"Εξηγώντας το Θαύμα", Foodball edition

Ο Μιχάλης Τσόχος, που αυτό τον καιρό συναντά παρέες που έγραψαν ιστορία στον αθλητισμό, στην σειρά "Foodball" του gazzetta.gr, είπε να συναντήσει την πιο επιτυχημένη παρέα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Δεν θα μπορούσε να "μαζέψει" 23. Συνάντησε τέσσερις από αυτούς, και τους έβαλε να θυμηθούν στιγμές της καλύτερης ιστορίας της αθλητικής ζωής τους. Ηταν παραπάνω από χαρά μου να βρεθώ στην παρέα με τον Γιώργο Καραγκούνη και τον Τάκη Φύσσα. Κι ήταν ωραία που μοιράστηκα με τον Μιχάλη τις σκέψεις μου για τα "πώς" και τα "γιατί" που με οδήγησαν στη συγγραφή του "Εξηγώντας το Θαύμα" που τούτο τον καιρό ταξιδεύει.



Είναι αλήθεια ότι ο χρόνος δεν μου επιτρέπει να κάνω όσα θα ήθελα να κάνω για την προβολή αυτού του βιβλίου. Δεν το αντιλαμβάνομαι όμως αυτό ως κάτι βιαστικό, που επείγει. Επείγουσα ανάγκη ήταν η συγραφή του, δηλαδή η έρευνα που προηγήθηκε και η σύνθεση όλων όσων άκουσα και κατάλαβα μελετώντας την μεγαλύτερη αθλητική επιτυχία στην ιστορία. Το βιβλίο υπάρχει πλέον, κι είναι εκεί, περιμένει να το ανακαλύψουν. Η δική μου ευθύνη ήταν να το δημιουργήσω, με τον σεβασμό που της πρέπει αυτής της ομάδας για αυτή την επιτυχία. Δεν αρνούμαι καμία πρόταση στην επικοινωνία της ύπαρξης αυτού του βιβλίου, αρκεί να έχει τις προδιαγραφές του σεβασμού προς αυτή την ιστορία. Τέτοιες είχε το Foodball, και χαίρομαι πολύ για αυτό. Δεν του πρέπει αυτού του βιβλίου να "παρακαλέσει" τον αναγνώστη του. Δεν είναι επιχειρηματική πράξη, δεν είναι εμπόριο. Είναι αυτό που αφήνεις πίσω, για τους επόμενους. 

Η κτηνιατρική εξελίσσεται, η Φρίντα γελάει ξανά

Η ιστορία της σχέσης του σκύλου με τον άνθρωπο δεν έχει ποτέ happy end. Αυτή η μικρή ιστορία όμως είχε αίσιο τέλος και φυσικά βρίσκω νόημα να μοιραστώ το νέο με όλους εσάς που μας στείλατε τις ευχές σας. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν μαζεύεται πλέον υγρό στο περικάρδιο, οι αρρυθμίες σταμάτησαν, ο πόνος έφυγε, η γιατρός μας είπε ότι στην έξοδό του από την κλινική αυτό είναι ένα υγιές σκυλί, το οποίο δεν έχει ανάγκη από φάρμακα ή ειδική διατροφή, δηλαδή τίποτα άλλο από φροντίδα και χάδια κατά την ήπια προσαρμογή στην προηγούμενη ρουτίνα της.

Δεν μου είναι εύκολο να εκφράσω με γραπτό λόγο τα συναισθήματα που μου δημιούργησαν τα μηνύματα με τις ευχές. Μπορώ όμως να πω αυτό: σε τέτοιες στιγμές αναδεικνύεται το ευεργέτημα της επικοινωνίας. Κι είναι παραπάνω από ανακουφιστικό να νιώθεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε νιώθουν και σε καταλαβαίνουν στον πόνο. Σου δίνει κουράγιο.

Η Φρίντα γελάει πάλι. Και μαζί της γελούν οι ψυχές όλων μας στο σπίτι. Οπως κάθε προηγούμενη, αυτή η περιπέτεια της υγείας της με κάνει να θέλω να μοιραστώ την νέα πραγματικότητα σχετικά με την κτηνιατρική. Είναι κρίμα που δεν κυκλοφορούν πολλά κατατοπιστικά ιντερνετικά κείμενα, ή τέτοια που να σε βάζουν στο νόημα. Οσο μεγαλώνει το σκυλί σου, τόσο περισσότερο πρέπει να ρωτάς τον γιατρό προκειμένου να αυξήσεις τις πιθανότητες της έγκαιρης ανίχνευσης μιας ασθένειας μέσα από τα συμπτώματα. Είναι πιθανό η Φρίντα να μου μιλούσε και για το πρόβλημα της καρδιάς της με έναν βήχα μετά τη βόλτα κι εγώ να μην έδωσα σημασία επειδή δεν ήξερα. Μπορεί να μου το έδειχνε όταν δυσκολευόταν να ενεργηθεί κι εγώ να νόμιζα ότι κερδίζει χρόνο στη βόλτα ή ότι χαζολογάει. Δεν λέω ότι πρέπει να γίνουμε αρρωστοφοβικοί με τα σκυλιά μας, αλλά αν ο γιατρός είχε μεγαλύτερη διάθεση και περισσότερο χρόνο για συμβουλές ή αν υπήρχε περισσότερο υλικό για ανάγνωση στο internet, είμαι βέβαιος ότι θα ζούσαν περισσότεροι σκύλοι για περισσότερο σήμερα. Οι ιστορίες της Φρίντας με διδάσκουν ότι η κτηνιατρική έχει προχωρήσει τόσο που δεν πρέπει να αφήνεις ποτέ ένα σκυλί στην κακή μοίρα του επειδή δεν ξέρεις ή επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις τι έχει επειδή δεν έχει ανθρώπινη φωνή να σου μιλήσει. Αν όχι όλα, τα περισσότερα μας τα λένε τα σκυλιά μας. Σε εμάς αναλογεί να τα ακούσουμε.

Οσο το κείμενό μου ταξιδεύει κι όσο εξακολουθώ να λαμβάνω μηνύματα τόσο περισσότερο χαίρομαι που όλο αυτό λειτούργησε όπως οραματιζόμουν: ενθάρρυνε ανθρώπους να μιλήσουν για τον πόνο τους, ή για τη σχέση τους με τα ζώα, ενθάρρυνε πολλούς να τολμήσουν να ζήσουν τη φιλία με ένα σκύλο. Αυτό είναι ήδη ένα από τα αγαπημένα μου κείμενα. Και μην ανησυχείτε, η Φρίντα δεν το πήρε πάνω της :)

Να είστε όλοι καλά!