Μηνιγγίτιδα: Την νικάς, αρκεί να ακούσεις τον οργανισμό σου

Η απήχηση που είχαν προηγούμενες αναρτήσεις που ήταν σχετικές με τα βιώματά μου από περιπέτειες υγείας είναι ο λόγος που επιστρέφω σήμερα με αυτό το σημείωμα. Η διαπίστωση ότι εκατοντάδες άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι, σταθεροί αναγνώστες των κειμένων μου και μη, επικοινώνησαν μαζί μου επειδή ζούσαν ή επρόκειτο να ζήσουν μια εμπειρία παρόμοια με αυτή που είχα βιώσει με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι έχει νόημα να μοιράζεσαι τέτοιες εμπειρίες, διότι είναι πιθανό αυτές να βοηθήσουν κάποιον στη δική του πορεία ζωής. 

“Μηνιγγίτιδα” είναι το νέο κεφάλαιο που μου γράφει η ζωή. Δεν σοκαρίστηκα απλώς με την αναγγελία της ασθένειάς μου πριν από περίπου 15 ημέρες. Νόμιζα ότι κάποιος αστειεύεται μαζί μου με μια ασθένεια η οποία στην αντίληψή μου είχε χαθεί πίσω στον χρόνο, είχε πάψει να υπάρχει και να απειλεί τη ζωή του ανθρώπου. 

Για περίπου 15 ημέρες αυτή που βλέπετε παραπάνω ήταν η εξώπορτα του δωματίου μου, με την επιγραφή που απέτρεπε τους μη έχοντες εργασία και υπενθύμιζε σε συγγενείς και φίλους το ρίσκο που έπαιρναν με μια επίσκεψη στο δωμάτιο δίχως την τήρηση μέτρων ασφάλειας. 

Αυτή η μάσκα ήταν το κομμάτι που έλειπε καθημερινά από τα ανθρώπινα παζλ που έμπαιναν στο δωμάτιό μου, για να μου υπενθυμίζει σε κάθε στιγμή το μέγεθος της σοβαρότητας της ασθένειας που με χτύπησε αλλά και την ίδια τη σοβαρότητα της κατάστασής μου. 

Γιατί στα λέω όλα αυτά; Είναι η εισαγωγή για όλα όσα θέλω να σου πω στη συνέχεια. Είναι η “πάρε την κατάσταση στα σοβαρά αν τυχόν σου συμβεί, μη παίξεις με τη ζωή σου και τη ζωή των οικείων σου” συμβουλή μου, μαζί με την προτροπή να δίνεις πάντοτε σημασία στα μηνύματα που σου στέλνει ο οργανισμός σου και να μην κάνεις το κορόιδο. 

Πώς το πήρα χαμπάρι

Μετά από ένα τετραήμερο με σταθερά έντονο πονοκέφαλο, αυτό που η ιατρική χαρακτηρίζει “κεφαλαλγία” πήγα στο νοσοκομείο. Ήθελα να πιστεύω ότι έχω πάθει μια ελαφράς μορφής ηλίαση, κι όταν ο παθολόγος που με εξέτασε στα “επείγοντα” γνωμάτευσε ότι “δεν έχεις τίποτα σπουδαίο φίλε μου, πάρε ένα ελαφρύ παυσίπονο όποτε σε πονάει το κεφάλι και πήγαινε να τσεκάρεις τα μάτια και τα δόντια σου”, άλλο που δεν ήθελα να τον πιστέψω. 

Αυτό το λάθος του γιατρού, στον οποίο δίχως να το ξέρω είχα περιγράψει τα βασικά συμπτώματα της μηνιγγίτιδας (μια μέγκενη ανοιγόκλεινε στα μηνίγγια μου, είχα δέκατα μαζί με όλα τα συμπτώματα του πυρετού, δεν μπορούσα να στηρίξω το κεφάλι μου από τον πόνο στον αυχένα και τους ώμους μου) με έστειλε σπίτι, δηλαδή με ταλαιπώρησε αδιανόητα για ακόμη δύο μέρες μέχρι να επιστρέψω με αυξημένο πυρετό και όλα τα υπόλοιπα συμπτώματα στο ίδιο νοσοκομείο με την απαίτηση να εξεταστώ από νευρολόγο. 

Η επιμονή μου (δεύτερος παθολόγος με εξέτασε για να … διαπιστώσει ότι είμαι καλά) ήταν που με πρόλαβε από τα χειρότερα. Σε διάστημα λίγων λεπτών η νευρολόγος κατάλαβε ότι είχε πάθει ζημιά το κεντρικό νευρικό σύστημά, “έπιασε” τη μηνιγγίτιδα και άρχισε να με ξετινάζει στις εξετάσεις με την αγωνία να διαπιστώσει αν η μηνιγγίτιδα ήταν βακτηριακή (άμεσα μεταδιδόμενη και ικανή να τσακίσει τον οργανισμό μου και να μου αφήσει στην καλύτερη περίπτωση βαριά κουσούρια) ή ιογενής, δηλαδή όχι εύκολα μεταδιδόμενη και με πολύ πιο ήπιες επιπτώσεις για την υγεία μου. 

Για πολύ καλή μας τύχη, ήμασταν πολύ τυχεροί στην ατυχία μας. Δεν ήταν βακτηριακή η μηνιγγίτιδα, δεν είχε προσβληθεί από αυτή η έγκυος στον 8ο μήνα γυναίκα μου, η οποία σε διαφορετική περίπτωση θα έπρεπε να γεννήσει πρόωρα, άμεσα. 

Οι 12 ημέρες που έμεινα στο νοσοκομείο είναι μια ντουζίνα από τις δυσκολότερες μέρες μου στη ζωή. Όχι μόνο επειδή οι εξετάσεις, σαν τις παρακεντήσεις, ήταν επίπονες, αλλά επειδή ο αδιανόητος πονοκέφαλος των πρώτων ημερών τις μετέτρεπε σε αληθινό μαρτύριο. Όλα αυτά θα τα είχα περάσει πολύ πιο ήπια αν είχα εισαχθεί στο νοσοκομείο τη στιγμή που πήγα και όχι τη στιγμή που -2 μέρες αργότερα - επέβαλα την εισαγωγή μου. Πολλές φορές άκουγα το “ο καλύτερος γιατρός είναι ο εαυτός σου” και το έπαιρνα ελαφρά. Πλέον όχι απλώς αποτελεί την πεποίθησή μου, αλλά φτάνω να σκέφτομαι δικαιολογημένα ότι σώθηκα χάρη κυρίως στην επιμονή μου ότι έχω κάτι πολύ περισσότερο και πολύ βαθύτερο από έναν απλό πονοκέφαλο. Αν θέλω κάτι να κρατήσεις από αυτή την εμπειρία μου είναι κυρίως αυτό: χωρίς να γίνεις κατά φαντασία ασθενής, μην αγνοείς τα σημάδια και μην αφήνεις κανένα γιατρό να σε πείσει ότι έχεις ή δεν έχεις κάτι. 

Σήμερα έχω επιστρέψει σπίτι, στο επόμενο στάδιο της ανάρρωσης. Κι έχω πολύ δρόμο μπροστά για να ξαναβρώ τον υγιή εαυτό μου, δεδομένου ότι έχω σημαντικά ενθύμια από την πίεση στο νωτιαίο μυελό, από τον ερεθισμό του οπτικού νεύρου που έχει επηρεάσει την όρασή μου, από τα συμπτώματα που έφερε στα αφτιά μου η οξεία μινιγγοεγκεφαλίτιδα, από το τρέμουλο στο χέρι, το μάτι, το στόμα. Μου λένε ότι όλα αυτά σιγά σιγά θα αποκατασταθούν. Τα μοιράζομαι μαζί σου προκειμένου να εξηγήσω τι μπορεί να συμβεί από τη μια στιγμή στην άλλη. 

Δεν είναι θέμα πρόληψης, δεδομένου ότι εχώ είχα προσβληθεί από έναν άγνωστο μέχρι στιγμής ιό, ο οποίος θα μπορούσε να μου προκαλέσει μια γαστρεντερίτιδα και αντί αυτού προτίμησε να κοιμηθεί στον οργανισμό μου μέχρι να με βρει μπόσικο και να δημιουργήσει φλεγμονή στο νευρικό μου σύστημα. Είναι θέμα αντίληψης. Είναι να δίνεις σημασία στον εαυτό σου, στον οργανισμό σου και στα όσα σου δείχνει, να μην κάνεις το κορόιδο και να κοιμάσαι με την “θα περάσει ο πόνος” ευχή. Κι είναι να μην αφήνεις έναν γιατρό να σε ψήσει για την ορθότητα της γνωμάτευσής του. Τα έκανα και τα δύο λάθη, μέχρι που ευτυχώς ξύπνησα και δημιούργησα στον εαυτό μου την προοπτική της ίασης. Αν εξακολουθούσα να κοιμάμαι, ο ύπνος θα γινόταν ο πιο βαθύς. Ο τελευταίος. 

How can Bayern Munich come to Greece for a Champions League match?

On July 10^th in the Municipal Stadium of Veria the players and the staff of the U19 national team of Germany lived an unpleasant surprise before and during their opening game (vs Spain) for the UEFA U19 European Championship. They saw and heard more than 5.000 Greeks booing during the national anthem of Germany and they tasted the same bad experience during the match whenever they had the ball. It was a huge and unpleasant surprise although UEFA delegates had forewarned them about it. In fact this fear was one of the main concerns UEFA had before the tournament. That's why there was a relief on July 13, when the Germans were knocked out from the semifinals. After the history written in Brussels on Saturday & Sunday 11/12 of July during the Eurogroup and the Euro Summit meetings and especially after the Euro Summit's Statement on Greece, things would be more than worst for the national team of Germany in a semi final on Greek football ground.

During the last couple of days I have tried to explain to my foreign colleagues, answering their questions, how we Greeks fell after this act of war from Angela Merkel and Wolfgang Schauble. After hearing my thoughts on this matter, many of them encourage me to write a piece from my point of view. Some of them knew my admiration and respect for Germany, not only in football. I am among the warmest Greek fans of Bayern Munich, I have studied the German language for more than 5 years, I choosed Munich as the destination of my first trip abroad. And since I was a child I was always fighting with my father, a survivor of World War 2 because I was always choosing to support Germany in World Cups. I was always trying to explain him the need to separate football from politics. These days I caught myself having his mixed thoughts because of the feelings.

There is no need for us Greeks to substantiate our claim that these days we are living the toughest of the attacks from Germany. We are trying to survive, but that doesn't mean we pretend that we don't understand what Merkel is doing on us. I am sure that you don't see it because you don't live in it and we don't speak a language similar to English. If Greeks were speaking English this point would be critical for Europe, because we 're living in a war with Germany. You can't see it, because you don't see weapons, battles, killings, bombs. We feel it because we are counting more than 10.000 suicides since 2010, during this harsh economic crisis. We feel it because we have more than a million people living below poverty line and we are counting more than 2 million unemployed people. We feel it because banks are closed for more than 12 days. We feel it because we realize that “the result of the negotiations in Brussels is a German order and nothing other than blackmail”, as German politician Dietmar Bartsch from „Die Linke“ party stated on Monday. We feel it because we understand that a new version of the „Treaty of Versailles“ was written in Brussels last Monday. We feel it because we clearly understand that Merkel decided to do everything to humilate the Greek Prime Minister Alexis Tsipras in order to make him and his left goverment an example for everyone in Europe after his big mistake with the referendum. „Who doesn't want to obey? Who wants to become the next Greece?“. We understand that this war's weapons are the euros paper money. And we are running out of those.

As a journalist who follows Sports, I am trying to ask a question in terms of football: after all these, how can a German football team come in Greece for a match for the UEFA Champions League or the UEFA Europa League? You only need a short distance walk in a Greek street to smell the pain and to feel the hate for Merkel and Schauble, a feeling which reflects to hole Germany. This should be Europe's main concern, because we Greeks won't be the only victims of this war. 

Τα κείμενά μου ξανά σε χαρτί @ Live Sport

Η πορεία μου στην αθλητική δημοσιογραφία είχε αφετηρία, πριν από 22,5 χρόνια μια καθημερινή εφημερίδα, την “Αθλητική Ηχώ”. Μεγάλωσα και ανατράφηκα σε εφημερίδα. Ωρίμασα σε εφημερίδα. Εξελίχθηκα και ανελίχθηκα σε εφημερίδα. Από μαθητευόμενος μέχρι εκδότης – διευθυντής. Από μαθητευόμενος μέχρι αρθρογράφος. Ολα μου τα χρόνια συνδεδεμένα με το χαρτί, που μου έμαθε τόσα πολλά και μου έδωσε τα περισσότερα εφόδια για να καταφέρνω σήμερα να λειτουργώ στη δημοσιογραφία.

Τον περασμένο Μάρτιο αναγκάστηκα, για λόγους οικονομικούς, να διακόψω τη σχέση μου με τη SportDay, με συνέπεια να μείνω χωρίς χαρτί, χωρίς εφημερίδα. Μέχρι σήμερα, που η Live Sport, μια καθαρή καθημερινή έκδοση που δεν ανήκει σε παράγοντα, ούτε επηρεάζεται από παράγοντα μου πρότεινε να φιλοξενεί, να τυπώνει κείμενά μου. Χωρίς να τα λογοκρίνει. Χαίρομαι πολύ που ξαναβλέπω ένα μέρος της δουλειάς μου τυπωμένο σε χαρτί. Χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι, έστω και με αυτή τη σχέση, εξ αποστάσεως, με ορισμένους εκ των καλύτερων συνεργατών που είχα στη μέχρι σήμερα πορεία μου. Χαίρομαι που σε μια τόσο δύσκολη εποχή για το χαρτί υπάρχει και αντέχει μια τόσο καθαρή έντυπη δημοσιογραφική προσπάθεια. Κυρίως γι' αυτό αποφάσισα να συμμετέχω. Σε εσάς που με ακολουθείτε εδώ και δυο δεκαετίες εύχομαι καλή ανάγνωση μιας πραγματικά αξιόλογης εφημερίδας.  

Μια πολύ διδακτική ταινία για την αλήθεια της δημοσιογραφίας

Πάνε πολλοί μήνες από την τελευταία φορά που ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ μια σκέψη μου από αυτό το blog. Συνέβη και συμβαίνει κυρίως επειδή νιώθω ότι όσα έχω την ανάγκη να μοιραστώ τα μοιράζομαι μαζί σας μέσα από το blog μου στο gazzetta, αλλά και επειδή συχνά δεν βρίσκω τον χρόνο για να μιλήσω για θέματα πέραν των ορίων της αθλητικής ρουτίνας μου. Ο καιρός θα δείξει αν αυτό το σημείωμα είναι μια εξαίρεση, ή η ανάγκη μου να δημιουργήσω έναν νέο κανόνα και να βρίσκω τον χρόνο να μιλώ για όσα σκέφτομαι έξω από τα στενά αθλητικά όρια.

Η ανάγκη για αυτό το post μου προέκυψε παρακολουθώντας το “Kill the messenger”. Οχι για να μιλήσω για την κινηματογραφική ποιότητα μιας ταινίας, την οποία – υπό αυτό το πρίσμα – δεν θα την έβαζα στο top10 των ταινιών του 2014 που έχω δει, αλλά για να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις που μου έφερε μπροστά αυτή η ταινία. Αν είσαι σπουδαστής δημοσιογραφίας, μαθητευόμενος δημοσιογράφος ή πρωτόπειρος της δημοσιογραφίας συνέχισε την ανάγνωση αυτού του σημειώματος, δες την ταινία και διάβασε την αλήθεια της, διότι πρόκειται για πραγματική ιστορία. Οσα γράφω σε αυτό το σημείωμα έχουν νόημα και για εσάς που γυρεύετε όσο το δυνατόν περισσότερη αλήθεια στην δημοσιογραφία που “καταναλώνετε”, σε εσάς που απαιτείτε ανόθευτη και ασιδέρωτη, ελεύθερη δημοσιογραφία από τους δημοσιογράφους που παρακολουθείτε. Εχει νόημα προτού συνεχίσετε την ανάγνωση να διαβάσετε την σύντομη wiki έκδοση της ιστορίας του Gary Webb, που είναι το θέμα της ταινίας.

H ιστορία δεν είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπη. Πρωταγωνιστής της ένας ερευνητικός δημοσιογράφος, ο οποίος πέφτει πάνω σε μια σκληρή και δύσκολη αλήθεια. Πρέπει να διηγηθεί μια ιστορία πολύ δυσάρεστη για τους συμπατριώτες του και ειδικότερα για την κυβέρνησή της και τους δυνατούς της. “Αυτή η ιστορία έχει πολλή αλήθεια μέσα της, και δεν θα αντέξεις να την διηγηθείς”, ακούει από μια εκ των πηγών του στην εξέλιξη της έρευνάς του. Κι εκείνος κάνει την επιλογή να την ολοκληρώσει και να τη δημοσιεύσει. Με συνέπεια να εξοστρακιστεί από το δημοσιογραφικό κύκλωμα, δηλαδή να μείνει εκτός δημοσιογραφίας και τελικά να αυτοκτονήσει ή να δολοφονηθεί, διότι ουδείς είναι σίγουρος για το ποιος έβαλε τέλος στη ζωή του Webb.

Στην πραγματικότητα αυτή είναι μια πολύ διδακτική ταινία για το είδος της δημοσιογραφίας που καθιερώθηκε και τελικώς αντικατέστησε τον ορισμό της “δημοσιογραφία” έννοια παγκοσμίως. Η δημοσιογραφία που εμπειρικά διδάσκεσαι να κάνεις, ή που αναγκάζεσαι συχνά να κάνεις δεν είναι αυτή του Webb, επειδή φοβάσαι ότι θα έχεις το τέλος του Webb.

Τον περασμένο Ιανουάριο συμπληρώθηκαν 22 χρόνια από την πρώτη μου μέρα σε δημοσιογραφικό γραφείο. Δεν μπορώ να μετρήσω τους δημοσιογράφους που έχω γνωρίσει, συναναστραφεί, παρακολουθήσει, συνεργαστεί. Και φυσικά δεν έχω συναναστραφεί μόνο αθλητικούς δημοσιογράφους. Εχω γνωρίσει αρκετά καλά ορισμένους εκ των σημαντικότερων στην ιστορία της τελευταίας 20ετίας. Κι έχω παρακολουθήσει την δουλειά και την πορεία αμέτρητων άλλων. Μετά από 22 χρόνια στη δημοσιογραφία θα δυσκολευόμουν πολύ να συμπληρώσω 10αδα σε μια λίστα των Ελλήνων και Ελληνίδων Webb που έχω γνωρίσει. Είμαι βέβαιος ότι υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί που κάνουν τέτοια δημοσιογραφία, όμως στην πλειονότητά τους δεν έγιναν/είναι γνωστοί, δεν έγιναν/είναι “εμπορικοί”, δεν αναγνωρίστηκαν/αναγνωρίζονται ως σημαντικοί.

Είναι αμέτρητες οι φορές στην εξέλιξη μιας δημοσιογραφικής πορείας που ο δημοσιογράφος βρίσκεται μπροστά σε μια αλήθεια που τον τρομάζει. Στις περισσότερες από αυτές ο δημοσιογράφος δεν βρίσκει αρκετά στοιχεία για να τεκμηριώσει την αλήθεια του ρεπορτάζ και αυτός γίνεται ο βασικότερος λόγος για να μην το διηγηθεί δημόσια. Είναι όμως και πάρα πολλές οι φορές που έχει την αλήθεια, μαζί με τα στοιχεία για να την τεκμηριώσει και να την στηρίξει δημόσια και εκείνος επιλέγει την σιωπή. Συνήθως για λόγους ανθρώπινους, δηλαδή από φόβο, αλλά και συχνά επειδή επιλέγει να εξυπηρετήσει άλλα συμφέροντα και όχι να υπηρετήσει την αλήθεια. Κυρίως γι' αυτό είναι που η δημοσιογραφία δεν είναι δουλειά, και δεν είναι για όλους. Κυρίως γι' αυτό η δημοσιογραφία, και ειδικά η ερευνητική δεν είναι για ανθρώπους με όραμα μια καλή επαγγελματική ζωή προνομιούχου ιδιωτικού υπαλλήλου. Είναι μια από τις λίγες “δουλειές” που δεν έχεις αφεντικό, όπως ορίζει το εγχειρίδιό της. Από τις λίγες “δουλειές” που μπορεί να σε “αναγκάσει” να γίνεις δυσάρεστος στα αφεντικά σου επειδή την έκανες σωστά. Από τις λίγες “δουλειές” που μπορεί να γίνεις δυσάρεστος στον οικογενειακό σου κύκλο, στον περίγυρό σου, στη μικροκοινωνία σου, στο κοινωνικό σύνολο που είσαι ενταγμένος απλά και μόνο επειδή την έκανες σωστά.

Δεν είναι για όλους η δημοσιογραφία. Και δυστυχώς δεν απευθύνεται σε όλους. Οι πολλοί έμαθαν να είναι “καταναλωτές” μιας άλλης έκδοσης της δημοσιογραφίας, διότι αυτή έμαθαν και αυτή τους είπαν ότι πρέπει να αντιλαμβάνονται ως “σωστή”. Δες το “Kill the messenger” και θα συνεννοηθούμε πολύ καλύτερα πάνω σε όλα αυτά που προσπαθώ να σου πω.