Είναι από τις στιγμές
που πιάνεις τον εαυτό σου να χαίρεται
πολύ που τα γραπτά μένουν. Διότι σου
δίνει άλλη ικανοποίηση να ακολουθείς
τον συρμό, και να χειροκροτείς με τον
λόγο σου το αποτέλεσμα, δηλαδή – στην
προκειμένη περίπτωση – την πρόκριση
της Πορτογαλίας στον τελικό του Euro
2016, και είναι άλλη η
ικανοποίηση που νιώθεις όταν διαπιστώνεις
ότι είδες καλά.
Παραμονές
της έναρξης του τουρνουά έγραψα, τόσο
στο blog μου
στο gazzetta, όσο
και στην Kingbet που
μου ζήτησε να βάλω σε ένα σημείωμα τις
σκέψεις και τις εκτιμήσεις μου για το
Euro, ότι
βλέπω την Πορτογαλία να φτάνει μακριά.
Και επειδή προφανώς δεν είχα δει όνειρο,
εξηγούσα ότι στηρίζω το “ποντάρισμα”
στην δουλειά του Φερνάντο Σάντος, που
μπορώ να την εκτιμώ και να τη ζυγίζω από
μακριά, και στην συνείδηση του Κριστιάνο
Ρονάλντο ότι αυτή είναι η τελευταία
μεγάλη ευκαιρία του να πετύχει κάτι
σημαντικό με την Πορτογαλία.
Το βράδυ της
Τετάρτης με βρήκε να θυμάμαι το κεφάλαιο
που έγραψα στο “Μια φορά στη ζωή μας”,
ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2013 για
πολύ καλό σκοπό. Η ιδέα ήταν να βάλουμε,
καμιά 20αριά αθλητικοί δημοσιογράφοι,
σε αυτό το βιβλίο από ένα κεφάλαιο για
την “πρώτη μας φορά”, δηλαδή είτε τη
συνάντησή μας με μια προσωπικότητα του
αθλητισμού είτε μια αθλητική εμπειρία
που μας σημάδεψε. Είχα επιλέξει να γράψω
για την συνάντηση που επηρέασε όσο καμιά
άλλη την αντίληψή μου για το ποδόσφαιρο.
Για την ιστορία της γνωριμίας και της
σχέσης που ανέπτυξα στη διάρκεια των
χρόνων με τον Φερνάντο Σάντος.
Το σημερινό
πρωινό με βρήκε να ξαναδιαβάζω εκείνο
το κεφάλαιο, το οποίο πλέον αφορά έναν
προπονητή που έφερε τον εαυτό του στον
τελικό ενός Euro. Το
έκανα όχι τόσο για να φρεσκάρω τη μνήμη
μου, ούτε με τη νοσταλγία που ξεφυλλίζει
κανείς ένα φωτογραφικό άλμπουμ, αλλά
πρωτίστως για να υπενθυμίσω στον εαυτό
μου πόσο τυχερός πρέπει να νιώθει για
αυτή τη συνάντηση, αυτή τη γνωριμία που
εξελίχθηκε στην ωραιότερη σχέση που
ανέπτυξα με προπονητή ποδοσφαίρου, από
την οποία έχω ευεργετηθεί. Ναι, έχει και
αυτά η αθλητική δημοσιογραφία. Δεν έχει
μόνο μπράβους, λαμόγια, κακοποιούς,
νταβατζήδες, διαφθορά, βία, τοξικά.
Κάπως έτσι,
ίσως σε μικρότερο βαθμό, νιώθω ότι
αισθάνονται εκατοντάδες χιλιάδες
Ελληνες, ποδοσφαιρόφιλοι και μη, οι
οποίοι τούτες τις μέρες γεμίζουν τον
τοίχο του Φερνάντο Σάντος στο facebook
με μηνύματα αγάπης και
υποστήριξης. Είμαστε τυχεροί που βρέθηκε
εδώ, πολύ τυχεροί που πήρε στα χέρια του
την Εθνική Ελλάδας. Οχι μόνο επειδή την
οδήγησε στην 8αδα του Euro
και μια ανάσα από την 8αδα
του Μουντιάλ, αλλά κυρίως επειδή μας
έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε
πώς μας αξίζει, σε ανθρώπινο επίπεδο,
να μας συμπεριφέρονται. Ο Σάντος νιώθει
αυτές τις μέρες ότι οι Ελληνες είναι
στο πλευρό του. Και του άξιζε αυτό το
δώρο από μια χώρα που, όχι μόνο ποδοσφαιρικά,
ευεργετήθηκε από το πέρασμά του.
Bonus: Αν δεν την είχες δει, θα σου πρότεινα να δεις μια συζήτηση που είχαμε κάνει, για τον OTETV, παραμονές του ταξιδιού του στη Βραζιλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο.
