι μια ιστορία που γεννά αμέτρητους συνειρμούς. Πολύ διδακτική. Κι ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας, μετά την τύχη της συναναστροφής μου με τον Andy Mitten και την τιμή που μου έκανε να φιλοξενήσει έναν διάλογό μας για τις αναμετρήσεις της Γιουνάιτεντ με τον Ολυμπιακό στο τελευταίο τεύχος του United We Stand. 

Σε λίγα λεπτά σώζεις μια ζωή

Για καλή μου τύχη, το πρωί της Παρασκευής βρέθηκα στο ίδρυμα “Ελπίδα” και επισκέφθηκα την Ογκολογική Μονάδα Παίδων. Είχα άπειρες εικόνες ως τηλεθεατής. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα μέσα στην εικόνα. 

Κάθε φορά που ακούω για ένα ίδρυμα, σαν γνήσιος Έλληνας της εποχής γεμίζω αμφιβολίες σχετικά με το αν κάνει ή εμπορεύεται φιλανθρωπία, σχετικά με το αν πρέπει ή όχι να το εμπιστεύομαι. Όσα είδα και ένιωσα εκεί, όσα άκουσα και κατάλαβα με πείθουν με το παραπάνω ότι έχει πολύ μεγάλο νόημα να βοηθά κανείς την “Ελπίδα”, για να βοηθά εκατοντάδες παιδάκια που δίνουν τη μάχη να νικήσουν τον καρκίνο. 

Και δεν χρειάζεται κανείς να δώσει μόνο χρήματα. Μπορεί να δώσει και τη δουλειά του, τη βοήθειά του. Και κυρίως μπορεί να γίνει δότης μυελού των οστών. Δεν φαντάζεσαι ότι μέσα σε λίγα λεπτά, διότι μόνο αυτό σου κοστίζει, μπορείς να σώσεις μια ζωή, ένα παιδί. Διάβασε λίγο, για να καταλάβεις:

“Η εθελοντική προσφορά μυελού των οστών αποτελεί το κορύφωμα της δωρεάς του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, χαρίζοντας ζωή. Ένας μεγάλος αριθμός συνανθρώπων μας, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά, πεθαίνουν κάθε χρόνο γιατί ο μυελός των οστών τους, το "εργοστάσιο" που φτιάχνει το αίμα τους, είναι ανεπαρκής, έχει καταστραφεί ή έχει διηθηθεί από κακοήθη κύτταρα. Η εξέλιξη τα επιστήμης δίνει σήμερα τη δυνατότητα σε εμάς να σώσουμε αυτούς τους ανθρώπους, προσφέροντας κάτι από τον εαυτό μας.

Δίνοντας λίγο αίμα, ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει μελλοντικός δότης μυελού των οστών. Αυτό το δείγμα αίματος εξετάζεται στο ειδικό εργαστήριο κι έτσι προσδιορίζεται η "ιστική ταυτότητά" του, η οποία καταχωρείται στα αντίστοιχα αρχεία.

Όταν βρεθεί ένας εθελοντής που είναι συμβατός με έναν υποψήφιο λήπτη, ειδοποιείται, ενημερώνεται και ερωτάται αν εξακολουθεί να επιθυμεί να δώσει μυελό των οστών του στον πάσχοντα. Αν ναι, ακολουθεί μία απλή και σύντομη διαδικασία, της οποίας το αποτέλεσμα είναι η αρχή της σωτηρίας ενός συνανθρώπου μας.

Περίπου 100 Έλληνες ασθενείς, οι μισοί από τους οποίους είναι παιδιά, θα μπορούσαν να σώζονται κάθε χρόνο από μία μεταμόσχευση μυελού των οστών”.

Είναι ελάχιστοι, περίπου 15.000 οι Έλληνες εθελοντές δότες. Ελάχιστοι. Δεν αρκούν. Δεν θέλω να σου πω περισσότερα. Ξέρεις εσύ. Τα υπόλοιπα μπορείς να τα διαβάσεις στο site της “Ελπίδας”. 

Το καλύτερο δώρο για να αγαπήσεις σωστά το ποδόσφαιρο

Είναι άπειρες οι φορές που έχω πιάσει τον εαυτό μου να κοιτάζει πίσω, την εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου, με αγωνία για να διαπιστώσει τι άφησε όλο αυτό που έκανε η Εθνική ομάδα το 2004, τι έδωσε η Εθνική στο ελληνικό ποδόσφαιρο με την ονειρεμένη 10ετία που συμπληρώνεται αυτό το καλοκαίρι. Τις περισσότερες φορές με πιάνει θλίψη με τη διαπίστωση ότι τίποτα δεν άλλαξε, ότι τίποτε δεν κερδίσαμε με εξαίρεση εκείνες τις ονειρεμένες στιγμές του 2004 και τις high lights στιγμές σε κάθε σημαντική νίκη και κάθε συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση που κάνουμε έκτοτε. Δεν είναι όμως έτσι. Εγώ μπαίνω στο τριπάκι να ψάχνω να βρω την ποσότητα και τις κοσμογονικές αλλαγές στην βιτρίνα του ποδοσφαίρου, του επαγγελματικού. Και χάνω, όπως νομίζω αρκετοί από εσάς, το νόημα, διότι η αλλαγή που έχει συντελεστεί είναι πραγματικά κοσμογονική. Η αλλαγή στην αντίληψη, στην νοοτροπία, στα όσα μπαίνουν εδώ και μια δεκαετία στο μυαλό των πιτσιρικάδων, στην βασική τροφή με την οποία ανατρέφονται και γαλουχούνται σε σχέση με το ποδόσφαιρο και την Εθνική ομάδα. Αυτός είναι ένας πραγματικός θησαυρός, ανεκτίμητης αξίας, που παρέδωσε η Εθνική ομάδα στις νέες γενιές των Ελλήνων.

Στα χρόνια που μεγάλωνα ήμουν μέλος μιας μειονότητας ως οπαδός της Εθνικής ομάδας. Πήγαινα στις προπονήσεις του “Κ3” του Ολυμπιακού Σταδίου και ήμουν μόνος, ή ένα από μια χούφτα παιδιά που έβρισκαν νόημα να χαζεύουν τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής. Στις παιδικές μας συζητήσεις κουβεντιάζαμε για οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα πλην της ελληνικής. Στα Μουντιάλ διαλέγαμε ανάμεσα στην Βραζιλία, την Αργεντινή, την Γερμανία, την Ιταλία και όποια άλλη πλην της Ελλάδας, που δεν υπήρχε στον χάρτη.

Σήμερα οι πιτσιρικάδες, τουλάχιστον πλειοψηφικά, υποστηρίζουν την Ελλάδα, εκτιμούν την Ελλάδα, αγαπούν την Εθνική ομάδα και συχνά, για να μην πω πάντα, καμαρώνουν για την Εθνική. Αν δεν σας φαίνεται σπουδαίο, για μένα αυτή η κατάσταση είναι βγαλμένη μέσα από όνειρα των παιδικών μου χρόνων.

Τι μας άφησε το Euro 2004 και η χρυσή 10ετία; Κυρίως αυτό, την ιστορία. Μια ιστορία που έχει πολύ μεγάλο νόημα να τη διδάσκονται τα παιδιά, διότι μέσα από αυτήν παρακινούνται και εμπνέονται για να ασχοληθούν ενεργά με τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, και παίρνουν μια σειρά από πολύτιμα μαθήματα ζωής και μια σπουδαία ευκαιρία να σχηματίσουν μέσα τους το αξιακό σύστημα που όλοι θα ευχόμασταν να έχουν τα σημερινά και τα αυριανά παιδιά.

Αυτή την ιστορία θα διηγηθεί το κόμικ “Μουντιαλίτος” που κυκλοφορεί από αυτή την Τρίτη 21 Ιανουαρίου και θα κυκλοφορεί κάθε μήνα μέχρι και την έναρξη του Μουντιάλ της Βραζιλίας. (αν θέλεις να μάθεις λεπτομέρειες πάτα εδώ). Η αληθινή ιστορία της Εθνικής ομάδας, εμπλουτισμένη με ένα σωρό άγνωστα ή λιγότερο γνωστά περιστατικά και μικρές ιστορίες, γραμμένη από έναν δημοσιογράφο που την ζει ως ενεργό μέλος της Εθνικής ομάδας εδώ και περίπου 15 χρόνια, τον Μιχάλη Τσαπίδη. Εναν δημοσιογράφο που έχει επιλέξει να την διηγηθεί με γλώσσα και τρόπο όχι απλώς συμβατό με τα παιδιά, αλλά ενδεδειγμένο. 

Αν θέλετε να φέρετε ένα παιδί πιο κοντά στον ομαδικό αθλητισμό, ή θέλετε να το βοηθήσετε να γνωρίσει σωστά τον καθαρό ομαδικό αθλητισμό και να πάρει τα διδάγματά του, εμπιστευθείτε αυτή την έκδοση τυφλά. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε στον γιο, τον ανιψιό, τον βαφτισιμιό, τον εγγονό, τον πιτσιρίκο της διπλανής πόρτας.

Εδώ και 10 χρόνια πίστευα ότι άξιζε και θα είχε μεγάλο νόημα να διηγηθεί κανείς σωστά αυτή την ιστορία, της 2004-2014 εποχής της Εθνικής ομάδας. Αυτό το κόμικ, κρίνοντας από το πρώτο τεύχος και όσα ξέρω για τον συγγραφέα του, θα άξιζε να γίνει το αναγνωστικό για ένα εκ των βασικότερων μαθημάτων που θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία του ποδοσφαίρου, τις ακαδημίες, τα αθλητικά σχολεία που θέλουν να διδάξουν και να μεταδώσουν ομαδικό αθλητισμό. Δεν υπερβάλω στο ελάχιστο.

Αυτό το κόμικ όμως δεν απευθύνεται μόνο στα μικρά παιδιά. Είναι γραμμένο για το παιδί που κρύβουμε μέσα μας όλοι οι 30+, που μεγαλώσαμε με κόμικς, αλλά και για όσους αγαπούν την Εθνική ομάδα και θέλουν να ψυχαγωγηθούν και συγχρόνως να μάθουν ή να κατανοήσουν καλύτερα πώς λειτουργούσε διαχρονικά, στην διάρκεια της 10ετίας και όχι μόνο, η Εθνική ομάδα. Είναι η χρυσή συνταγή απεικονισμένη σε κόμικ. Είναι ένα σπάνιο δώρο για όλους μας. Καλή ανάγνωση.