Snowden: Καλή ταινία, φανταστική δημοσιογραφία!

Είναι αλήθεια ότι έχω παραμελήσει αυτό το blog, κι είναι επίσης αλήθεια ότι γράφω σπανίως για σινεμά και ταινίες παρ' όλο που συχνά μου το ζητάτε στην επικοινωνία μας. Για καλή μου τύχη έπεσα πάνω στο Snowden, και αυτή η ταινία μου έδωσε το ερέθισμα για να επιστρέψω σε αυτό το blog και να γράψω ένα σημείωμα, επειδή βρίσκω νόημα να μοιράζομαι τις σκέψεις μου για το σήμερα και το αύριο της δημοσιογραφίας, μια που έχω διαπιστώσει ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών που εξακολουθούν να επισκέπτονται τακτικά αυτή τη γωνία είναι παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν ή έχουν μόλις αρχίσει να ασχολούνται με τη δημοσιογραφία.

Σε αυτή την ταινία, της οποίας η ποιότητα είναι ένα άλλο, άσχετο με αυτό το σημείωμα ζήτημα, πέφτει φως, εκτός των άλλων, σε μια μεγάλη στιγμή στη σύγχρονη ιστορία της δημοσιογραφίας. Στη στιγμή που η Guardian βρίσκει νόημα, αλλά κυρίως βρίσκει το θάρρος να ξεφύγει από οποιαδήποτε επιρροή και να προχωρήσει στη δημοσίευση μιας αλήθειας που πονάει πολύ τις ΗΠΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Το Snowden είναι μια καλή ταινία, κατά της οποίας τη διάρκεια έπιασα τον εαυτό μου να αναστενάζει με τον καημό ότι η δημοσιογραφία, όχι μόνο στην Ελλάδα, έχει αλλοιωθεί τόσο ως έννοια, έχει πάψει εδώ και χρόνια να είναι λειτούργημα και έχει καταντήσει ένα πολύ φθηνό επάγγελμα. Παρακολουθώντας την ταινία προσπαθούσα να κάνω τους συνειρμούς σχετικά με το τι θα είχε συμβεί αν ο Edward Joseph Snowden ήταν Ελληνας, είχε εργαστεί σε ελληνικές μυστικές υπηρεσίες και είχε αποφασίσει να βρει ένα ελληνικό Μέσο Ενημέρωσης για να επικοινωνήσει την αλήθεια της εμπειρίας του.

Προτείνω δίχως δεύτερη σκέψη την ταινία σε όσους σκέφτονται να πάρουν ή μόλις έχουν πάρει τον δρόμο που οδηγεί προς τη δημοσιογραφία, επειδή είμαι βέβαιος ότι αυτή μπορεί να λειτουργήσει ως ερέθισμα για να μάθει κανείς την πορεία του Glenn Greenwald, της Laura Poitras, και του Ewen MacAskill, των συντελεστών μιας εκ των κορυφαίων στιγμών της δημοσιογραφίας στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας. Αυτή η δημοσιογραφία μπορεί, θεωρητικώς, να είναι όραμα στη σημερινή εποχή, που είναι τόσο εύκολο σε έναν άνθρωπο να δημιουργήσει σχεδόν ανέξοδα ένα ψηφιακό Μέσο Ενημέρωσης. Αυτή η δημοσιογραφία της λείπει πολύ της Ελλάδας. Γι' αυτό και οι μεγαλύτεροι πρέπει να δώσουμε στους νεότερους τέτοιες παραστάσεις, και όχι τις δικές μας. 

Ενα δύσκολο κείμενο με μεγάλη απήχηση

Εχω πολλούς ιδιαίτερους λόγους για να νιώθω μεγάλη ικανοποίηση με την απήχηση της οποίας έτυχε και τυγχάνει αυτό το κείμενο που έγραψα σχετικά με το “παραμύθι” του Γιάννη Αντετοκούνμπο και τους Ελληνες αφανείς ήρωες αυτής της ιστορίας. Δεν μπορώ να τους μοιραστώ μαζί σας, αλλά δεν μπορώ να κρύψω την χαρά που μου δίνει η διαπίστωση ότι αυτό έγινε ένα από τα πιο πολυμοιρασμένα κείμενα του τελευταίου καιρού στα social media. 

Πέρα από όλα τα άλλα, τα “μυστικά” μου άλλωστε, αυτή η διαπίστωση δίνει κουράγιο και δημιουργεί την ελπίδα ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μια καλύτερη ελληνική κοινωνία από αυτή που βρήκαμε, φτιάξαμε, ή δεν αλλάξαμε όλοι εμείς. Κι είναι μεγάλη ικανοποίηση για όλους εμάς να έχει τέτοια απήχηση ένα “δύσκολο” κείμενο, διότι ενθαρρύνει τους αθλητικούς δημοσιογράφους να γράψουν διαφορετικά, να ξεφεύγουν από τις στενές αθλητικές γραμμές, αν αγγίζουν την κοινωνική διάσταση των ιστοριών που πραγματεύονται και να προσπαθούν να παράξουν πολιτισμό.