Η καλύτερη σχολή αθλητικής δημοσιογραφίας

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή βρίσκομαι αντιμέτωπος με τις ψηφιακές ερωτήσεις παιδιών που προσανατολίζονται προς την αθλητική δημοσιογραφία και ζητούν την άποψή μου για την μια σχολή ή την άλλη, ή – ακόμη “χειρότερα” - μου ζητούν να υποδείξω μια σχολή την οποία αντιλαμβάνομαι ως ιδανική.

Απευθυνόμενος προς όλους εσάς που με έχετε ρωτήσει αλλά και προς εσάς που θα θέλατε να με ρωτήσετε, γράφω τα εξής: Δεν εργάζομαι σε κάποια σχολή, ούτε έχω ιδίαν αντίληψη για το πρόγραμμα και τις μεθόδους των σχολών. Συνεπώς προφανώς δεν μπορώ να έχω άποψη και να πάρω τέτοια ευθύνη απέναντι σε οποιονδήποτε, προτείνοντας την τάδε ή την δείνα ιδιωτική σχολή.

Σε όλους εσάς, που τούτη την εποχή λαμβάνετε μια σοβαρή απόφαση και πρόκειται να κάνετε μια σημαντική (αλλά όχι απολύτως καθοριστική) επιλογή για το μέλλον σας, θα έλεγα το εξής: η δημοσιογραφία έχει ήδη αλλάξει πολύ. Την έχει επηρεάσει όσο λίγα η τεχνολογική εξέλιξη, η ψηφιακή τεχνολογία. Δεν έχει απλώς αλλάξει σε σχέση με την προ 10ετίας φύση της. Αλλάζει δραματικά κάθε χρόνο συγκριτικά με την περσινή μορφή της. Και κατά συνέπεια αλλάζουν οι απαιτήσεις της, οι προδιαγραφές της, οι ζητούμενες δεξιότητες, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των νέων που θέλουν να δοκιμάσουν να λειτουργήσουν στη δημοσιογραφία.

Ανεξάρτητα από την επιλογή της σχολής, θα έλεγα, ξανά, ότι έχει μεγάλη αξία να οπλιστείτε με εφόδια τα οποία μπορείτε να αποκτήσετε και μόνοι σας, δηλαδή ως αυτοδίδακτοι, δίχως φοίτηση σε μια σχολή. Η εξοικείωση με τα social media, η εξοικείωση με την κάθε μορφής απεικόνιση της πληροφορίας και ειδικά με την επεξεργασία της εικόνας, δηλαδή την δημιουργία υλικού και την επεξεργασία για την παραγωγή ενός video είναι η καλύτερη προετοιμασία ενός φοιτητή για την visual δημοσιογραφία, η οποία πλέον είναι το παρόν, η αιχμή.

Κοντολογίς, όποια και αν είναι η σχολή που θα επιλέξετε, μην αρκεστείτε στην τροφή της. Βγείτε και κυνηγήστε μόνοι σας τροφή. Πειραματιστείτε με την δημιουργία εικόνας και την επεξεργασία εικόνας και ήχου. Μελετήστε τον τρόπο με τον οποίο τα αθλητικά media χειρίζονται τους social media λογαριασμούς τους και την αλληλεπίδραση των αναγνωστών/επισκεπτών τους. “Σπουδάστε” δηλαδή μόνοι σας το social media management & marketing των αθλητικών media. Ολα αυτά, μαζί με μια μεγαλύτερη σπουδή της ελληνικής γλώσσας μέσα από την ανάγνωση βιβλίων και την εκμάθηση ξένων γλωσσών είναι εφόδια ικανά να αποτελέσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που θα πείσουν μεθαύριο έναν διευθυντή να σας δώσει μια ευκαιρία.

Εύχομαι αυτό το σημείωμα να βοηθά. Και φυσικά για τέτοιες ερωτήσεις το email μου και οι social λογαριασμοί μου παραμένουν στη διάθεσή σας. Αρκεί να μην πρόκειται για την “σε ποια σχολή λες να πάω;” ερώτηση.

Απευθύνομαι πάντα σε πολλούς, αλλά συνήθως γράφω για λίγους

Πάντοτε τα κείμενά μου απευθύνονταν στους πολλούς. Πολλές φορές όμως αποδεικνυόταν ότι απευθύνονταν σε λίγους. Αυτή εδώ είναι μια από τις πιο ευχάριστες εξαιρέσεις – εκπλήξεις του τελευταίου καιρού. Ενα σκληρό, όπως πολλοί σχολίασαν, κείμενο, που απευθύνεται σε πολλούς αλλά είχα την εντύπωση ότι ήταν τελικώς γραμμένο για λίγους, γνώρισε και γνωρίζει απήχηση από τους πολλούς. Εγινε ήδη ένα από τα πιο "μοιρασμένα" αθλητικά κείμενά μου στο gazzetta. Είναι από τα κείμενα – περιπτώσεις που σε πείθουν ότι καμιά φορά γυρεύουμε να ακούσουμε την αλήθεια και είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε την αλήθεια κι ας πονάει. Κάπως έτσι ερμηνεύω την απήχηση αυτού του κειμένου. Σε μια επίκαιρη στιγμή, στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, έρχεται ένα κείμενο να πει τα αυτονόητα, για να τα υπενθυμίσει. Και αυτό λειτουργεί. Κι αυτό είναι επικοινωνία. Με εξέπληξε το πλήθος και – κυρίως αυτό – το ύφος των μηνυμάτων που έλαβα από αναγνώστες. Και από τους μυημένους, δηλαδή τους αθλητές και τους προπονητές, και από γονείς, και από παιδιά. Χαίρομαι πάρα πολύ, κι ας τα βρίσκω υπερβολικά. Κυρίως χαίρομαι με τη σκέψη ότι αυτό το κείμενο υπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο είναι φτιαγμένο: δημιουργεί προβληματισμό. Αν επιτύχει και τον στόχο, να βοηθήσει έναν γονιό να θυμηθεί τι επιρροή ασκεί στο παιδί του σε σχέση (και) με τον αθλητισμό, θα είμαι ευτυχισμένος.  

Η “Κιβωτός του Κόσμου” ανάμεσα στις κορυφαίες επωνυμίες στην Ελλάδα!

Το μεσημέρι βρήκα στο inbox μου ένα μήνυμα που μου έδωσε μεγάλη χαρά. Αποστολέας, η αγαπημένη μου “Κιβωτός του Κόσμου”, για την οποία θα ήθελα να έχω το χρόνο και – κυρίως αυτό – το χρήμα για να προσφέρω περισσότερο.

“Με μεγάλη χαρά επιθυμούμε να μοιραστούμε μαζί σας ότι η Κιβωτός του Κόσμου αναδείχθηκε ανάμεσα στις Κορυφαίες Επωνυμίες στην Ελλάδα για το 2016 στα πλαίσια του παγκόσμιου θεσμού των Superbrands, που πραγματοποιείται στη χώρα μας για πέμπτη φορά”, ήταν το καλό μαντάτο. Μια ακόμη πολύ σημαντική διάκριση, ένα ακόμη ISO εμπιστοσύνης προς έναν Εθελοντικό Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό, ο οποίος με μεγάλη συνέπεια υπηρετεί τους σκοπούς της ειδικής μέριμνας και προστασίας της Μητέρας και του Παιδιού.

Δεν θέλω να πω ότι η “Κιβωτός” είναι ο μοναδικός τέτοιου χαρακτήρα Οργανισμός που εμπιστεύομαι, ο μόνος που αξίζει να εμπιστεύεσαι. Μπορώ όμως με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι με μια μόνο επίσκεψη, με μια παραμονή λίγων λεπτών στους χώρους της και με μια μικρή συναναστροφή με τον Πάτερ Αντώνιο νιώθεις μεγάλη χαρά που υπάρχει η “Κιβωτός του Κόσμου” και εύχεσαι να υπάρχουν άνθρωποι για να υποστηρίζουν μια τόσο αξιόλογη και καθαρή προσπάθεια.

Αν θέλετε να ενισχύσετε το σκοπό της “Κιβωτού”, μπορείτε να το κάνετε καλώντας από όλα τα σταθερά και κινητά τηλέφωνα στο 19888 (χρέωση 2,46 €/κλήση), ή στέλνοντας μήνυμα στο 19888 (2,46€/sms), ή καλώντας στο 901 11 170 170 (3,67€/κλήση εντός δικτύου ΟΤΕ).

Euro 2016: H αρτιότερη τηλεοπτική ποδοσφαιρική κάλυψη ever

Το ποδόσφαιρο που παρήγαγε το Euro 2016 δεν μας έκανε σοφότερους, σε σχέση με την εξέλιξη της προπονητικής. Το θέαμα που προσέφεραν τα 51 παιχνίδια, στα μισά εκ των οποίων η κατοχή της μπάλας είχε την 60-40% σχέση, δηλαδή με μια ομάδα να επιτίθεται και την άλλη να αμύνεται, μειονεκτεί σε ποιότητα και ψυχαγωγία έναντι προηγούμενων διοργανώσεων. Υπήρξε όμως ένας λόγος για να θυμάται κανείς αυτή τη διοργάνωση: η καλύτερη, σκηνοθετικά, τηλεοπτική κάλυψη ποδοσφαιρικών αγώνων.

Πέρα από όλες τις λεπτομέρειες της τεχνολογικής προόδου των παραγωγών, που ήταν ιστορικές, δεδομένου ότι αυτό ήταν το πρώτο Euro με παραγωγή 8 αγώνων σε 4K UHD, η τηλεοπτική κάλυψη άγγιξε, σκηνοθετικά, το ιδανικό. Δεν προσπάθησε να επιδείξει τις (38 στα ματς μέχρι τους προημιτελικούς, 46 στη συνέχεια) κάμερες ανά αγώνα, αλλά προλάβαινε να διηγηθεί μέσα σε ένα σύντομο ριπλέι με “αχρησιμοποίητες” λήψεις όλη την ιστορία μιας φάσης, και μάλιστα με αντίληψη δημοσιογραφική, δηλαδή με παράθεση όλων των βασικών στοιχείων της φάσης, ακόμη και αυτών που μπορεί να μην είχε πιάσει το γυμνό μάτι του τηλεθεατή στην ζωντανή εξέλιξη μιας φάσης. Κι όλα αυτά χωρίς να θυσιάζεται το ποδοσφαιρικό παιχνίδι και η εξέλιξή του στον βωμό ενός φανταχτερού ριπλέι ή μιας ασήμαντης όμορφης εικόνας.

Κι ενώ για τα 51 παιχνίδια εργάστηκαν και συνεργάστηκαν 193 σκηνοθέτες, το ύφος, ο τρόπος, η μέθοδος, και η σκηνοθετική ματιά ήταν τόσο κοινή, τόσο ίδια που έμοιαζε σαν να ήταν ένας ο σκηνοθέτης όλων των αγώνων.

Η UEFA ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ στο επίπεδο της παραγωγής τηλεοπτικού περιεχομένου, του οποίου οι διαφορετικές μορφές και επεξεργασίες ήταν περισσότερες από ποτέ προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες κάθε νέας πλατφόρμας που έχει προστεθεί στην εξέλιξη του χρόνου. Περισσότερο από όλα όμως το γυμνό μάτι του ποδοσφαιρόφιλου τηλεθεατή κρατά την απλότητα και την πληρότητα των μεταδόσεων. Η σκηνοθετική προσέγγιση αξιοποίησε και ανέδειξε στο μέγιστο όλα τα τεχνολογικά εργαλεία υψηλής ευκρίνειας, με συνέπεια να γίνουμε μάρτυρες της αρτιότερης τηλεοπτικής κάλυψης ποδοσφαιρικού τουρνουά στην Ιστορία.

Bonus: Δες παρακάτω τα τηλεοπτικά ρεκόρ ανά χώρα:

Η πιο δυνατή ποδοσφαιρική κινηματογραφική σκηνή: ποδόσφαιρο χωρίς μπάλα

Συνεχίζοντας την κινηματογραφική αναζήτησή μου, γυρεύοντας σημαντικές ταινίες με ποδοσφαιρικές αναφορές, για καλή μου τύχη έπεσα πάνω στο Timbuktu. Σε μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει τον τελευταίο καιρό, της κατηγορίας των ταινιών που σου υπενθυμίζουν πόσο μεγάλο νόημα έχει το σινεμά για την ψυχή και το μυαλό, έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί μαγεμένος στα όρια του σοκ μια αριστουργηματική ποδοσφαιρική σκηνή. Σε μια πόλη που ζει υπό την κατοχή εξτρεμιστών Ισλαμιστών που φέρουν τη μαύρη σημαία των τζιχαντιστών, οι πιτσιρικάδες βρίσκουν τρόπο να παίξουν το – απαγορευμένο από τους τζιχαντιστές – αγαπημένο τους παιχνίδι. Παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς την μπάλα, που είναι το αποδεικτικό στοιχείο της παράβασης του νόμου.

Περίπου 35 χρόνια από τις πρώτες μου μέρες ως θεατή, δεν είδα ποτέ σε πανί ή σε οθόνη μια πιο δυνατή ποδοσφαιρική σκηνή από αυτή. Σε περίπου 1'.42'' ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, ο σπουδαίος Abderrahmane Sissako καταφέρνει, χωρίς λόγια, να πει τα πάντα σχετικά με το τι μπορεί να είναι το ποδόσφαιρο, ως βασική τροφή για την ψυχή των παιδιών, των ανθρώπων σε μια εποχή απόλυτης δοκιμασίας.

Αυτή η σκηνή φυσικά δένει τόσο αρμονικά με την πλοκή της ιστορίας, σε μια ταινία – αριστούργημα σκηνοθεσίας. Θα πρότεινα έτσι κι αλλιώς στους φίλους μου το Timbuktu, αλλά αυτή η σκηνή ήταν το ερέθισμα για να δώσω συνέχεια στο προηγούμενο σημείωμά μου και να φωνάξω σε όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο ότι πρέπει να ζήσουν αυτή την πανέμορφη κινηματογραφική ποδοσφαιρική στιγμή.

Οταν το ποδόσφαιρο μεταφέρεται σωστά στο σινεμά

Βλέποντας σινεμά, συνήθως πιάνω τον εαυτό μου έως και να αναγουλιάζει κάθε φορά που πέφτει μπροστά στα μάτια μου μια κινηματογραφική παραγωγή που ακουμπάει με οποιονδήποτε τρόπο το ποδόσφαιρο. Κι αυτό μου συμβαίνει επειδή συνήθως οι κινηματογραφιστές αγγίζουν πολύ επιφανειακά το ποδόσφαιρο, ή το χρησιμοποιούν για να υπηρετήσουν τα στερεότυπά τους. Πολύ σπάνια μου συμβαίνει, όπως φαντάζομαι και σε σένα, και γι' αυτό το αναφέρω συχνά, να μη με ενοχλήσει μια ποδοσφαιρική αναφορά σε ταινία.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, με τις οποίες συνήθως ενθουσιάζομαι. Τέτοια αποτελεί το Mustang, μια εξαιρετική ταινία, της οποίας η ιστορία δεν είναι σχετική με το ποδόσφαιρο ή οποιοδήποτε άλλο σπορ. Υπάρχει όμως μια στιγμή σε αυτή την σπουδαία ταινία, με την πρωταγωνίστρια και τις αδελφές της να το σκάνε από το σπίτι για να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι της Trabzonspor, εκμεταλλευόμενες το γεγονός ότι λόγω τιμωρίας για επεισόδια βίας στο γήπεδο επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε γυναίκες. Ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης χρησιμοποιούν αριστουργηματικά το ποδόσφαιρο και αυτή τη μικρή ιστορία ως μηχανισμό εξέλιξης της πλοκής μιας πολύ δυνατής ιστορίας.

Η εξαιρετική ποδοσφαιρική αναφορά (το ποδόσφαιρο προσφέρει μια στιγμή χαράς, εκτόνωσης και ξεγνοιασιάς σε πέντε μικρά, πολύ καταπιεσμένα κορίτσια) είναι αφορμή για να σου προτείνω να δεις την – υποψήφια καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα Οσκαρ το 2015 – ταινία, στην περίπτωση που σου έχει διαφύγει. Και αφορμή για να πω τον πόνο μου, δηλαδή ότι ο κινηματογράφος, όπως άλλωστε και οι συγγραφείς, σπανίως παίρνουν το ποδόσφαιρο, όπως και γενικότερα τον αθλητισμό, στα σοβαρά. 

Το πρώτο sports social network είναι στον αέρα

Το sportyverse.com τράβηξε την προσοχή μου από την πρώτη φορά που το επισκέφθηκα, όταν έμαθα την ύπαρξή του στο πλαίσιο μιας μικρής έρευνας που έκανα γυρεύοντας ελληνικές αθλητικές ψηφιακές startups. Κι είναι κυρίως το “αύριο” που βλέπω σε αυτό το κοινωνικό δίκτυο αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον μου, διότι αντιλαμβάνομαι την προοπτική εξέλιξης σε ένα sports social media εργαλείο, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμο για τους επαγγελματίες αλλά και τους ερασιτέχνες του αθλητισμού παγκοσμίως.

Η κύρια διαφορά του έναντι των υπόλοιπων αντίστοιχων startups που βρίσκει κανείς στην Ευρώπη είναι ότι δεν αποτελεί μόνο ένα marketplace για τον αθλητισμό, αλλά έχει στηθεί με την ιδέα να γίνει η πλατφόρμα της συνεύρεσης μελών της παγκόσμιας κοινωνίας του αθλητισμού προκειμένου αυτοί να δικτυωθούν, να μοιραστούν εμπειρίες, να ανταλλάξουν πληροφορίες, να “βρεθούν”. Αν κανείς μιλήσει με όρους εφαρμογών, προκειμένου να απλοποιήσει την κουβέντα, το sportyverse συνδυάζει τα εργαλεία και τα πλεονεκτήματα που προσφέρουν σήμερα αθροιστικά το facebook και το linkedin σε έναν άνθρωπο, έναν σύλλογο, έναν επαγγελματία, έναν ερασιτέχνη του αθλητισμού και μάλιστα όλα αυτά τα προσφέρει σε ένα περιβάλλον όπου προοπτικά, εφόσον εξελιχθεί σε επιτυχημένη επιχείριση, θα συγκεντρώνονται μόνο άνθρωποι που ασχολούνται, με οποιαδήποτε ιδιότητα, με τον αθλητισμό. Είναι σαν να δημιουργείται μια μεγάλη ψηφιακή πλατεία στην οποία συναθροίζονται άνθρωποι με κοινό ενδιαφέρον προκειμένου να επικοινωνήσουν, να συνεργαστούν, να συναλλαγούν, να δικτυωθούν.

Στην marketplace διάστασή του, το sportyverse.com δεν υστερεί έναντι των αντίστοιχων πλατφορμών. Δίνει την ευκαιρία στον επαγγελματία αθλητή, προπονητή να δημιουργήσει προφίλ, να εγκαταστήσει το βιογραφικό του και να δηλώσει με αυτό τον τρόπο την παρουσία του στην αγορά. Και αυτή την ευκαιρία δεν την προσφέρει μόνο στους αθλητές και τους προπονητές αλλά στο σύνολο των επαγγελματιών του αθλητισμού. Γιατροί, φυσικοθεραπευτές, διατροφολόγοι, personal trainers, προμηθευτές αθλητικού υλικού, ιδιοκτήτες αθλητικών εγκαταστάσεων, στελέχη διοίκησης αθλητικής εταιρείας, εργαζόμενοι στα αθλητικά media, διαφημιστές και διαφημιζόμενοι του αθλητισμού, εν ολίγοις όλες οι ιδιότητες της στενής αλλά και της ευρείας αθλητικής βιομηχανίας βρίσκουν μια ψηφιακή βιτρίνα για να δηλώσουν την παρουσία τους, σε μια πλατφόρμα που έχει την προοπτική να εξελιχθεί στην μεγαλύτερη ψηφιακή έκθεση επαγγελματικού αθλητισμού.

Στην social media διάστασή του το sportyverse έχει στηθεί για να δώσει σημασία σε όλα τα λιγότερο προβεβλημένα αθλήματα. Το μόνο που έχει να κάνει ένας ερασιτέχνης αθλητής οποιουδήποτε ομαδικού ή ατομικού αθλήματος είναι να δημιουργήσει, αν αυτό δεν υπάρχει ήδη, ένα γκρουπ του αθλήματός του και να αρχίσει να παράγει περιεχόμενο με τις αναρτήσεις του. Κάπως έτσι μέλη κοινωνίας αθλημάτων σαν το μπάντμιντον, το κέρλινγκ, το beach tennis, τη σκοποβολή, την τοξοβολία, ή οποιοδήποτε άλλο σπορ θα μπορέσουν να συναθροιστούν, να χαρτογραφηθούν ως κοινωνία, να δικτυωθούν, να εντοπίσουν αλλήλους και τελικά να βρεθούν για να ανταλλάξουν εμπειρίες και πληροφορίες και να συναντηθούν.

Ο επισκέπτης του sportyverse.com μαθαίνει από την πρώτη του επίσκεψη ότι αυτή η πλατφόρμα επιδιώκει να αγκαλιάσει τους αθλητές και όλα τα μέλη της κοινωνίας των παραολυμπιακών αθλημάτων και των αθλημάτων των Special Olympics. Το sportyverse επιχειρεί να δημιουργήσει κάτι που δεν υπάρχει, μια πλατφόρμα επικοινωνίας όλων αυτών των ανθρώπων που δυσκολεύονται να εντοπίσουν αλλήλους και να συναθροιστούν, συμπληρώνοντας ένα πολύ μεγάλο κενό.

Το sportyverse.com δίνει τη δυνατότητα στις ομοσπονδίες όλων των αθλημάτων, ανά την Ευρώπη και τον κόσμο, να δημιουργήσουν και συγχρόνως να ενεργοποιήσουν την κοινότητα των μελών τους, και την ίδια στιγμή να δημιουργήσουν μια βάση μελών που θα τις βοηθά στην προσπάθεια που κάνουν για να προσελκύσουν χορηγούς και χρηματοδότες. Είναι η πρώτη φορά που μια ψηφιακή πλατφόρμα παρέχει τέτοιο εργαλείο σε ομοσπονδίες αθλημάτων μικρότερης απήχησης από αυτή που έχουν τα δημοφιλή αθλήματα σαν το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά και τον επιπλέον λόγο ότι η ιδέα και η επιχείριση υλοποίησής της γίνεται κυρίως από Ελληνες, παρακολουθώ στενά την εξέλιξη μιας startup που έχει την προοπτική να εξελιχθεί σε ένα από τα πολυτιμότερα εργαλεία επικοινωνίας και προβολής που υπήρξαν ποτέ στον αθλητισμό. 

Μια συνάντηση που με έκανε καλύτερο

Είναι από τις στιγμές που πιάνεις τον εαυτό σου να χαίρεται πολύ που τα γραπτά μένουν. Διότι σου δίνει άλλη ικανοποίηση να ακολουθείς τον συρμό, και να χειροκροτείς με τον λόγο σου το αποτέλεσμα, δηλαδή – στην προκειμένη περίπτωση – την πρόκριση της Πορτογαλίας στον τελικό του Euro 2016, και είναι άλλη η ικανοποίηση που νιώθεις όταν διαπιστώνεις ότι είδες καλά.

Παραμονές της έναρξης του τουρνουά έγραψα, τόσο στο blog μου στο gazzetta, όσο και στην Kingbet που μου ζήτησε να βάλω σε ένα σημείωμα τις σκέψεις και τις εκτιμήσεις μου για το Euro, ότι βλέπω την Πορτογαλία να φτάνει μακριά. Και επειδή προφανώς δεν είχα δει όνειρο, εξηγούσα ότι στηρίζω το “ποντάρισμα” στην δουλειά του Φερνάντο Σάντος, που μπορώ να την εκτιμώ και να τη ζυγίζω από μακριά, και στην συνείδηση του Κριστιάνο Ρονάλντο ότι αυτή είναι η τελευταία μεγάλη ευκαιρία του να πετύχει κάτι σημαντικό με την Πορτογαλία.

Το βράδυ της Τετάρτης με βρήκε να θυμάμαι το κεφάλαιο που έγραψα στο “Μια φορά στη ζωή μας”, ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2013 για πολύ καλό σκοπό. Η ιδέα ήταν να βάλουμε, καμιά 20αριά αθλητικοί δημοσιογράφοι, σε αυτό το βιβλίο από ένα κεφάλαιο για την “πρώτη μας φορά”, δηλαδή είτε τη συνάντησή μας με μια προσωπικότητα του αθλητισμού είτε μια αθλητική εμπειρία που μας σημάδεψε. Είχα επιλέξει να γράψω για την συνάντηση που επηρέασε όσο καμιά άλλη την αντίληψή μου για το ποδόσφαιρο. Για την ιστορία της γνωριμίας και της σχέσης που ανέπτυξα στη διάρκεια των χρόνων με τον Φερνάντο Σάντος.

Το σημερινό πρωινό με βρήκε να ξαναδιαβάζω εκείνο το κεφάλαιο, το οποίο πλέον αφορά έναν προπονητή που έφερε τον εαυτό του στον τελικό ενός Euro. Το έκανα όχι τόσο για να φρεσκάρω τη μνήμη μου, ούτε με τη νοσταλγία που ξεφυλλίζει κανείς ένα φωτογραφικό άλμπουμ, αλλά πρωτίστως για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου πόσο τυχερός πρέπει να νιώθει για αυτή τη συνάντηση, αυτή τη γνωριμία που εξελίχθηκε στην ωραιότερη σχέση που ανέπτυξα με προπονητή ποδοσφαίρου, από την οποία έχω ευεργετηθεί. Ναι, έχει και αυτά η αθλητική δημοσιογραφία. Δεν έχει μόνο μπράβους, λαμόγια, κακοποιούς, νταβατζήδες, διαφθορά, βία, τοξικά.

Κάπως έτσι, ίσως σε μικρότερο βαθμό, νιώθω ότι αισθάνονται εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες, ποδοσφαιρόφιλοι και μη, οι οποίοι τούτες τις μέρες γεμίζουν τον τοίχο του Φερνάντο Σάντος στο facebook με μηνύματα αγάπης και υποστήριξης. Είμαστε τυχεροί που βρέθηκε εδώ, πολύ τυχεροί που πήρε στα χέρια του την Εθνική Ελλάδας. Οχι μόνο επειδή την οδήγησε στην 8αδα του Euro και μια ανάσα από την 8αδα του Μουντιάλ, αλλά κυρίως επειδή μας έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε πώς μας αξίζει, σε ανθρώπινο επίπεδο, να μας συμπεριφέρονται. Ο Σάντος νιώθει αυτές τις μέρες ότι οι Ελληνες είναι στο πλευρό του. Και του άξιζε αυτό το δώρο από μια χώρα που, όχι μόνο ποδοσφαιρικά, ευεργετήθηκε από το πέρασμά του. 

Bonus: Αν δεν την είχες δει, θα σου πρότεινα να δεις μια συζήτηση που είχαμε κάνει, για τον OTETV, παραμονές του ταξιδιού του στη Βραζιλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Σιγά σιγά, η ελληνική αθλητική αγορά αλλάζει

Μου δίνει μεγάλη χαρά που διαπιστώνω, σε κάθε παρόμοια ευκαιρία, σαν αυτή της δημοσίευσης ενός σημειώματος που πόσταρα στο blog μου στο gazzetta.gr σχετικά με τα ελληνικά αθλητικά starups (μπορείς να το βρειςπατώντας εδώ), την αναβάθμιση της ελληνικής αθλητικής αγοράς. Για την ακρίβεια ανακαλύπτω μια σειρά από ανθρώπους που έχουν σπουδάσει διαφορετικές διαστάσεις της αθλητικής επιστήμης, που κουβαλούν διεθνείς παραστάσεις και επιρροές και επιχειρούν να ανακαινίσουν και να αναβαθμίσουν μια παρωχημένη και μίζερη αθλητική αγορά σαν την ελληνική. Με γοητεύει το γεγονός ότι τα σχέδια των περισσότερων είναι εξωστρεφή και μεγαλόπνοα, δηλαδή ότι είτε επιχειρούν να χτίσουν ή να εργαστούν πάνω σε κάτι που θα περνά τα ελληνικά σύνορα και όρια, είτε επιχειρούν να εφαρμόσουν στην Ελλάδα εφαρμοσμένα μοντέλα στην διεθνή αγορά, τα οποία όμως παραμένουν καινοτόμα για την Ελλάδα.

Γράφω αυτό το σημείωμα κυρίως για να ενθαρρύνω όλους εσάς, τους φοιτητές, μελετητές της διοίκησης αθλητικών επιχειρήσεων και τα μέλη της ελληνικής αθλητικής αγοράς να συνεχίσετε να μου στέλνετε μηνύματα και να μοιράζεστε τις ιδέες σας μαζί μου. Απολογούμαι για τις – συνήθως – καθυστερημένες απαντήσεις μου λόγω φόρτου, αλλά, όπως πολλοί έχετε διαπιστώσει, πάντοτε αντιδρώ, κάθε φορά που με μεγάλη χαρά ανακαλύπτω ακόμη έναν αξιόλογο Ελληνα που δραστηριοποιείται ή επιδιώκει να δραστηριοποιηθεί στην αγορά του ελληνικού αθλητισμού.

Κάνοντας την σύγκριση ανάμεσα στον αθλητικό κόσμο που συναναστρεφόμουν περίπου 24 χρόνια πίσω, όταν ξεκινούσα στην αθλητική δημοσιογραφία και τον σημερινό πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά. Το χαμόγελο πηγάζει από την διαπίστωση ότι καιρό με τον καιρό γίνονται όλο και περισσότεροι οι κανονικοί, σύγχρονοι, πολιτισμένοι και επιμορφωμένοι ή εκπαιδευμένοι Ελληνες που μπαίνουν ή επιχειρούν να μπουν στον αθλητισμό. Καιρό με τον καιρό μπορεί να καταφέρετε να φτιάξετε τον αθλητικό κόσμο, να τον αλλάξετε, να τον εκσυγχρονίσετε, να τον αναβαθμίσετε. Για εσάς και τα παιδιά μας. 

Η διαφημιστική αγορά ορίζει την ποιότητα της δημοσιογραφίας που κυριαρχεί στην Ελλάδα του 2016

Για δεύτερη σερί σεζόν το gazzetta.gr μάζεψε πολλές και σημαντικές διακρίσεις στα Digital Media Awards. Συγκέντρωσε συνολικά 8 βραβεία, τα οποία είναι μια επιπλέον πιστοποίηση της ποιότητας του περιεχομένου και της τεχνολογίας ενός portal που έχει γιγαντωθεί και έχει ξεφύγει πολύ από τα στενά όρια της “αθλητικό site” ετικέτας.

Οχι, όλοι εμείς που εργαζόμαστε για το gazzetta δεν περιμένουμε αυτά τα βραβεία για να διαπιστώσουμε αν είναι ή όχι καλή η δουλειά. Αυτό μας το φωνάζει καθημερινά η επισκεψιμότητα, τα σχόλια των αναγνωστών, τα σχόλια της αγοράς, τα σχόλια της αθλητικής κοινωνίας. Με την αφορμή αυτών των βραβείων όμως, ήθελα να διατυπώσω μια σκέψη που συχνά εκφράζω στη συναναστροφή με τους παράγοντες της αθλητικής διαφημιστικής αγοράς αλλά δεν έχω καταγράψει μέχρι σήμερα σε ένα σημείωμα.

Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να “τα βάζει” με τους αναγνώστες επειδή αναδεικνύουν σε “εμπορικά” ένα σωρό media, τα οποία κατά την αντίληψή μου κάνουν περισσότερο ζημιά στον αθλητισμό και την κοινωνία παρά καλό. Θα 'πρεπε όμως να “τα βάζω” κυρίως με τους διαφημιστές και τους διαφημιζόμενους, διότι αυτοί αποτελούν την κινητήρια δύναμη των ψηφιακών media, αφού το εμπορικό είναι το μόνο έσοδό τους. Σε αυτή την εποχή, των digital media, που όλα είναι μετρήσιμα, οι διαφημιστές και οι διαφημιζόμενοι έχουν μπροστά τους μια πολύ καθαρή εικόνα για την απήχηση των media. Και γι' αυτό θα έπρεπε να έχουν ήδη φύγει από την εποχή που γυρεύουν μόνο πολλούς unique users και πολλά pageviews και impressions, ώστε να γίνουν, επιτέλους, επιλεκτικοί. Ανάμεσα σε ψηφιακά media που έχουν τα νούμερα επισκεψιμότητας για να σερβίρουν μια καμπάνια, όπως λένε στη δική τους διάλεκτο, θα έπρεπε να επιλέγουν αυτά που καταφέρνουν να κάνουν νούμερα με ποιοτική δημοσιογραφία και παραγωγή πρωτογενούς περιεχομένου και όχι αυτά που οπαδογραφούν, κιτρινογραφούν ή κάνουν copy&paste δημοσιογραφία. Θεωρητικώς οι διαφημιστές και οι διαφημιζόμενοι είναι προσεκτικοί στη σύνδεση ενός brand name με δημοσιογραφικό περιεχόμενο. Στην πραγματικότητα όμως οι διαφημιστές και οι διαφημιζόμενοι που επιλέγουν media για τις καμπάνιες τους με βασικό κριτήριο την ποιότητα της δημοσιογραφίας αποτελούν την μειοψηφία.

Στο gazzetta είναι αντικείμενο καθημερινής συζήτησης και διαρκούς προβληματισμού το “μας διαβάζουν παιδιά, ανήλικα παιδιά, επηρεάζουμε και διαμορφώνουμε χαρακτήρες”. Είναι μεγάλη η ευθύνη, γι' αυτό και είναι βαρύς ο πονοκέφαλος που καθημερινά μας δημιουργεί η συνείδηση ότι μας διαβάζουν τα παιδιά, τα παιδιά μας και τα ανίψια μας. Ακριβώς αυτή τη συζήτηση ήθελα πάντοτε να κάνω ανοικτά με τους διαφημιστές και τους διαφημιζόμενους: προσέξτε πού βάζετε τα λεφτά σας. Οχι μόνο, ή όχι κυρίως για την απόδοση της διαφήμισης στο brand σας, αλλά επειδή στην πραγματικότητα επιλέγετε τι θα διαβάζουν τα παιδιά σας. Εσείς δίνετε μπαταρία στα πληκτρολόγια, τις κάμερες και τα μικρόφωνα. Η δική σας δύναμη ασκεί πολύ μεγάλη επιρροή στο είδος της δημοσιογραφίας που σήμερα κυριαρχεί στην Ελλάδα. Μ' έναν τρόπο εσείς επιλέγετε ποιοι θα “πεθάνουν” και ποιοι θα “ζήσουν” για να αναθρέψουν, κοινωνικά, πολιτικά, αθλητικά, τα παιδιά σας.  

Η μοναξιά του gazzetta.gr στο Euro 2016

Αυτές τις μέρες στο gazzetta βρεθήκαμε μπροστά στην σοκαριστική διαπίστωση ότι είμαστε το μοναδικό ελληνικό Μέσο Ενημέρωσης που έχει κάνει αποστολή στη Γαλλία για να καλύψει το Euro 2016. Προσέξτε, δεν είμαστε το μοναδικό site, αλλά το μοναδικό Μέσο Ενημέρωσης που έχει κάνει αποστολή. Και για να είμαι ακριβής, όχι απλώς αποστολή, αλλά αποστολή δύο δημοσιογράφων, οι οποίοι καθημερινά μεταφέρουν με κείμενα, εικόνες και videos όλα όσα ζουν εντός και – κυρίως – εκτός των εδρών διεξαγωγής των αγώνων της τελικής φάσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.

Δεν θα επεκταθώ στα όσα έχουμε κάνει προκειμένου να ετοιμάσουμε μια δημοσιογραφική παραγωγή προδιαγραφών Euro, όπως για παράδειγμα το πιο σύγχρονο match center, τον πιο εξελιγμένο οδηγό της διοργάνωσης ή την αρθρογραφία του MVP του Euro 2004 Θοδωρή Ζαγοράκη, ούτε θα σταθώ στον αριθμό των δημοσιογράφων και των τεχνικών που εργάζονται για την κάλυψη του Euro 2016 στο gazzetta. Δεν είναι αυτό το νόημα αυτού του σημειώματος. Γράφω κυρίως για να υπογραμμίσω την απογοήτευση, στα όρια θλίψης, που προκαλεί αυτή η διαπίστωση. Στην Ελλάδα του 2016 τα media δεν βρίσκουν κανένα νόημα να εγκρίνουν την δαπάνη για την δημοσιογραφική κάλυψη ενός τόσο σημαντικού αθλητικού γεγονότος. Δεν έχει νόημα να συγκρίνω το σήμερα με το 2004, ή το 2008, ή ακόμη και το 2012, δηλαδή με τον καιρό που οι Ελληνες απεσταλμένοι του Τύπου ήταν από δεκάδες έως και εκατοντάδες. Στέκομαι σε αυτό που συμβαίνει σήμερα και το σχολιάζω ως μεμονωμένο γεγονός, διότι αυτό από μόνο του φωνάζει και δείχνει πού πηγαίνει η αθλητική (και φυσικά όχι μόνο αυτή) δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Επιβιώνει πλέον μόνο η δημοσιογραφία που συμφέρει επιχειρηματικά, η δημοσιογραφία του copy&paste, η δημοσιογραφία της αναπαραγωγής της επικαιρότητας που καταγράφεται με πανομοιότυπο τρόπο από το σύνολο των media. Το junk food.

Στην Ελλάδα του 2016, στην copy&paste δημοσιογραφία υπάρχει χώρος μόνο για εργάτες των -500 ευρώ μηνιαίως, οι οποίοι τα (αντι)γράφουν όλα και συμφέρουν. Η Ελλάδα του 2016 ακυρώνει την ερευνητική δημοσιογραφία και δεν ξοδεύει ευρώ για να δημιουργεί μοναδικό περιεχόμενο. Ο χαρακτήρας του newsmaker έχει πλήρως διαγραφεί από τα στοιχεία της δημοσιογραφικής ταυτότητας. Αυτή έχει καταντήσει μια εντελώς άλλη δουλειά από αυτή που ήταν και κυρίως από αυτή που θα 'πρεπε να είναι.

Στο gazzetta θα 'πρεπε να καμαρώνουμε και να το φωνάζουμε παντοιοτρόπως ότι στην κορυφαία ποδοσφαιρική εκδήλωση της χρονιάς αποδεικνύουμε στον επισκέπτη μας ότι κάνει καλά που μας εμπιστεύεται διότι ζούμε όσα γράφουμε. Στην πραγματικότητα όμως οι δημοσιογράφοι θλιβόμαστε και ανησυχούμε. Διότι όχι, δεν είμαστε εμείς οι ξύπνιοι και οι άλλοι οι χαζοί. Προφανώς όλοι οι επικεφαλής των media αντιλαμβάνονταν το νόημα μιας αποστολής στη Γαλλία, αλλά συνάντησαν την άρνηση των επιχειρηματιών, είτε επειδή αυτοί δεν είναι αυθεντικοί εκδότες και δεν οραματίζονται την “εμπορία” ποιοτικού δημοσιογραφικού περιεχομένου και έχουν μάθει στον εύκολο και ρηχό τρόπο του κέρδους, είτε επειδή η διαφημιστική αγορά τους δείχνει ότι δεν ξέρει να απαιτεί με τη στάση της και τον παρά της την προβολή των προϊόντων της μέσα από ποιοτικά δημοσιογραφικά προϊόντα.  

12 χρόνια μετά το θαύμα του Euro 2004 “απασχολεί” μέχρι και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα...

Χρόνο με τον χρόνο, τετραετία με την τετραετία, κάθε Euro που έρχεται και περνά, τώρα που παίρνουμε μια απόσταση ασφαλείας από το 2004, συνειδητοποιώ με κάθε ευκαιρία το μέγεθος της εντύπωσης που προκάλεσε στους ποδοσφαιρόφιλους όλου του πλανήτη αυτό που έκανε η Εθνική με τον Οτο Ρεχαγκελ.

Στη διάρκεια του τελευταίου μήνα είναι αρκετές οι φορές που απάντησα σε ερωτήσεις Ευρωπαίων συναδέλφων μου από ευρωπαϊκά media, τα οποία ενόψει του Euro 2016 που μόλις ξεκινά επιχειρούσαν ένα flashback και ήθελαν να δώσουν έμφαση στην μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών. Μεγαλύτερη έκπληξη όμως μου προκάλεσε το γεγονός ότι απάντησα σε ερωτήσεις μιας αθλητικής εφημερίδας που κυκλοφορεί στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Sport360, τον μεγαλύτερο πάροχο αθλητικού ειδησεογραφικού περιεχομένου στη Μέση Ανατολή.

Ακόμη και σήμερα, 12 χρόνια μετά, ο πλανήτης ψάχνει απαντήσεις που εξηγούν το θαύμα της Ελλάδας πίσω στο 2004. Μου δίνει χαρά να διαπιστώνω ότι εκείνος ο άθλος δεν έχει ξεθωριάσει ούτε στα μάτια των ξένων. Την ίδια ώρα που με λυπεί το γεγονός ότι τούτες τις μέρες η Εθνική περιοδεύει στην Αυστραλία αντί να ετοιμάζεται για την τελική φάση του – θεωρητικά – πιο “εύκολου” Euro, αυτού των 24 και όχι 16 συμμετεχόντων.

* Αν θέλεις να διαβάσεις ένα μέρος του αφιερώματος της έντυπης έκδοσης, πάτα εδώ.  

Επιτέλους, κάποιος απαντά στον Βασιλακόπουλο ότι οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε υποχρεωτικά υποτακτικοί του

Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έβρισκα νόημα να ασχοληθώ και να “δώσω συνέχεια” σε μια ανύπαρκτη, κατά την αντίληψή μου, υπόθεση. Αλλωστε, όπως ενημέρωσα εξαρχής το Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΠΣΑΤ, όταν αυτό με ενημέρωσε για την επιστολή που του απέστειλε η Ελληνική Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, με την οποία η ΕΟΚ του ζητούσε να με “τιμωρήσει” επειδή τόλμησα να κάνω κριτική στον Γιώργο Βασιλακόπουλο, αν αποφάσιζα να ασχοληθώ ουσιαστικά με αυτή την πράξη του προέδρου της ΕΟΚ θα το έκανα πηγαίνοντας στις δικαστικές αρχές και όχι στον ΠΣΑΤ ή την ΕΣΗΕΑ. 

Εχει όμως ένα νόημα να σας γράψω το επιμύθιο αυτής της ιστορίας, διότι είναι πρωτότυπη. Προκειμένου να μπείτε στο νόημα, είχα γράψει στο gazzetta αυτό το άρθρο (πατήστε εδώ) για να ασκήσω κριτική στη στάση του προέδρου της ΕΟΚ απέναντι στην ΑΕΚ. Προτού συνεχίσετε την ανάγνωση αυτού του σημειώματος, πατήστε pause και σκεφτείτε πόσες φορές έχετε διαχρονικά συναντήσει ένα δημοσιογραφικό κείμενο που ασκεί κριτική στον Βασιλακόπουλο.

Οπως είναι φυσικό, ένας παράγοντας που διοικεί εδώ και 46 (σωστός είναι ο αριθμός) χρόνια το ελληνικό μπάσκετ και έχει μάθει να ζει, να λειτουργεί και να αποφασίζει όντας στο απυρόβλητο δέχθηκε σοκ κατά την ανάγνωση του κειμένου μου. Πώς είναι δυνατόν να του κάνει κριτική ένας αθλητικός δημοσιογράφος; Και πώς του ξέφυγε αυτός; Ούτε σε τσάρτερ, ούτε σε γραφείο Τύπου, ούτε σε γραφείο Τύπου διοργάνωσης, ούτε έξω για ψάρια, τίποτα;

Τι ακολούθησε; Η επιστολή που απέστειλε προς τον ΠΣΑΤ, την οποία, αν δεν βαριέστε, μπορείτε να διαβάσετε πατώντας πάνω στις εικόνες. 

 
Δεν την υπογράφει βεβαίως ο ίδιος. Αν βαριέστε, σας λέω μέσες άκρες ότι καταγγέλλει ότι τα παίρνω, μάλλον κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, και χρησιμοποιεί ένα σωρό βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Αν δεν ήταν στην ηλικία του πατέρα μου, πιθανότατα θα μου έλυνε το οικονομικό πρόβλημα της ζωής μου μέσα από μια αγωγή. Εδώ και δεκαετίες όμως έχω επιλέξει να μην ακολουθώ αυτό τον δρόμο.

Και φτάνουμε στον λόγο για τον οποίο αποφάσισα να δώσω μια σημασία και βρήκα νόημα να γράψω αυτό το σημείωμα, το οποίο απευθύνεται κυρίως, για να μην πω αποκλειστικά, σε όλα εσάς τα νέα παιδιά που διαβάζετε το blog μου και μου γράφετε συχνά σχετικά με τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς σας για το “πώς θα γίνω αθλητικός δημοσιογράφος”. Σήμερα το Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΠΣΑΤ μου έστειλε την απόφασή του επί της “προσφυγής” της ΕΟΚ σε αυτό, την οποία μπορείτε να διαβάσετε πατώντας πάνω στις εικόνες.

Με μεγάλη μου χαρά διάβασα σε αυτήν ότι ζητεί από το Διοικητικό Συμβούλιο του ΠΣΑΤ να στείλει μια ανάλογου – με την επιστολή – ύφους απάντηση προς την ΕΟΚ περί του δικαιώματος του δημοσιογράφου να ελέγχει αυτούς που ασκούν διοίκηση στον αθλητισμό και περί της υποχρέωσης του δημοσιογράφου να ασκεί κριτική.

Δεν περίμενα από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΠΣΑΤ να μου πει αν έκανα ή όχι καλά που άσκησα κριτική στον Βασιλακόπουλο. Πέρασαν 24 χρόνια από την πρώτη μου μέρα στην αθλητική δημοσιογραφία, αλίμονό μου αν δεν λειτουργούσα βάσει του Κώδικα Δεοντολογίας, θα έκανα μια άλλη δουλειά, ακόμη και αν και αυτή θα αποκαλούνταν “δημοσιογραφία”, όμοια με αυτή που κάνουν όσοι πράγματι θα είχε νόημα να καταγγέλλονται με επιστολές του ύφους και του περιεχομένου αυτής που απέστειλε η ΕΟΚ. Εχει όμως ενδιαφέρον, είναι πρωτότυπο, έως και ιστορικό το γεγονός ότι με μια απόφασή του το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Συνδέσμου του Αθλητικού Τύπου ζητεί από τη διοίκησή του να απαντήσει στον Βασιλακόπουλο ότι δεν είμαστε όλοι παιδιά του σωλήνα. Αυτό ο Βασιλακόπουλος δεν το είχε ακούσει ποτέ, διότι ουδείς τόλμησε να του το πει. Είναι μια ιστορική αρχή λοιπόν. Μακάρι στη συνέχεια το ίδιο Συμβούλιο να ασχοληθεί με την ανάλυση της μεθόδου που έχει εφαρμόσει εδώ και δεκαετίες ο Βασιλακόπουλος για να αποκτήσει, να χρησιμοποιήσει και να εκμεταλλευτεί αυτή την αδιανόητη επιρροή που έχει προς τα αθλητικά media. Διότι αυτή ναι, είναι μια σοβαρή υπόθεση. 

Οταν το FourFourTwo αποφασίζει να στρέψει το βλέμμα του στο ελληνικό ποδόσφαιρο

Συμβαίνει σπάνια σε εμάς, τους Ελληνες αθλητικούς δημοσιογράφους, να έχουμε μια ευκαιρία να τραβήξουμε την διεθνή προσοχή στα όσα συμβαίνουν στον ελληνικό αθλητισμό, και ειδικά στο ποδόσφαιρο. Γι' αυτό και ήταν μεγάλη μου χαρά να ανταποκριθώ στο αίτημα του FourFourTwo για να γράψω ένα κείμενο για τη σημερινή κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δώδεκα χρόνια μετά από την κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα (αν θέλεις να αποκτήσεις το – εξαιρετικό – τεύχος του μεγαλύτερου ποδοσφαιρικού περιοδικού στον πλανήτη, πάτα εδώ).

Πάντοτε πίστευα ότι αν οι Ελληνες δημοσιογράφοι καταφέρναμε να κερδίσουμε λίγη από τη διεθνή προσοχή θα μπορούσαμε να προσφέρουμε πολύ μεγάλη υπηρεσία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Διότι τότε και μόνο τότε θα αναγκάζονταν η UEFA και η FIFA να αλλάξουν τις προδιαγραφές του ελληνικού ποδοσφαίρου και να το καθαρίσουν, ή τουλάχιστον να περιορίσουν την διαφθορά.

Δυστυχώς όμως για εμάς, τους Ελληνες δημοσιογράφους, το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν απασχολεί κανέναν έξω από τα ελληνικά σύνορα. Δεν γεννά αστέρες διεθνούς ακτινοβολίας, δεν τραβά στον τόπο του διεθνείς ποδοσφαιριστές και προσωπικότητες του αθλήματος. Γι' αυτό και μας συμβαίνει πολύ σπάνια να μας ζητούν να ζωγραφίσουμε το ελληνικό πορτραίτο του ποδοσφαίρου. Το δικό μας χρέος, συνεπώς, είναι να μη σπαταλάμε τις ευκαιρίες. 

Το Spotlight λάμπει στην εποχή που έχει πεθάνει, στην Ελλάδα, η ερευνητική δημοσιογραφία

Το Spotlight το είχα “σημαδέψει” από την πρώτη στιγμή που έμαθα την ύπαρξή του, διότι ήθελα πολύ να δω την κινηματογραφική απόδοση μιας ιστορίας μεγαλείου της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Ετυχε να την δω μετά την απονομή των Οσκαρ, με την προσδοκία ότι θα πρόκειται για μια επιτυχημένη απόπειρα μεταφοράς της ιστορίας στο σινεμά. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος για αυτό το σημείωμα. Γράφω κυρίως για να υπογραμμίσω τη στιγμή της ανάδειξής της σε καλύτερη ταινία, που είναι μια συγκυρία γεμάτη από ειρωνεία για την ελληνική δημοσιογραφία. Η ταινία κερδίζει το Οσκαρ και προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες στην εποχή που έχει πεθάνει η ελληνική ερευνητική δημοσιογραφία.

Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην αθλητική δημοσιογραφία. Αλλά όχι απλώς δεν την εξαιρώ από τη συζήτηση, την βάζω στην πρώτη γραμμή. Η αθλητική δημοσιογραφία ζει την χειρότερη εποχή της στην Ελλάδα, ή τουλάχιστον στην περίοδο των τελευταίων 23 ετών που τη ζω από μέσα. Και δυστυχώς δεν έχει πεθάνει μόνο η ερευνητική δημοσιογραφία. Πεθαίνουν το ένα πίσω από το άλλο όλα τα μέλη του οργανισμού της αθλητικής δημοσιογραφίας.

Αν είσαι πιτσιρικάς και θέλεις να κάνεις αυτή τη “δουλειά”, θα σου πω όσα σου έλεγα σε ένα προηγούμενο σημείωμα, για το “Kill the messenger”: να δεις οπωσδήποτε το Spotlight, για να ανακαλύψεις την μαγεία και την ευλογία της ερευνητικής δημοσιογραφίας. Είναι μια ταινία που όλους εμάς που λειτουργούμε στην δημοσιογραφία (θα έπρεπε να) μας ταρακουνά. Μια ταινία που θα πρεπε να μας κάνει να ντρεπόμαστε για το επίπεδο της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, για την ποιότητα, την ηθική και την ακεραιότητα της δημοσιογραφίας μας.