Αν τα σκυλιά τα αντιλαμβάνεσαι ως παιχνίδια ή διακοσμητικά στοιχεία, καλύτερα να προσπεράσεις αυτή την ανάρτηση. Αυτό το σημείωμα απευθύνεται μόνο προς αυτούς που δίνουν στον σκύλο τα αισθήματα και την αξία μιας ανθρώπινης, για μην τα παραπώ, αγάπης.
Η Φρίντα ήρθε στη ζωή μου περίπου 4.5 χρόνια πίσω. Ένα κουτάβι golden retriever, μιας ράτσας για την οποία γνώριζα ελάχιστα προτού την καλωσορίσω σπίτι. Αγαπούσα από παιδί τα σκυλιά, αλλά δεν μπορούσα να ξεπεράσω εύκολα την ανησυχία που μου είχε δημιουργήσει μια δαγκωματιά από ένα λυκόσκυλο ενός ανεύθυνου τύπου στην προεφηβεία μου. Αν μου έβαζες έκθεση με το “περιέγραψέ μου το ιδανικό σκυλί” topic το σκυλί που θα ζωγράφιζα με τις επιθυμίες και τις ευχές μου θα μειονεκτούσε έναντι της Φρίντας. Στο γράφω αυτό για να συνεννοηθούμε, ειδικά με εσένα που έχεις σκύλο, προτού πάω παρακάτω, σχετικά με την θέση της Φρίντας στη ζωή μου.
Η Φρίντα, που ζει στο σπίτι σαν ισότιμο μέλος της οικογένειας, έβγαζε από μικρή ογκίδια, που ήταν είτε λιπώματα είτε αδενώματα, πλήρως ακίνδυνα. Παρ’ όλα αυτά η όλη διαδικασία μας είχε εκπαιδεύσει να την “σκανάρουμε” συχνά πυκνά ώστε να εντοπίζουμε τα ογκίδια και να τσεκάρουμε ότι αυτά δεν θα μεγάλωναν και θα εξαφανίζονταν. Κάπως έτσι είχα μάθει να την ψηλαφίζω πολύ τακτικά. Και κάπως έτσι έπιασα πριν από περίπου ενάμιση μήνα ένα ογκίδιο σε σχήμα και μέγεθος φουντουκιού κάτω από τον λαιμό της. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα ογκίδια, το φουντούκι της ιστορίας δεν εξαφανίστηκε. Παρέμενε εκεί. Και η ανησυχία μας οδήγησε στον γιατρό, που της έκανε παρακέντηση. Δύο εξετάσεις διαφορετικού δείγματος έδειξαν ότι στη σύνθεση υπήρχαν άτυπα κύτταρα, τα οποία ευτυχώς προβλημάτισαν τον γιατρό μας τόσο που της αφαίρεσε τον όγκο κάνοντας καθαρισμό σαν να επρόκειτο για κακοήθεια.
Και ήταν κακοήθεια, όπως έδειξε εκ των υστέρων η βιοψία. Γλιτώσαμε όμως τα πολύ χειρότερα ακριβώς επειδή είχαμε την τύχη να εντοπίσουμε νωρίς τον όγκο και να κάνει πολύ καλή δουλειά στην αφαίρεση και τον καθαρισμό της περιοχής ο γιατρός. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο στα γράφω όλα αυτά, με την ελπίδα αυτό να σε βοηθήσει στην πρόληψη του καρκίνου στον σκύλο σου. Όσο κι αν γκούγκλαρα δεν το βρήκα πουθενά γραμμένο, στα ελληνικά, όλο αυτό που σου γράφω. Κι είπα να στο πω.
Διότι ναι, όπως στους ανθρώπους, η ψηλάφηση, δηλαδή η έγκαιρη διάγνωση μπορεί να σε σώσει ή τουλάχιστον να σου εξασφαλίσει την προοπτική μακροζωίας για τον σκύλο σου. Και μην αρκείσαι στο στήθος του θηλυκού και τα γεννητικά όργανα του αρσενικού. Ούτε να περιμένεις να περάσει τα 10 του χρόνια για να αρχίσεις να ψάχνεσαι. Καν’ το, ψάξ’ το, στον κορμό και στα πόδια, παντού. Κι αν θέλεις να αυξήσεις τις πιθανότητες επιμήκυνσης του διαστήματος της κοινής σας ζωής, μη πεις “δεν βαριέσαι” όταν πιάσεις κάτι ασυνήθιστο. Μια παρακέντηση διαρκεί ελάχιστα, κοστίζει λίγο αν ο γιατρός σέβεται το λειτούργημά του, και δεν ταλαιπωρεί ιδιαίτερα το σκυλί, ούτε κι εσένα.
Περίπου ενάμιση μήνα μετά η Φρίντα είναι και πάλι παρέα με τον γιο της, τον Ντιέγκο, για να συνεχίσουν το παιχνίδι. Και ο γιατρός μου απαντά ότι έχει όσες πιθανότητες έχει οποιοδήποτε άλλο σκυλί της ράτσας της να ξαναεμφανίσει είτε νέο καρκίνο είτε μετάσταση αυτού που εντοπίσαμε. Έχει δηλαδή περίπου ίδιες πιθανότητες με τον Ντιέγκο και όλα τα άλλα retrievers του κόσμου να ζήσει πολύ. Να μείνει κοντά μου για μια δεκαετία. Δεν της χρειάζεται ούτε χημειοθεραπεία, ούτε άλλη θεραπεία. Επειδή εντοπίσαμε τον όγκο νωρίς.
Όταν άκουσα “κακοήθεια” και άρχισα να γκουγκλάρω, μου συνέβη το ίδιο με αυτό που είχα πάθει την πρώτη φορά που μπήκε ο καρκίνος στη ζωή μου, σε σχέση με τους ανθρώπους. Βομβαρδίστηκα από μαύρες αναρτήσεις, ήταν σαν να έπρεπε να κλείσω τον υπολογιστή και να αρχίσω να κλαίω για τη Φρίντα που χάνω. Δεν ήταν έτσι. Το έμαθα, το έζησα, το ζω και είπα να το μοιραστώ, με την ελπίδα να σε βοηθήσω. Θα ήθελα πολύ να είχα διαβάσει μια παρόμοια ανάρτηση, ώστε τουλάχιστον να γλιτώσω τον πανικό των πρώτων στιγμών.
