Δεν βρίσκω τον χρόνο
να γράφω συχνά για να εκφράζομαι σχετικά
με τα όσα ζω στη διάρκεια του πρώτου
χρόνου της κυκλοφορίας του “Εξηγώντας
το θαύμα”. Σαν από επιθυμία να κρατώ
ένα ημερολόγιο όμως, και κυρίως επειδή
έχω την ανάγκη να εκφράζω δημοσίως τις
ευχαριστίες μου, βρήκα νόημα να γράψω
ένα σημείωμα για να κλείσω σε αυτό όσα
μου συμβαίνουν στη διάρκεια του τελευταίου
μήνα.
Τούτες τις ημέρες, που
ολοκληρώθηκε η πρώτη γραφή της αγγλικής
έκδοσης του βιβλίου και ετοιμαζόμαστε
για τις επαφές με εκδοτικούς οίκους για
την κυκλοφορία και την ένταξή του στην
διεθνή ποδοσφαιρική βιβλιοθήκη, ο καιρός
με βρίσκει να δέχομαι συχνά μηνύματα
από αναγνώστες. Στην συντριπτική
πλειονότητά τους αυτά με συγκινούν,
διότι μέσα στα μηνύματα συναντώ πολλά
από τα οράματα που είχα τον καιρό που
αποφάσιζα να επιχειρήσω αυτή τη μελέτη
και να την μοιραστώ με τον κόσμο.
Μια τέτοια περίπτωση
είναι και η τελευταία δημόσια κριτικήπου διάβασα, από τον Χρήστο Δανιήλ, έναν
διδάκτορα Νεοελληνικής Φιλολογίας, ο
οποίος εκτός καθηγητής και συγγραφέας
είναι κριτικός βιβλίου. Είναι παραπάνω
από επαινετικό για το βιβλίο μου το
γεγονός ότι ο Χρήστος Δανιήλ βρήκε νόημα
να το διαβάσει και να του δώσει τόση
σημασία. Η κριτική του συνάντησε ένα
από τα μεγαλύτερα οράματά μου· το
“Εξηγώντας το θαύμα” δεν απευθύνεται
μόνο στους ποδοσφαιρόφιλους, και το
σημείωμα του Χρήστου Δανιήλ λειτουργεί
ως πιστοποίηση αυτού του μηνύματος.
Τώρα, που αφήσαμε πίσω
τις εκδηλώσεις για τον εορτασμό της
συμπλήρωσης 15 χρόνων από την κατάκτηση
του Euro, και έχω
πάρει μια μικρή απόσταση από τα γεγονότα,
χρησιμοποιώ αυτό το σημείωμα για να
μιλήσω για τα συναισθήματα που με
πλημμύρισαν σε τρεις διαφορετικές
στιγμές:
Στις 25 Ιουνίου,
όταν βρέθηκα ανάμεσα στους Θοδωρή
Ζαγοράκη, Τραϊανό Δέλλα, Στέλιο
Γιαννακόπουλο, Γιώργο Καραγκούνη, Αντώνη
Νικοπολίδη, Αγγελο Χαριστέα, Γιάννη
Τοπαλίδη στην σκηνή της Εθνικής Λυρικής
Σκηνής, στο 8ο συνέδριο του ιδρύματος
Σταύρος Νιάρχος, σε μια κουβέντα πάνω
στο “το εγώ στην υπηρεσία του εμείς”
θέμα.
Στις 3 Ιουλίου
όταν μαζί με τον Χρήστο Σωτηρακόπουλο
γίναμε μάρτυρες και συνεντευξιαστές
της πρώτης δημόσιας συνάντησης –
συζήτησης του Οτο Ρεχάγκελ με τον
Φερνάντο Σάντος.
Και στις 4
Ιουλίου, όταν βρέθηκα στο τερέν του
γηπέδου της Ριζούπολης για να συναντήσω
τους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές
και να ζήσω από τον πάγκο των γιατρών
την αναβίωση του τελικού του 2004, στον
επετειακό αγώνα εκείνης της Εθνικής
Ελλάδας με εκείνη την Εθνική Πορτογαλίας.
Οσα άκουσα
για το “Εξηγώντας το θαύμα” με έκαναν
ευτυχισμένο. Η συμπεριφορά της οποίας
έτυχα από τους Πρωταθλητές Ευρώπης 2004
είναι τίτλος τιμής. Ο σεβασμός στο έργο
που δημιούργησα είναι η μεγαλύτερη
ανταπόδοση που θα μπορούσα να ευχηθώ
στον εαυτό μου ως ανταμοιβή για τον κόπο
της μεγαλύτερης δημοσιογραφικής έρευνας
– μελέτης – ανάλυσης που έχει επιχειρηθεί
για αυτή την επιτυχία.
Τα σχόλια
των αναγνωστών, τα λόγια των πρωταγωνιστών,
οι στιγμές της αναγνώρισης αυτού του
έργου, είναι παράσημα που φορώ με καμάρι
και αναμνήσεις που ανυπομονώ, έως και
βιάζομαι να διηγηθώ στην κόρη μου. Κλείνω
το σημείωμα με ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ προς κάθε
έναν από εσάς που μου έκανε την τιμή να
αποκτήσει το βιβλίο μου, κάθε έναν από
εσάς που βρήκε νόημα να επικοινωνήσει
μαζί μου για να μου μεταφέρει τα σχόλιά
του μετά την ολοκλήρωση της ανάγνωσης,
κάθε έναν/μία που βρήκε νόημα να μοιραστεί
δημοσίως τα σχόλια, μέσα από τα social
media, βοηθώντας με αφάνταστα
στη διάδοση της ύπαρξης αυτού του
βιβλίου. Στον καιρό που ζούμε, στη χώρα
που ζούμε, δεν υπάρχει η δυνατότητα
μεγαλύτερης προώθησης ενός βιβλίου·
και τελικά δεν υπάρχει και λόγος, διότι
ο μέσος Ελληνας δεν θέλει να διαβάσει.
Μου δίνει όμως αφάνταστα μεγάλη
ικανοποίηση το γεγονός ότι σήμερα,
περίπου οκτώ μήνες μετά την πρώτη ημέρα
της κυκλοφορίας του, υπάρχουν εκεί έξω
πολλά νέα παιδιά που έχουν διαβάσει την
ιστορία, και άλλα που τη μαθαίνουν σήμερα
και θα την μάθουν αύριο από ανθρώπους
που έχουν διαβάσει το βιβλίο μου. Το
“Εξηγώντας το θαύμα” είναι ό,τι πιο
χρήσιμο και ωφέλιμο παρήγαγα ποτέ στα
26 χρόνια που λειτουργώ στη δημοσιογραφία.
Αυτό που ήθελα να αφήσω στους επόμενους.
Γι' αυτό με συγκλονίζουν οι στιγμές που
ζω τώρα που την παραλαμβάνουν οι επόμενοι
αυτή την ιστορία για να τη μάθουν σωστά
και να ευεργετηθούν από τα διδάγματά
της.
