Πάντοτε τα
κείμενά μου απευθύνονταν στους πολλούς.
Πολλές φορές όμως αποδεικνυόταν ότι
απευθύνονταν σε λίγους. Αυτή εδώ είναι
μια από τις πιο ευχάριστες εξαιρέσεις
– εκπλήξεις του τελευταίου καιρού. Ενα
σκληρό, όπως πολλοί σχολίασαν, κείμενο,
που απευθύνεται σε πολλούς αλλά είχα
την εντύπωση ότι ήταν τελικώς γραμμένο
για λίγους, γνώρισε και γνωρίζει απήχηση
από τους πολλούς. Εγινε ήδη ένα από τα πιο "μοιρασμένα" αθλητικά κείμενά μου στο gazzetta. Είναι από τα κείμενα
– περιπτώσεις που σε πείθουν ότι καμιά
φορά γυρεύουμε να ακούσουμε την αλήθεια
και είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε την
αλήθεια κι ας πονάει. Κάπως έτσι ερμηνεύω
την απήχηση αυτού του κειμένου. Σε μια
επίκαιρη στιγμή, στη διάρκεια των
Ολυμπιακών Αγώνων, έρχεται ένα κείμενο
να πει τα αυτονόητα, για να τα υπενθυμίσει.
Και αυτό λειτουργεί. Κι αυτό είναι
επικοινωνία. Με εξέπληξε το πλήθος και
– κυρίως αυτό – το ύφος των μηνυμάτων
που έλαβα από αναγνώστες. Και από τους
μυημένους, δηλαδή τους αθλητές και τους
προπονητές, και από γονείς, και από
παιδιά. Χαίρομαι πάρα πολύ, κι ας τα
βρίσκω υπερβολικά. Κυρίως χαίρομαι με
τη σκέψη ότι αυτό το κείμενο υπηρετεί
τον σκοπό για τον οποίο είναι φτιαγμένο:
δημιουργεί προβληματισμό. Αν επιτύχει
και τον στόχο, να βοηθήσει έναν γονιό
να θυμηθεί τι επιρροή ασκεί στο παιδί
του σε σχέση (και) με τον αθλητισμό, θα
είμαι ευτυχισμένος.
