Σε λίγα λεπτά σώζεις μια ζωή

Για καλή μου τύχη, το πρωί της Παρασκευής βρέθηκα στο ίδρυμα “Ελπίδα” και επισκέφθηκα την Ογκολογική Μονάδα Παίδων. Είχα άπειρες εικόνες ως τηλεθεατής. Ήταν η πρώτη φορά που μπήκα μέσα στην εικόνα. 

Κάθε φορά που ακούω για ένα ίδρυμα, σαν γνήσιος Έλληνας της εποχής γεμίζω αμφιβολίες σχετικά με το αν κάνει ή εμπορεύεται φιλανθρωπία, σχετικά με το αν πρέπει ή όχι να το εμπιστεύομαι. Όσα είδα και ένιωσα εκεί, όσα άκουσα και κατάλαβα με πείθουν με το παραπάνω ότι έχει πολύ μεγάλο νόημα να βοηθά κανείς την “Ελπίδα”, για να βοηθά εκατοντάδες παιδάκια που δίνουν τη μάχη να νικήσουν τον καρκίνο. 

Και δεν χρειάζεται κανείς να δώσει μόνο χρήματα. Μπορεί να δώσει και τη δουλειά του, τη βοήθειά του. Και κυρίως μπορεί να γίνει δότης μυελού των οστών. Δεν φαντάζεσαι ότι μέσα σε λίγα λεπτά, διότι μόνο αυτό σου κοστίζει, μπορείς να σώσεις μια ζωή, ένα παιδί. Διάβασε λίγο, για να καταλάβεις:

“Η εθελοντική προσφορά μυελού των οστών αποτελεί το κορύφωμα της δωρεάς του ανθρώπου προς τον άνθρωπο, χαρίζοντας ζωή. Ένας μεγάλος αριθμός συνανθρώπων μας, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά, πεθαίνουν κάθε χρόνο γιατί ο μυελός των οστών τους, το "εργοστάσιο" που φτιάχνει το αίμα τους, είναι ανεπαρκής, έχει καταστραφεί ή έχει διηθηθεί από κακοήθη κύτταρα. Η εξέλιξη τα επιστήμης δίνει σήμερα τη δυνατότητα σε εμάς να σώσουμε αυτούς τους ανθρώπους, προσφέροντας κάτι από τον εαυτό μας.

Δίνοντας λίγο αίμα, ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει μελλοντικός δότης μυελού των οστών. Αυτό το δείγμα αίματος εξετάζεται στο ειδικό εργαστήριο κι έτσι προσδιορίζεται η "ιστική ταυτότητά" του, η οποία καταχωρείται στα αντίστοιχα αρχεία.

Όταν βρεθεί ένας εθελοντής που είναι συμβατός με έναν υποψήφιο λήπτη, ειδοποιείται, ενημερώνεται και ερωτάται αν εξακολουθεί να επιθυμεί να δώσει μυελό των οστών του στον πάσχοντα. Αν ναι, ακολουθεί μία απλή και σύντομη διαδικασία, της οποίας το αποτέλεσμα είναι η αρχή της σωτηρίας ενός συνανθρώπου μας.

Περίπου 100 Έλληνες ασθενείς, οι μισοί από τους οποίους είναι παιδιά, θα μπορούσαν να σώζονται κάθε χρόνο από μία μεταμόσχευση μυελού των οστών”.

Είναι ελάχιστοι, περίπου 15.000 οι Έλληνες εθελοντές δότες. Ελάχιστοι. Δεν αρκούν. Δεν θέλω να σου πω περισσότερα. Ξέρεις εσύ. Τα υπόλοιπα μπορείς να τα διαβάσεις στο site της “Ελπίδας”. 

Το καλύτερο δώρο για να αγαπήσεις σωστά το ποδόσφαιρο

Είναι άπειρες οι φορές που έχω πιάσει τον εαυτό μου να κοιτάζει πίσω, την εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου, με αγωνία για να διαπιστώσει τι άφησε όλο αυτό που έκανε η Εθνική ομάδα το 2004, τι έδωσε η Εθνική στο ελληνικό ποδόσφαιρο με την ονειρεμένη 10ετία που συμπληρώνεται αυτό το καλοκαίρι. Τις περισσότερες φορές με πιάνει θλίψη με τη διαπίστωση ότι τίποτα δεν άλλαξε, ότι τίποτε δεν κερδίσαμε με εξαίρεση εκείνες τις ονειρεμένες στιγμές του 2004 και τις high lights στιγμές σε κάθε σημαντική νίκη και κάθε συμμετοχή σε μεγάλη διοργάνωση που κάνουμε έκτοτε. Δεν είναι όμως έτσι. Εγώ μπαίνω στο τριπάκι να ψάχνω να βρω την ποσότητα και τις κοσμογονικές αλλαγές στην βιτρίνα του ποδοσφαίρου, του επαγγελματικού. Και χάνω, όπως νομίζω αρκετοί από εσάς, το νόημα, διότι η αλλαγή που έχει συντελεστεί είναι πραγματικά κοσμογονική. Η αλλαγή στην αντίληψη, στην νοοτροπία, στα όσα μπαίνουν εδώ και μια δεκαετία στο μυαλό των πιτσιρικάδων, στην βασική τροφή με την οποία ανατρέφονται και γαλουχούνται σε σχέση με το ποδόσφαιρο και την Εθνική ομάδα. Αυτός είναι ένας πραγματικός θησαυρός, ανεκτίμητης αξίας, που παρέδωσε η Εθνική ομάδα στις νέες γενιές των Ελλήνων.

Στα χρόνια που μεγάλωνα ήμουν μέλος μιας μειονότητας ως οπαδός της Εθνικής ομάδας. Πήγαινα στις προπονήσεις του “Κ3” του Ολυμπιακού Σταδίου και ήμουν μόνος, ή ένα από μια χούφτα παιδιά που έβρισκαν νόημα να χαζεύουν τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής. Στις παιδικές μας συζητήσεις κουβεντιάζαμε για οποιαδήποτε άλλη εθνική ομάδα πλην της ελληνικής. Στα Μουντιάλ διαλέγαμε ανάμεσα στην Βραζιλία, την Αργεντινή, την Γερμανία, την Ιταλία και όποια άλλη πλην της Ελλάδας, που δεν υπήρχε στον χάρτη.

Σήμερα οι πιτσιρικάδες, τουλάχιστον πλειοψηφικά, υποστηρίζουν την Ελλάδα, εκτιμούν την Ελλάδα, αγαπούν την Εθνική ομάδα και συχνά, για να μην πω πάντα, καμαρώνουν για την Εθνική. Αν δεν σας φαίνεται σπουδαίο, για μένα αυτή η κατάσταση είναι βγαλμένη μέσα από όνειρα των παιδικών μου χρόνων.

Τι μας άφησε το Euro 2004 και η χρυσή 10ετία; Κυρίως αυτό, την ιστορία. Μια ιστορία που έχει πολύ μεγάλο νόημα να τη διδάσκονται τα παιδιά, διότι μέσα από αυτήν παρακινούνται και εμπνέονται για να ασχοληθούν ενεργά με τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, και παίρνουν μια σειρά από πολύτιμα μαθήματα ζωής και μια σπουδαία ευκαιρία να σχηματίσουν μέσα τους το αξιακό σύστημα που όλοι θα ευχόμασταν να έχουν τα σημερινά και τα αυριανά παιδιά.

Αυτή την ιστορία θα διηγηθεί το κόμικ “Μουντιαλίτος” που κυκλοφορεί από αυτή την Τρίτη 21 Ιανουαρίου και θα κυκλοφορεί κάθε μήνα μέχρι και την έναρξη του Μουντιάλ της Βραζιλίας. (αν θέλεις να μάθεις λεπτομέρειες πάτα εδώ). Η αληθινή ιστορία της Εθνικής ομάδας, εμπλουτισμένη με ένα σωρό άγνωστα ή λιγότερο γνωστά περιστατικά και μικρές ιστορίες, γραμμένη από έναν δημοσιογράφο που την ζει ως ενεργό μέλος της Εθνικής ομάδας εδώ και περίπου 15 χρόνια, τον Μιχάλη Τσαπίδη. Εναν δημοσιογράφο που έχει επιλέξει να την διηγηθεί με γλώσσα και τρόπο όχι απλώς συμβατό με τα παιδιά, αλλά ενδεδειγμένο. 

Αν θέλετε να φέρετε ένα παιδί πιο κοντά στον ομαδικό αθλητισμό, ή θέλετε να το βοηθήσετε να γνωρίσει σωστά τον καθαρό ομαδικό αθλητισμό και να πάρει τα διδάγματά του, εμπιστευθείτε αυτή την έκδοση τυφλά. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε στον γιο, τον ανιψιό, τον βαφτισιμιό, τον εγγονό, τον πιτσιρίκο της διπλανής πόρτας.

Εδώ και 10 χρόνια πίστευα ότι άξιζε και θα είχε μεγάλο νόημα να διηγηθεί κανείς σωστά αυτή την ιστορία, της 2004-2014 εποχής της Εθνικής ομάδας. Αυτό το κόμικ, κρίνοντας από το πρώτο τεύχος και όσα ξέρω για τον συγγραφέα του, θα άξιζε να γίνει το αναγνωστικό για ένα εκ των βασικότερων μαθημάτων που θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία του ποδοσφαίρου, τις ακαδημίες, τα αθλητικά σχολεία που θέλουν να διδάξουν και να μεταδώσουν ομαδικό αθλητισμό. Δεν υπερβάλω στο ελάχιστο.

Αυτό το κόμικ όμως δεν απευθύνεται μόνο στα μικρά παιδιά. Είναι γραμμένο για το παιδί που κρύβουμε μέσα μας όλοι οι 30+, που μεγαλώσαμε με κόμικς, αλλά και για όσους αγαπούν την Εθνική ομάδα και θέλουν να ψυχαγωγηθούν και συγχρόνως να μάθουν ή να κατανοήσουν καλύτερα πώς λειτουργούσε διαχρονικά, στην διάρκεια της 10ετίας και όχι μόνο, η Εθνική ομάδα. Είναι η χρυσή συνταγή απεικονισμένη σε κόμικ. Είναι ένα σπάνιο δώρο για όλους μας. Καλή ανάγνωση.