Υπό κανονικές συνθήκες
δεν θα έβρισκα νόημα να ασχοληθώ και να
“δώσω συνέχεια” σε μια ανύπαρκτη, κατά
την αντίληψή μου, υπόθεση. Αλλωστε, όπως
ενημέρωσα εξαρχής το Πειθαρχικό Συμβούλιο
του ΠΣΑΤ, όταν αυτό με ενημέρωσε για την
επιστολή που του απέστειλε η Ελληνική
Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, με την
οποία η ΕΟΚ του ζητούσε να με “τιμωρήσει”
επειδή τόλμησα να κάνω κριτική στον
Γιώργο Βασιλακόπουλο, αν αποφάσιζα να
ασχοληθώ ουσιαστικά με αυτή την πράξη
του προέδρου της ΕΟΚ θα το έκανα
πηγαίνοντας στις δικαστικές αρχές και
όχι στον ΠΣΑΤ ή την ΕΣΗΕΑ.
Εχει όμως ένα νόημα να σας γράψω το επιμύθιο αυτής της ιστορίας, διότι είναι πρωτότυπη. Προκειμένου να μπείτε στο νόημα, είχα γράψει στο gazzetta αυτό το άρθρο (πατήστε εδώ) για να ασκήσω κριτική στη στάση του προέδρου της ΕΟΚ απέναντι στην ΑΕΚ. Προτού συνεχίσετε την ανάγνωση αυτού του σημειώματος, πατήστε pause και σκεφτείτε πόσες φορές έχετε διαχρονικά συναντήσει ένα δημοσιογραφικό κείμενο που ασκεί κριτική στον Βασιλακόπουλο.
Οπως είναι
φυσικό, ένας παράγοντας που διοικεί εδώ
και 46 (σωστός είναι ο αριθμός) χρόνια το
ελληνικό μπάσκετ και έχει μάθει να ζει,
να λειτουργεί και να αποφασίζει όντας
στο απυρόβλητο δέχθηκε σοκ κατά την
ανάγνωση του κειμένου μου. Πώς είναι
δυνατόν να του κάνει κριτική ένας
αθλητικός δημοσιογράφος; Και πώς του
ξέφυγε αυτός; Ούτε σε τσάρτερ, ούτε σε
γραφείο Τύπου, ούτε σε γραφείο Τύπου
διοργάνωσης, ούτε έξω για ψάρια, τίποτα;
Τι ακολούθησε;
Η επιστολή που απέστειλε προς τον ΠΣΑΤ,
την οποία, αν δεν βαριέστε, μπορείτε να
διαβάσετε πατώντας πάνω στις εικόνες.
Δεν την υπογράφει βεβαίως ο ίδιος. Αν βαριέστε, σας λέω μέσες άκρες ότι καταγγέλλει ότι τα παίρνω, μάλλον κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, και χρησιμοποιεί ένα σωρό βαρύτατους χαρακτηρισμούς. Αν δεν ήταν στην ηλικία του πατέρα μου, πιθανότατα θα μου έλυνε το οικονομικό πρόβλημα της ζωής μου μέσα από μια αγωγή. Εδώ και δεκαετίες όμως έχω επιλέξει να μην ακολουθώ αυτό τον δρόμο.
Και φτάνουμε
στον λόγο για τον οποίο αποφάσισα να
δώσω μια σημασία και βρήκα νόημα να
γράψω αυτό το σημείωμα, το οποίο
απευθύνεται κυρίως, για να μην πω
αποκλειστικά, σε όλα εσάς τα νέα παιδιά
που διαβάζετε το blog μου
και μου γράφετε συχνά σχετικά με τις
σκέψεις, τις ανησυχίες και τους
προβληματισμούς σας για το “πώς θα γίνω
αθλητικός δημοσιογράφος”. Σήμερα το
Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΠΣΑΤ μου
έστειλε την απόφασή του επί της “προσφυγής”
της ΕΟΚ σε αυτό, την οποία μπορείτε να
διαβάσετε πατώντας πάνω στις εικόνες.
Με μεγάλη μου χαρά διάβασα σε αυτήν ότι ζητεί από το Διοικητικό Συμβούλιο του ΠΣΑΤ να στείλει μια ανάλογου – με την επιστολή – ύφους απάντηση προς την ΕΟΚ περί του δικαιώματος του δημοσιογράφου να ελέγχει αυτούς που ασκούν διοίκηση στον αθλητισμό και περί της υποχρέωσης του δημοσιογράφου να ασκεί κριτική.
Δεν περίμενα
από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του ΠΣΑΤ
να μου πει αν έκανα ή όχι καλά που άσκησα
κριτική στον Βασιλακόπουλο. Πέρασαν 24
χρόνια από την πρώτη μου μέρα στην
αθλητική δημοσιογραφία, αλίμονό μου αν
δεν λειτουργούσα βάσει του Κώδικα
Δεοντολογίας, θα έκανα μια άλλη δουλειά,
ακόμη και αν και αυτή θα αποκαλούνταν
“δημοσιογραφία”, όμοια με αυτή που
κάνουν όσοι πράγματι θα είχε νόημα να
καταγγέλλονται με επιστολές του ύφους
και του περιεχομένου αυτής που απέστειλε
η ΕΟΚ. Εχει όμως ενδιαφέρον, είναι
πρωτότυπο, έως και ιστορικό το γεγονός
ότι με μια απόφασή του το Πειθαρχικό
Συμβούλιο του Συνδέσμου του Αθλητικού
Τύπου ζητεί από τη διοίκησή του να
απαντήσει στον Βασιλακόπουλο ότι δεν
είμαστε όλοι παιδιά του σωλήνα. Αυτό ο
Βασιλακόπουλος δεν το είχε ακούσει
ποτέ, διότι ουδείς τόλμησε να του το
πει. Είναι μια ιστορική αρχή λοιπόν.
Μακάρι στη συνέχεια το ίδιο Συμβούλιο
να ασχοληθεί με την ανάλυση της μεθόδου
που έχει εφαρμόσει εδώ και δεκαετίες ο
Βασιλακόπουλος για να αποκτήσει, να
χρησιμοποιήσει και να εκμεταλλευτεί
αυτή την αδιανόητη επιρροή που έχει
προς τα αθλητικά media. Διότι
αυτή ναι, είναι μια σοβαρή υπόθεση.
