Συνεχίζοντας
την κινηματογραφική αναζήτησή μου,
γυρεύοντας σημαντικές ταινίες με
ποδοσφαιρικές αναφορές, για καλή μου
τύχη έπεσα πάνω στο Timbuktu. Σε
μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω
δει τον τελευταίο καιρό, της κατηγορίας
των ταινιών που σου υπενθυμίζουν πόσο
μεγάλο νόημα έχει το σινεμά για την ψυχή
και το μυαλό, έπιασα τον εαυτό μου να
παρακολουθεί μαγεμένος στα όρια του
σοκ μια αριστουργηματική ποδοσφαιρική
σκηνή. Σε μια πόλη που ζει υπό την κατοχή
εξτρεμιστών Ισλαμιστών που φέρουν τη
μαύρη σημαία των τζιχαντιστών, οι
πιτσιρικάδες βρίσκουν τρόπο να παίξουν
το – απαγορευμένο από τους τζιχαντιστές
– αγαπημένο τους παιχνίδι. Παίζουν
ποδόσφαιρο χωρίς την μπάλα, που είναι
το αποδεικτικό στοιχείο της παράβασης
του νόμου.
Περίπου
35 χρόνια από τις πρώτες μου μέρες ως
θεατή, δεν είδα ποτέ σε πανί ή σε οθόνη
μια πιο δυνατή ποδοσφαιρική σκηνή από
αυτή. Σε περίπου 1'.42'' ο σκηνοθέτης και
σεναριογράφος της ταινίας, ο σπουδαίος
Abderrahmane
Sissako καταφέρνει, χωρίς λόγια, να πει τα
πάντα σχετικά με το τι μπορεί να είναι
το ποδόσφαιρο, ως βασική τροφή για την
ψυχή των παιδιών, των ανθρώπων σε μια
εποχή απόλυτης δοκιμασίας.
Αυτή
η σκηνή φυσικά δένει τόσο αρμονικά με
την πλοκή της ιστορίας, σε μια ταινία –
αριστούργημα σκηνοθεσίας. Θα πρότεινα
έτσι κι αλλιώς στους φίλους μου το
Timbuktu,
αλλά
αυτή η σκηνή ήταν το ερέθισμα για να
δώσω συνέχεια στο προηγούμενο σημείωμά
μου και να φωνάξω σε όσους αγαπούν το
ποδόσφαιρο ότι πρέπει να ζήσουν αυτή
την πανέμορφη κινηματογραφική ποδοσφαιρική
στιγμή.
