Βλέποντας σινεμά,
συνήθως πιάνω τον εαυτό μου έως και να
αναγουλιάζει κάθε φορά που πέφτει
μπροστά στα μάτια μου μια κινηματογραφική
παραγωγή που ακουμπάει με οποιονδήποτε
τρόπο το ποδόσφαιρο. Κι αυτό μου συμβαίνει
επειδή συνήθως οι κινηματογραφιστές
αγγίζουν πολύ επιφανειακά το ποδόσφαιρο,
ή το χρησιμοποιούν για να υπηρετήσουν
τα στερεότυπά τους. Πολύ σπάνια μου
συμβαίνει, όπως φαντάζομαι και σε σένα,
και γι' αυτό το αναφέρω συχνά, να μη με
ενοχλήσει μια ποδοσφαιρική αναφορά σε
ταινία.
Υπάρχουν όμως και
εξαιρέσεις, με τις οποίες συνήθως
ενθουσιάζομαι. Τέτοια αποτελεί το
Mustang, μια
εξαιρετική ταινία, της οποίας η ιστορία
δεν είναι σχετική με το ποδόσφαιρο ή
οποιοδήποτε άλλο σπορ. Υπάρχει όμως μια
στιγμή σε αυτή την σπουδαία ταινία, με
την πρωταγωνίστρια και τις αδελφές της
να το σκάνε από το σπίτι για να
παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι της
Trabzonspor, εκμεταλλευόμενες
το γεγονός ότι λόγω τιμωρίας για επεισόδια
βίας στο γήπεδο επιτρέπεται η είσοδος
μόνο σε γυναίκες. Ο σεναριογράφος και
ο σκηνοθέτης χρησιμοποιούν αριστουργηματικά
το ποδόσφαιρο και αυτή τη μικρή ιστορία
ως μηχανισμό εξέλιξης της πλοκής μιας
πολύ δυνατής ιστορίας.
Η εξαιρετική
ποδοσφαιρική αναφορά (το ποδόσφαιρο
προσφέρει μια στιγμή χαράς, εκτόνωσης
και ξεγνοιασιάς σε πέντε μικρά, πολύ
καταπιεσμένα κορίτσια) είναι αφορμή
για να σου προτείνω να δεις την – υποψήφια
καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στα Οσκαρ
το 2015 – ταινία, στην περίπτωση που σου
έχει διαφύγει. Και αφορμή για να πω τον
πόνο μου, δηλαδή ότι ο κινηματογράφος,
όπως άλλωστε και οι συγγραφείς, σπανίως
παίρνουν το ποδόσφαιρο, όπως και
γενικότερα τον αθλητισμό, στα σοβαρά.
