Η ιστορία της
σχέσης του σκύλου με τον άνθρωπο δεν
έχει ποτέ happy end. Αυτή η
μικρή ιστορία όμως είχε αίσιο τέλος και
φυσικά βρίσκω νόημα να μοιραστώ το νέο
με όλους εσάς που μας στείλατε τις ευχές
σας. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι δεν
μαζεύεται πλέον υγρό στο περικάρδιο,
οι αρρυθμίες σταμάτησαν, ο πόνος έφυγε,
η γιατρός μας είπε ότι στην έξοδό του
από την κλινική αυτό είναι ένα υγιές
σκυλί, το οποίο δεν έχει ανάγκη από
φάρμακα ή ειδική διατροφή, δηλαδή τίποτα
άλλο από φροντίδα και χάδια κατά την
ήπια προσαρμογή στην προηγούμενη ρουτίνα
της.
Δεν μου είναι
εύκολο να εκφράσω με γραπτό λόγο τα
συναισθήματα που μου δημιούργησαν τα
μηνύματα με τις ευχές. Μπορώ όμως να πω
αυτό: σε τέτοιες στιγμές αναδεικνύεται
το ευεργέτημα της επικοινωνίας. Κι είναι
παραπάνω από ανακουφιστικό να νιώθεις
ότι υπάρχουν άνθρωποι που σε νιώθουν
και σε καταλαβαίνουν στον πόνο. Σου
δίνει κουράγιο.
Η Φρίντα γελάει
πάλι. Και μαζί της γελούν οι ψυχές όλων
μας στο σπίτι. Οπως κάθε προηγούμενη,
αυτή η περιπέτεια της υγείας της με
κάνει να θέλω να μοιραστώ την νέα
πραγματικότητα σχετικά με την κτηνιατρική.
Είναι κρίμα που δεν κυκλοφορούν πολλά
κατατοπιστικά ιντερνετικά κείμενα, ή
τέτοια που να σε βάζουν στο νόημα. Οσο
μεγαλώνει το σκυλί σου, τόσο περισσότερο
πρέπει να ρωτάς τον γιατρό προκειμένου
να αυξήσεις τις πιθανότητες της έγκαιρης
ανίχνευσης μιας ασθένειας μέσα από τα
συμπτώματα. Είναι πιθανό η Φρίντα να
μου μιλούσε και για το πρόβλημα της
καρδιάς της με έναν βήχα μετά τη βόλτα
κι εγώ να μην έδωσα σημασία επειδή δεν
ήξερα. Μπορεί να μου το έδειχνε όταν
δυσκολευόταν να ενεργηθεί κι εγώ να
νόμιζα ότι κερδίζει χρόνο στη βόλτα ή
ότι χαζολογάει. Δεν λέω ότι πρέπει να
γίνουμε αρρωστοφοβικοί με τα σκυλιά
μας, αλλά αν ο γιατρός είχε μεγαλύτερη
διάθεση και περισσότερο χρόνο για
συμβουλές ή αν υπήρχε περισσότερο υλικό
για ανάγνωση στο internet, είμαι
βέβαιος ότι θα ζούσαν περισσότεροι
σκύλοι για περισσότερο σήμερα. Οι
ιστορίες της Φρίντας με διδάσκουν ότι
η κτηνιατρική έχει προχωρήσει τόσο που
δεν πρέπει να αφήνεις ποτέ ένα σκυλί
στην κακή μοίρα του επειδή δεν ξέρεις
ή επειδή δεν μπορείς να καταλάβεις τι
έχει επειδή δεν έχει ανθρώπινη φωνή να
σου μιλήσει. Αν όχι όλα, τα περισσότερα
μας τα λένε τα σκυλιά μας. Σε εμάς αναλογεί
να τα ακούσουμε.
Οσο το κείμενό μου ταξιδεύει κι όσο εξακολουθώ να
λαμβάνω μηνύματα τόσο περισσότερο
χαίρομαι που όλο αυτό λειτούργησε όπως
οραματιζόμουν: ενθάρρυνε ανθρώπους να
μιλήσουν για τον πόνο τους, ή για τη
σχέση τους με τα ζώα, ενθάρρυνε πολλούς
να τολμήσουν να ζήσουν τη φιλία με ένα
σκύλο. Αυτό είναι ήδη ένα από τα αγαπημένα
μου κείμενα. Και μην ανησυχείτε, η Φρίντα
δεν το πήρε πάνω της :)
Να είστε όλοι
καλά!
